Fly4free.pl

Do Indii to my chyba szczęścia nie mamy.

Gdy kilka lat temu zaplanowaliśmy krótki objazd po Rajastanie to owszem, nie można powiedzieć,
udało się tu dotrzeć, samochód był, kierowca czekał i wycieczka w sumie doszła do skutku.
Rzeczy w walizkach jednak z piaskiem i cementem się ciut pomieszały, byliśmy nieco posiniaczeni
i w sumie - bez najlepszego humoru.
Rzecz w tym, że dzień wcześniej w Nepalu odbyło się trzęsienie ziemi, z naszym pełnym udziałem,
hotel nam się trochę poskładał a do Delhi udało się dotrzeć chyba tylko cudem, jedynym samolotem,
jaki z Kathmandu zdołał wystartować.

Mieliśmy zatem niedosyt Indii, w zasadzie - to ja miałem, bo Ela twierdziła, że trudno jej uwolnić się od,
co by nie mówić, nieprzyjemnych wspomnień.
Zdecydowaliśmy się jednak na wyjazd, tym razem na dłuższą, dwutygodniową wycieczkę po północnej części kraju.
Z wyprzedzeniem nabyliśmy na koniec lutego'20 potrzebne bilety lotnicze i z radością oczekiwaliśmy na pierwszy,
po rocznej przerwie, urlop.
No i co tym razem?
Ano - trafiliśmy dokładnie w środek ogólnoświatowej zarazy.

W związku z tym, na wstępie relacji z tego wyjazdu, chcę złożyć oświadczenie:
Do Indii nie mamy zamiaru więcej się wybierać.
Nie pojedziemy tam i już.
A nawet gdyby - to uprzedzimy wcześniej.




PS.
Przepraszam, ogon od krowy mi nie wyszedł ale nie chciało mi się już poprawiać.Nie wiem czy jest to powszechna opinia, ale wśród znanych mi osób, nawet tych, które mają trochę
doświadczenia podróżniczego, Indie uchodzą za niekoniecznie najłatwiejszy kraj do zorganizowania
sobie samodzielnej podróży - bo dużo ludzi, bo brud, bo opóźnienia w komunikacji, bo duże odległości itd. itp.
Nie mieliśmy ochoty na doświadczenia w typie "off-road" - zrezygnowaliśmy więc z oglądania "prawdziwych Indii"
na rzecz widoku "przez szybkę".
Zamiast ciekawych hosteli w ciekawych miejscach - hotele z gwiazdkami, zamiast integracji z miejscową ludnością
w autobusie kursowym - wynajęty samochód z kierowcą.
Koleje Indyjskie były, ale też niestety: pierwsza klasa, więc żadnych emocji.
Do tego wszystkiego - jeden samolot i plan podróży gotowy.

Zapowiadało się zatem łatwo, lekko i przyjemnie, całość biletów kolejowych i lotniczych,
hoteli i usług kierowców za 620 EUR/os.

Po kolei, dzień za dniem:
* Przylatujemy do Delhi i od razu ruszamy samochodem do Jaipuru
* Zwiedzamy Jaipur
* Jedziemy rano do Pushkar, potem o Udaipuru
* Okolice Udaipuru: Nagda i Eklingji i w końcu sam Udaipur
* Jedziemy do Ranakhpur, który też trzeba zobaczyć a potem do Jodhpur
* Zwiedzamy Jodhpur i jedziemy z powrotem do Jaipuru
* Z rana okolice Jaipur a potem po drodze do Agry: Abhaneri i Fatehpursikri
* Zwiedzamy co się da w Agrze
* Rano żegnamy się z kierowcą i pociągiem jedziemy do Jihansi, tam witamy się z innym kierowcą
i jedziemy zwiedzać Orchę a potem droga do Khajuraho.
* Zwiedzamy Khajuraho - świątynie zachodnie a potem wschodnie, wsiadamy do samolotu do Varanasi,
w Varanasi czeka kolejny kierowca i wieczorem wybieramy się nad Ganges na Aarti.
* Rano pływamy po Gangesie, potem oglądamy co się da w Varanasi, jedziemy zobaczyć Sarnath
a wieczorem pożegnanie z kierowcą i wsiadamy w pociąg do Delhi.
* Noc w pociągu, rano w Delhi kolejny kierowca, zwiedzamy miasto, potem na cztery godziny do hotelu
i koło północy - lotnisko i samolot do domu.

