Fly4free.pl

Po ok. 2 godzinach docieramy do naszego campingu, anektujamy namiot i jemy lunch (campingową kuchnia jest otwarta 3 razy dziennie, menu niezbyt bogate, ale są nawet 2 opcje wege, ceny do przeżycie, ale generalnie wszystko w parku jest b. drogę). Po obiadku idziemy do plaży. Warto wiedzieć, że że względu na wysokie fale, kąpiel jest zakazana na większości plaż w Parku Tayrona. Dotarłszy do plaży, zalegam pod palemką, w ciepleku i z książka. No w końcu prawdziwe wczasy! Jestem w stanie tak wytrzymać ok. godziny, potem już mi się nudzi. Czekamy jednak do zachodu słońca, który oczywiście jest bardzo urodziwy. Z nastaniem zmroku wracamy na ansz camping, żeby zażyć kąpieli (woda w prysznicach jest tylko w wyznaczonych godzinach rano i wieczorem). Później kolacja i piwko (no szarpnęliśmy się, a co!) i do spania.









Następnego dnia po śniadaniu ruszamy w stronę Cabo San Juan, robimy tam obchód generalny. W drodze powrotnej spędzamy jeszcze trochę czasu na tej samej plaży co wczoraj, a potem rozpoczynamy eskapadę powrotną. Jest ona średnio przyjemna, bo wydaje się, że z każda chwilą jest coraz goręcej.









Ale w końcu dumni i żywi docieramy do bram parku skąd busikiem ruszamy w powrotną drogę do Santa Marty. Tam relokujemy się do innego hostelu, a potem standardowo - szama i happy hours z widokiem na Morze Karaibskie (i oczywiście zachód słońca).







Kolejnego poranka opuszczamy Santa Martę, lecimy do Bogoty, a tam czeka nas już ostatni dzień w Kolumbii.Lotnisko w Santa Marcie jest położone nad brzegiem morza, więc do końca staramy się napatrzeć na słoneczny, ciepły krajobraz, zanim wrócimy do ponurej Bogoty. Niebawem jednak zasiadamy, po raz ostatni w tej podróży, na pokładzie Avianki. Niedługo później lądujemy w Bogocie. Jak poprzednio, ze względu na poranny wylot dnia kolejnego, nocujemy nieopodal lotniska. Tym razem trafiamy do Hotelu Golden, którego jednak nie polecam (transfery lotniskowe raz na godzinę - kiepsko, ale jeszcze do przeżycia, ale śniadanie tragicznie słabe). Zostawiamy rzeczy i jedziemy do centrum. W planie mamy Muzeum Botero, Muzeum Policji i ostatnie zakupy.

Tym razem pogoda w Bogocie jest łaskawsza, nie pada a zza chmur przebłyskuje słońce. Chcemy wysłać pocztówki, jednak znalezienie jakiegokolwiek miejsca, w którym można to uczynić graniczy z cudem (nawet policja nie jest w stanie pomóc). Tak więc kartki wrócą z nami do kraju.



Idziemy do znajdującego się niealeko od Plaza Bolivar, Muzeum Policji. Zwiedzanie możliwe jest wyłącznie w grupie z przewodnikiem, wycieczki głównie po hiszpańsku, ale i kilka po angielsku. Ponieważ tylko połowa z nas włada hiszpańskim, decydujemy się na ta anglojęzyczna. Zbiera się grupa kilku osób i zaczynamy zwiedzanie. Sympatyczny pan policjant opowiada nam to i owo o historii kolumbijskiej policji. Nie trudno się domyślić, że największym zainteresowaniem cieszą się historie i eksponaty z czasów Pablo Escobara i jemu podobnych. Informacji o walce z kartelami jest wiele, samemu Pablo natomiast poświęcony jest osobny pokoik. Znajdziemy tu m. in. kolekcję broni Pablo, jego biurko z ukryta szuflada, czy... RayBany.







Jeden pan z naszej grupy zadaje ogromną ilość pytań o wszelkie sprawy narkotykowe, zwłaszcza we współczesnej Kolumbii. Zastanawiamy się po co mu takie szczegółowe dane ;)
Poza narkotykowymi sprawami, muzeum dysponuje sporą kolekcją broni, wystawami nt. różnych pododzialow policji i sił zbrojnych. Warto jeszcze dodać, że muzeum znajduje się w bardzo ładnym budynku, a na jego dachu mieści się taras widokowy.



Wizyta trwa około godzinę, jest bezpłatna i na prawdę warto się wybrać. Jeśli tam będziecie to sprawdźcie mapę Europy w jedym z pomieszczeń, podczas naszej wizyty Polska była na Ukrainie, Austria w Czechach, Czechy w Chorwacji etc.



Po policji, czas na Botero. To muzuem również jest bezpłatne. Znajdziemy tam głównie obrazy kolumbijskiego twórcy, ale też dzieł ‘powszechnie znanych artystow’, np. niektórych impresjonistów.




Gdy opuszczamy Muzeum Botero zapada już zmrok. Idziemy jeszcze na ostatnie zakupy, a potem na pożegnalne piwko.



W końcu zamawiamy ubera spowrotem do hotelu. Niestety, akurat na drodze wiadacej ku lotnisku ma miejsce wypadek. Korki są gigantyczne (nawet jak na bogockie standardy). Po ponad godzinie w pojeździe, kasujemy kurs i ruszamy pieszo wzdłuż korka. Wyminąwszy go (a było co wymijać), łapiemy jakąś taksówkę z ulicy i kompletnie zdechli dojeżdżamy do naszego lokum.
Rano wstajemy na śniadanie. Czeka nas kilkunastogodzinny lot (ze stopem technicznym w Panamie), mamy nadzieję najeść się niemniej niż podczas poprzedniego śniadania w Bogocie. Niestety, jak wspominałam, nic takiego nie ma miejsca. Śniadanie, krótko mówiąc, jest dziadowskie.
Dotarłszy na lotnisko, stoimy w kolejce do nadania bagażu, a wtem ukazuje się nam znajoma twarz. Oto nasz współtowarzysz wczorajszej wizyty w Muezum Policji (ten, który był taki ciekawski w sprawach narkotykowych) okazuje się być naszym pilotem 
Po nadaniu bagażu pozbywamy się resztek naszych tysięcy w strefie wolnocłowej, a potem na pokładzie Turkisha podróżujemy przez wiele godzin (łapiemy opóźnienie, stoimy w Panamie o godzinę dłużej) ku Istambulowi. Jedzenie wege na tej trasie jest niestety paskudne. W Istambule kilka godzin przesiadki spędzamy znów w saloniku, a potem na pokładzie LOT-u spokojnie docieramy do Warszawy.

To już koniec opowieści, jeśli macie jakieś pytanie to oczywiście bardzo chętnie odpowiem.
Polecam Kolumbię, sympatyczny i zróżnicowany kraj!