No i w sumie było i łatwo i przyjemnie.
Żeby jednak było lekko, na sumieniu zwłaszcza - o to już jednak trochę trudniej.Wyglądało na to, że wszyscy kierowcy w Indiach mają 39 lat.
Do takiego wieku przyznał się Parveen, z którym spotkaliśmy się rano w Delhi
i z którym mieliśmy spędzić kilka najbliższych dni.
Dokładnie tak samo przedstawiali się czterej później wożący nas panowie.
Unifikacja dotyczy także marki samochodu: tutaj turystów, jeżeli nie ma ich za dużo, wozi się
Toyotą Innowa.
My byliśmy we troje: Ela, Asia i ja więc auto było w sam raz.
Samochód ma trzy rzędy foteli i czterech pasażerów też wygodnie może podróżować, jakkolwiek
bagaż wówczas musi powędrować na dach.

Gdyby ktoś miał ochotę kierować samochodem w Indiach samodzielnie, to wystarczy podobno międzynarodowe
prawo jazdy.
Uważam jednak, że jeżeli koniecznie potrzebna jest komuś odrobina emocji, to lepiej niech sobie
poszuka jakiegoś spokojniejszego i mniej zagrażającego życiu lub zdrowiu zajęcia - łapania tygrysów,
rozbrajania bomby albo czegoś podobnego.

W Indiach płaci się rupiami i te rupie trzeba przy sobie mieć.
Owszem, euro, dolary jak najbardziej są mile widziane i pożądane ale głównie po to, żeby na te rupie
właśnie je wymienić albo gdy nie połapiemy się w porę i damy zawlec do placówki handlowej
typu "best price sir, super quality, original products, factory not shop".
Tam wezmą od nas każdą walutę.
Bankomatów jest pod dostatkiem, ten który testowałem był w uliczce, gdzie prócz dwóch znudzonych krów,
kowala zajętego naprawą tuk-tuka i przysypiającego za kontuarem astrologa nie było nic więcej.
Mam taką kartę z BOŚ, która u nas jest bardzo chimeryczna, nigdy nie wiem - zadziała czy nie i dlatego
noszę drugą, zapasową.
A w Indiach? - działała niezawodnie, oczywiście pod warunkiem, że terminal kart też funkcjonował.
A że z tym bywało różnie - bez rupii w gotówce życie jest tu trudne.

Przelicznik walutowy jest jak zawsze prosty, w tym wypadku 1000 INR = 55 PLN albo 1 USD = 70 INR,
mniej więcej oczywiście.
Natomiast ustalenie w Indiach, czy coś jest drogie czy tanie, czy ktoś nas naciąga absolutnie bezczelnie
czy tylko w ramach ogólnie przyjętej normy to prawdziwa abrakadabra.
No bo jak tu znaleźć punkt odniesienia, gdy np. bilet wstępu do jakiejś atrakcji dla cudzoziemca kosztuje
kilkanaście albo i kilkadziesiąt razy drożej niż dla Hindusa?
Czy zatem gdy jesteśmy w restauracji dedykowanej turystom i chcą od nas np. 300 INR to możemy się spodziewać, że
gdy zdecydujemy się zaryzykować zagładą żołądka i zjemy w lokalnej gastronomii to powinno być 30 INR za to samo?!

Ela twierdzi, żę lubię się przechwalać, walczę z tą obrzydliwą wadą charakteru ale tym razem muszę się pochwalić:
znalazłem absolutnie idealne rozwiązanie problemu oceny "drogo, tanio czy: w sam raz".
Otóż:
Okazało się, że na paczkach herbatników, nieważne, czekoladowych, waniliowych czy o smaku owocowym, okrągłych, kwadratowych,
jest wydrukowana cena sugerowana przez producenta - i zawsze jest to 5 INR!
Wystarczyło zatem wprowadzić własną jednostkę przeliczeniową: 1 MPH (nie jak Miles Per Hour tylko jak Mała Paczka Herbatników)
I od tej pory, gdy jakiś pan oferował mi np. komplet magnesów na lodówkę za 10 INR wystarczyło to zamienić na 2 MPH
i zastanowić się, czy jestem gotowy zamienić dwie paczki ciasteczek na te magnesy.

Parveen okazał się w ciągu kilku najbliższych dni całkiem sympatycznym facetem i w sumie polubiliśmy go.
W drodze do Jaipuru lustrowaliśmy się nawzajem i przełamywali pierwsze lody.
Gdyby ktoś potrzebował w północnych Indiach kierowcy - polecam, mogę dać kontakt.
Na miejsce dotarliśmy po południu i był jeszcze czas, żeby trochę pozwiedzać.
Pojechaliśmy na górę, wnoszącą się nad miastem, do Fort Nahargarh.

Tutaj poranek w Delhi. Kto twierdził, że w Indiach nikt nie sprząta?




Fort Nahargarh:

















Wyglądało na to, że hotel rzeczywiście jest w porządku.
A na pewno nie można mieć zastrzeżeń do widoków z tarasu restauracji i z pokoju:







Popołudnie i wieczór w Fort Nahargarh zburzył nam wyobrażenia na temat Indii.

Wkoło czysto i schludnie, zabytek zadbany i dobrze wykorzystany: we wnętrzach, gdzie
zachowały się stare artefakty wszystko odnowione i zakonserwowane, a tam, gdzie nie było
nic ciekawego do pokazania - urządzono galerię sztuki nowoczesnej.








Turystów sporo, ale lokalnych. Droga do fortu jest wąska i bardzo stroma, więc wycieczki się
tu nie pchają.
Europejczyków, poza nami, nie zauważyliśmy, w związku z tym wyglądało, że my też zaczęliśmy
stanowić rodzaj atrakcji i ludność hinduska postanowiła nawiązać z nami kontakt.
Były dwie opcje relacji - o charakterze konserwatywnym lub modernistycznym.
Pierwsza wersja wyglądała tak:
- Mogę sobie zrobić z panem zdjęcie?
- O, super, to dziękuję. Ale, ale... Żona i córka też mogłyby się koło pana ustawić?
W wariancie modernistycznym natomiast, nikt się mną nie przejmował, tylko startował wprost do wybranej blondynki.

Poza tym wszystko było bardzo po europejsku.
Nawet wrażenia ze wspinaczki po dachach fortu to wypisz wymaluj dachy Gaudiego z Barcelony.
Później jeszcze, przy zmierzchu, spacerek promenadą wzdłuż jeziora przy hotelu, z widokiem na Jal Mahal (to ten
budynek na zdjęciu pośrodku wody) i - spać.
Ach, pięknie było zasypiać po takim dniu...

Wieczorem nazajutrz już tak dobrze się nie czułem.

Po całodziennych dokonaniach wychodziło na to, że "dr Samo Zło" przy mnie wyglądałby jak niewinna istota.
W ciągu zaledwie dziesięciu godzin:
* skrzywdziłem lub skrajnie rozczarowałem ze sto osób
* zbezcześciłem kilka świątyń
* dręczyłem zwierzęta
Chyba zacząłem zamieniać się w potwora...Ale mi radość sprawiłeś! Pierwszy raz ktoś pochwalił moje zdjęcia. :D
A jedna koleżanka żony to nawet twierdzi, że ja je robię złośliwie, żeby wszyscy na nich źle wyglądali. :roll:

==========================================================

Napotkaną ludność hinduską zaczęliśmy krzywdzić w zasadzie już wczoraj.

Gdy wczesnym popołudniem zbliżaliśmy się do Jaipuru, Parveen zaproponował
krótki postój na poboczu "autostrady".
- Tu jest takie miejsce, że jest bardzo dużo małp. Ludzie tu się często zatrzymują
i je karmią.
- To chcecie karmić małpy?!
No dobra, chcieliśmy.
Rzeczywiście małp było pod dostatkiem, rzeczywiście nie byliśmy jedynymi, którzy się tu
zatrzymali.
Bóg Hanuman ma postać ssaka z rodziny naczelnych, jest on odpowiedzialny w tych rejonach
świata za dobre zdrowie, co by nie mówić, chyba rzecz najcenniejszą, więc nic dziwnego,
że chętnych do ufundowania paru kawałków arbuza jego pobratymcom nie brakowało.

Na jednym z kilku rozzstawionych kramów zaproponowano nam nabycie miski z cząstkami
owoców za 100 rupii, tymczasem Parveen zdążył już pozamykać samochód, dogonił nas w porę
i dokonał sprawunków płacąc za dwie miski jedną dziesiątą tej kwoty.
W zasadzie, tym razem, to jeszcze nie my ale nasz kierowca skrzywdził sprzedawcę...




W czasie gdy Asia organizowała małpom obiad sytuacja wokół nas zaczęła się zmieniać.
Nie wiem jakim cudem (autostrada a wokół niej puste pole z krzakami na horyzoncie)
wyrósł obok mnie żałośnie wyglądający człowiek, z najwyraźniej chromą nogą.
Jasno pokazywał, że jest osobą w potrzebie, więc żal mi go się zrobiło ogromnie,
a że jeszcze nie miałem całkiem drobnych pieniędzy, wysupłałem 100 rupii i dałem nieborakowi.
W tym momencie, znowu nie wiadomo skąd, obok kulawego zjawiły się cztery dziewczynki, które
postanowiły podzielić się z nim pieniędzmi, a niewskórawszy nic - zwróciły się
w moją stronę.
Za chwilę dołączyły do nich dwie kobiety, z dziecięciem na ręku i bardzo żałosnym spojrzeniem,
wskazywały palcem na przemian, to dziecię to moją kieszeń.
Opuszczając postój zostawiliśmy w chmurze kurzu stojącą na poboczu niemałą grupę ludzi.
Wszystkich, wszystkich zawiedliśmy i rozczarowali...
Nawet kulawy pokazywał, że powinniśmy go hojniej obdarzyć i że 100 rupii to nie znowu takie kto wie co.
Jak oni smutno za nami patrzyli...

Dzisiejszego pięknego i pogodnego poranka wybraliśmy się w stronę Amber Fortu.
Złe uczynki zaczęliśmy praktykować niemal od świtu, gdy przyszło nam do głowy, żeby
zatrzymać się na zdjęcie.




Po chwili zjawił się zaklinacz węży, nieproszony dołączył do towarzystwa, wyciągnął flecik,
potem węża i zaczął instrumentem zagłuszać ruch uliczny.
Kobra tymczasem zachowywała stoicki spokój.
- Biedna kobra, w niewoli taka - roztkliwiła się Asia.
Asia bardzo rozczula się się nad wszelkimi przedstawicielami fauny, każdy kulawy piesek bez swojego
domku wywołuje wilgoć w oku, Asia nie pozwala mi wymordować kretów w ogródku a przypuszczam, że los patyczaków
też nie jest jej obojętny.
- A gdyby ją tak wykupić i uwolnić?! Iskra szalonego pomysłu rozbłysła i natychmiast zgasła...
Należało potępić wykorzystywanie zwierząt niezgodne z ich naturą, tymczasem zamiast tego, banknotem 100 rupii
zachęciliśmy właściciela kobry do dalszego kontynuowania tych praktyk.
Nie wyglądał na specjalnie zadowolonego z otrzymanego wynagrodzenia, nie mniej jednak chwilkę później
zjawiło się kolejnych dwóch zaklinaczy węży.
Gdy wsiadaliśmy z powrotem do auta ich oczy mówiły wszystko:
- Jak to, co to?! To nasze kobry gorsze?! To tamtemu dałeś, wprawdzie mało ale jednak a nam to już nic się nie należy?!
Z jakim wyrzutem oni za nami patrzyli...




W Indiach, jak pewnie na całym albo prawie całym świecie działają organizacje społeczne, których celem
jest jego naprawa albo nawet i ulepszenie.
Wygląda na to, że dzięki temu zwrócono tu większą uwagę między innymi na los i prawa zwierząt.
Przed paru już laty przez kraj przetoczyła się głośnym echem afera tygrysów bengalskich, gdy okazało się
niespodziewanie, że w ich największym i najsłynniejszym rezerwacie nie ma ani jednego zwierzaka w paski.
Zarząd rezerwatu pokątnie urządzał polowania na tygrysy, aż wybito je co do nogi - wszystkie.
Teraz trwa akcja społeczna - ratujmy tygrysy bengalskie.

Inne, jeszcze bardziej spektakularne przedsięwzięcie, to akcja: "nie dręczyć słoni".
Zachęcają do tego np. napisy na zagłówkach w pociągu, billboardy, mówią o tym w telewizji.
Tymczasem powszechnie praktykowany w Jaipurze sposób dotarcia do położonego na górze Amber Fortu,
to jazda na słoniu, taka tutejsza wersja "konia do Morskiego Oka".
Rozważaliśmy wgramolenie się na górę na własnych nogach, jednak z tego co mówił Parveen wynikało,
że w ten sposób prawdopodobnie zdezorganizujemy ruch turystyczny w Indiach, a już na pewno zrobimy
krzywdę kierowcy słonia, który pozostanie bez zarobku.
-A słoniowi źle nie jest, bo słoń teraz ma pracować od 8.00 do 11.00 i władza pilnuje, żeby tak było, twierdził.
Faktycznie, zauważyliśmy, że po jedenastej ruch pod górę zamarł.
Koniec końców jednak - męczyliśmy zwierzę i to nie jedno a dwa.
Kierowcy słonia też mieli bardzo niezadowolone miny, bo zabrakło mi banknotów po 100 rupii i dałem im po dolarze,
a to, wiadomo, mniej.
Z jakim rozczarowaniem za mną patrzyli...




















Najbardziej elegancko wystrojone w Amber Fort osoby, to sprzątaczki.
Przypuszczam, że to efekt podobnej historii, jak ze zdjęciem z Hawany w National Geographics, przedstawiającym
panią z cygarem - teraz wszyscy turyści na Kubie chcą takie zdjęcie osobiście wykonać a pozujących za
opłatą pań nie brakuje.
Przychodzą zatem sprzątaczki Amber Fort do pracy wystrojone w najlepsze sari i zamiast machać miotłą - pozują.
A gdy tylko ktoś skuszony malowniczym widokiem wyceluje w nie obiektyw, gonią za nim po swoje 100 rupii...
My nie mieliśmy ochoty na taką ustawioną fotografię i składane co chwilę propozycje- brutalnie odrzucaliśmy.
Przykro było patrzeć na ten gasnący za każdym razem entuzjazm...








Zabraliśmy też uśmiech sprzedawcom obrusów, właścicielom kolekcji mosiężnych dzwoneczków, twórcom drewnianych
figurek Ganesha, marmurowych i plastikowych figurek Ganesha a także Brahmy, Wishnu i Shivy.
A nie, przepraszam, tylko Wishnu i Shivy, Brahmy - nie.
Rozczarowaliśmy sprzedawców rysunków słoni, przedstawicieli rzemiosła tkackiego, szwalniczego, kowalskiego,
odlewniczego i wielu innych rzemiosł - także.
Wyglądało na to, że zwiedzanie Indii będzie polegało na nieustannym opędzaniu się od przyjaźnie nastawionych ludzi,
którzy próbują uczynić cię szczęśliwszym przy pomocy dostarczanych przedmiotów lub usług.

Powoli jednak zaczęliśmy się przyzwyczajać do tej nawałnicy, powoli zaczynaliśmy być zdolni, żeby bez większych
wyrzutów sumienia minąć bez ŻADNEGO zainteresowania i uwagi kolejnego przewodnika, który próbuje nam sprzedać
swoje usługi albo kogoś, kto prosi tylko o wsparcie, bez oferowania czegoś w zamian.
Byliśmy zupełnie nieświadomi, że oto rozpoczął się szczególny, trwający dziesięć dni proces, którego ostateczny
finał dopełnił się w Varanasi.

Drugi żelazny punkt wycieczek do Jaipuru, to Pałac Miejski.
Część pałacu jest do oglądania, część nie - bo mieszka w nim maharadża i nie wolno mu przeszkadzać.
Niestety, nie może on w dzisiejszych czasach łupić sąsiednich księstw ani wyzyskiwać poddanych,
a żyć z czegoś musi, więc łupi i wyzyskuje turystów.
Za zwykły bilet wstępu do pałacu trzeba zapłacić 140 MPH a za niezwykły chcą 500 MPH!!!
Niezwykłość polega na tym, że dadzą miniaturową mapkę obiektu, pozwolą zobaczyć kilka pokoi więcej i pożyczą
elektronicznego tourguida.
Jeżeli ktoś objeżdża tylko tzw. Złoty Trójkąt Delhi-Jaipur-Agra, to pewnie może poświęcić tych 140 paczek
herbatników, jeżeli jednak wybiera się na zachód i południe, do Udaipuru i Jodhpuru, to tamtejsze pałace władców
są nieporównanie ciekawsze.
Ludzie w Jaipurze nie lubią tego maharadży, mówią, że żyje źle, na czym to "źle" polega- nie wypytywałem.
















Kilka kroków od bramy Pałacu Miejskiego jest Hawa Mahal, czyli inaczej: Pałac Wiatrów.
Wygląda pięknie, tak jak na podkolorowanych zdjęciach w Internecie i wszyscy, którzy piszą, że strasznie
się tym miejscem rozczarowali, to chyba malkontenci jacyś.
Może spodziewali się, że wkoło będzie park a to tymczasem jest element miejskiej zabudowy.
O ile w sąsiedztwie Pałacu Wiatrów są prawie wyłącznie sklepy z pamiątkami i znowu pełno nagabujących
sprzedawców, kawałek dalej, gdy pójść w stronę minaretu jest już normalnie, nikt nie zaczepia,
można zrobić ciekawsze zdjęcia albo wejść na tyły pałacu.
Jest tam całkiem przyjemny i czysty deptak, można posiedzieć, odpocząć i popatrzeć na ludzi.
A trafiają się bardzo ciekawe osoby np. ortodoksyjni dżiniści, swoją drogą, po co oni tu przychodzą?
Chyba jednak nie powinienem zadawać tego pytania.
To, że ktoś nosi siatkę na twarzy, aby nie skrzywdzić żadnej żywej istoty, niechcący ją pożerając
albo też uważa iż zakładanie odzieży jest wbrew naturze i niszczy harmonię świata,
wcale przecież nie znaczy, że nie może się interesować ładną architekturą albo przyjść do sklepu
po garnek.

























Na wprost minaretu, po drugiej stronie ulicy jest spora świątynia Kriszny.
Zwykłe wycieczki tu nigdy nie zaglądają, wejście od ulicy jest niepozorne i trzeba je wypatrzeć,
poza tym trzeba narazić życie, żeby tą ulicę przekroczyć.
Za to po wejściu do środka otwiera się rozległy dziedziniec, na parterze w podcieniach można zobaczyć
szkołę na wolnym powietrzu a z piętra jest widok na miasto.
Opiekun świątyni ma przyjemny i powściągliwy sposób bycia i nawet dość ciekawie o niej mówi.
Doszedł do wniosku, że w Polsce kult Kriszny jest bardzo rozpowszechniony, bo co roku przyjeżdżają
tu do niego nasze grupy pielgrzymów.
- Bardzo sympatyczni ludzie, stwierdził.
- Trochę się dziwnie zachowują, bo ubierają się w takie luźne szaty i kwiaty, grają na bębenkach
i tańczą.
- No ale jak takie u was zwyczaje, to przecież nic w tym złego, dodał.











Dzięki za odwiedziny i dobre słowo! :)
Bezczeszczenie świątyń potraktowałem bardziej serio i będzie w następnym odcinku:

========================================================================
Rzeczywiste problemy w kontaktach z ludźmi trafiają się
Zupełnie niechcący sprawialiśmy czasem komuś przykrość.
A i sobie przy okazji też, bo wbrew pozorom, aż tak bardzo na szerzenie zła nie nastawialiśmy się.

Napór wszelkiego rodzaju prób nawiązania kontaktu, w celu zmaterializowania go w postaci banknotu
100 rupii, oczywiście większe nominały też są mile widziane - jest PRZEOGROMNY.
W ferworze opędzania się przed zdesperowanymi natrętami od czasu do czasu trafiamy jednak na kogoś miłego.
Kogoś, kto rzeczywiście chciał nam pokazać drogę, kogoś, kto miał ochotę zapytać jak się nam podoba
w jego pięknym kraju albo kogoś, kto po prostu zainteresował się przybyszami i chciałby zamienić parę słów.
No i wtedy, w odpowiedzi na wyciągniętą dłoń słyszy:
- Nie, nie chcę, dziekuję, przepraszam, do widzenia, idę sobie, nie mam czasu, wolę sam, nie mam ochoty,
nie potrzebuję, śpieszę się i tym podobne teksty.
Pochopnie wypowiedziane i nie trafione w sytuację słowa, które można skwitować w jeden sposób: "spadaj"
trudno wycofać lub naprawić.

Zachowanie się w miejscach kultu stanowi drugi problem.
Bezczeszczenie świątyń to pewnie za mocno powiedziane ale okazanie szacunku dla cudzych wierzeń
od czasu do czasu sprawia kłopot.
Kilka lat temu w Jerozolimie, na Via Dolorosa natknąłem się na rozbawioną grupę Chińczyków.
Złapali krzyż odstawiony przez grupę pielgrzymkową i chichocząc pozowali na zmianę do zdjęć, naśladując
sylwetkę Chrystusa.
Nie uważam się za dewota, rozumiem, że na temat chrześcijaństwa wiedzą oni tyle co ja na temat konfucjonizmu,
ale spotkanie to było dla mnie bardzo przykre.

Za nic w świecie nie chciałbym stać się dla kogoś Chińczykiem.




Tymczasem tutaj, wchodząc do świątyni, na schody do świętej sadzawki albo innego, podobnego przybytku,
do końca nie wiesz, czy jeśli odmówisz zaopatrzenia się w kwiatki i ryż na pudżę to będzie znaczyło,
że pozbyłeś się naciągacza czy też, że złamałeś reguły.
Trudno ustalić, czy sadhu, który namolnie chce ci napaćkać na czole tikę to rzeczywiście osoba związana
z religią czy rodzaj misia z Krupówek.
Nie za każdym razem udawało nam się trafnie zgadywać, więc nie mogę się uznać za eksperta.
Ale wiem z całą pewnością, że osobę, która zbyt głośno twierdzi, że właśnie bezcześcisz jej świętą wiarę
i święte miejsce - należy zignorować.

No, chyba, że jest wyposażona w karabin maszynowy.

Tak jest w przypadku porządkowych z Ranakhpur.
Dżiniści, którzy mają tu główną świątynię za swój cel przyjęli troskę o życie każdej żywej istoty.
Przestrzegania tej jak i innych reguł w obrębie komplesu świątynnego pilnują uzbrojone po zęby typy.

Całe szczęście, że są też jednak i takie aspekty życia i ważne sprawy, które łączą niepodzielnie
wyznawców, wydawałoby się, bardzo odległych religii.
Tak właśnie jest w Pushkar, do którego trafiliśmy po drodze do Udaipuru.
Miasto wypełniają tak wyznawcy Brahmy jak i ksiąg Starego Testamentu a napisy na ulicach i w sklepach
są często dwujęzyczne: po hindusku i po hebrajsku.
Zjednoczyła ich gandzia, póki będzie dostępna i w niewygórowanej cenie - wszystkie różnice doktrynalne
dadzą się pogodzić na sto procent.

Większość Hindusów jednak nie dla gandzi ale dla świątyni Brahmy tu przyjeżdża.
Jest ona traktowana z bardzo dużym pietyzmem i respektem, jakkolwiek sądząc po jej zewnętrznym
wyglądzie trudno byłoby się tego spodziewać.
To JEDYNA świątynia tego bóstwa w Indiach, więc też pewnie i na świecie.
Bardzo mnie to zastanawiało, bo podział ról pomiędzy Brahmę, Wisznu i Sziwę jest taki, że pierwszy
odpowiada za kreację, drugi za podtrzymanie tego co powstało a ostatni za zniszczenie.
No więc wydawało mi się, że to Brahma powinien mieć najwięcej świątyń a Sziwa jedną albo nawet i wcale.
A tu dokładnie na odwrót!
Wyjaśniałem sprawę z Parveenem, który okazał się bardzo religijny i potem opowiem.












Wracając do Pushkar, ważna tu jest nie tylko świątynia ale i jezioro.
Jezioro powstało z płatków lotosu, które upuścił Brahma w związku ze swoimi problemami matrymonialnymi,
więc nic dziwnego, że jest święte.
To z kolei powoduje, że kąpiel w nim, obok zwykłej przyjemności z kąpieli, może stać się
źródłem rozmaitych, nadprzyrodzonych korzyści dla kąpiącego się.
Wokół brzegów powstały rozległe ghaty a wejście do wody jest praktykowane z nabożeństwem.





















A to już gigantycznych rozmiarów wizerunek Sziwy, kilkadziesiąt kilometrów przed Udaipurem:



@nenyan dzięki! Zmotywowałaś mnie, żeby zabrać się do roboty i coś dalej napisać. Ja czytam Twoją relację z Chin. Jest re-we-la-cyj-na!

========================================================================================================

Udai-pur na zdjęciach aż tak bardzo od Jai-puru albo Jodh-puru nie różni się.
W ogóle, gdy popatrzymy na pamiątki z podróży pokazane w Internecie, wszystkie indyjskie -pury
sprawiają wrażenie, jakby zostały odlane z tej samej formy i przypadkiem możemy pomyśleć,
że wystarczy nam jeden tylko taki -pur zobaczyć.

W związku z tym bardzo się baliśmy, że cały ten nasz objazd po dwóch, trzech dniach zrobi
się bardziej męczący niż ciekawy i zamiast cieszyć się z tego co mamy, będziemy czekać
na Varanasi, bo tam to na pewno jest inaczej.
A póki co, będzie: daleko jeszcze? Daleko jeszcze? Daleko jeszcze? Daleko jeszcze? DALEKO JESZCZE?!

Źle jednak nie było.

Przede wszystkim zauważliśmy, że zdjęcia w Internecie są STRASZNIE pomieszane.
Chyba wszystko przez to hinduskie nazewnictwo, ludziom te nazwy się mylą i jeden
publikuje fotografie z Jaipuru z podpisem: Jodhpur, drugi podpisuje Udaipur - Ranakhpur i tak dalej.
A potem, kiedy ktoś do Indii chce się wybrać, przegląda to wszystko i myśli, że oni tam odbijali
świątynie i pałace przez kalkę.

Do Udaipuru trafiliśmy w piątkowy wieczór, na zwiedzanie była przeznaczona sobota a w niedzielę rano
mieliśmy jechać dalej.
Zatem weekend.
Ani miejsce ani styl życia ludzi, jakich w Udaipurze zdarzyło nam się spotkać, za grosz nie miał nic
wspólnego z wizją Indii ze "Slumdoga".
Z rana pojechaliśmy na przedmieścia, najpierw do Nagdy a potem do Eklingji.
Nagda to zespół starych, hinduskich świątyń kilkanaście kilometrów za miastem.
Dojazd jest wąską, malowniczą drogą, raczej nieprzyjazną dla dużych autokarów, więc dużo ludzi tu nie ma.
Dlatego Nagda jest inna.
Opiekun zabytku na nasz widok wyskoczył ze swojego zakamarka, oprowadził, za oprowadzenie zainkasował, a jakże,
100 rupii.