+6
nenyan 22 marca 2020 12:53
Image

Image



Trawiastym, podmokłym i poduszkowatym żlebem szło się całkiem przyjemnie. Wysokość jednak dawała nam się we znaki - wymagała od nas zdecydowanie częstszych postojów na wyrównanie oddechu. Koniec końców podejście zaczynaliśmy na circa 3900 m n.p.m. Przypuszczaliśmy, że od przełęczy dzieli nas około 300-400 m przewyższenia. Niby niewiele, ale podczas treku w Andach na 4200 m n.p.m. to ja już zdychałam… Mimo wszystko - po doświadczeniach z “The Avatar Mountains” i tych wszystkich ochronnych barierkach, wybetonowanych ścieżkach i kamiennych schodach - nic mnie nie mogło ucieszyć bardziej niż ten “szlak bez szlaku”. Wreszcie czułam się naprawdę blisko przyrody.

Momentami... aż za blisko. Wędrowaliśmy bowiem teraz cały czas wśród dziesiątek, setek jaków. A ja niestety nabawiłam się niezłej traumy po wczorajszej “przygodzie” z jednym takim osobnikiem. Aparatu nie wyjęłam nawet z plecaka, oczy miałam dookoła głowy i tylko czekałam, aż jakiś wielki zwierz znów wyskoczy nagle zza krzaków. Tymczasem te piękne, majestatyczne zwierzęta faktycznie nic sobie nie robiły z naszej obecności. Tylko jeden jedyny raz zmuszeni byliśmy zmienić kierunek wędrówki, gdy wielki jak stojący samotnie na grani powyżej nas - najprawdopodobniej przewodnik i opiekun stada - wypatrzył nas z oddali i zaczął zajadle charczeć i uderzać agresywnie prawym przednim kopytem o ziemię. :evil: Kolejna scena aż nazbyt dobrze znana z bajek i filmów. Natychmiast się wycofaliśmy i postanowiliśmy całe stado obejść tak szerokim łukiem jak tylko się dało.

Na szczęście żadnych dzikich psów nie napotkaliśmy. Jednak zajadłe ujadanie towarzyszyło nam za każdym razem, gdy tylko zwęszyły nad pasterskie psy Tybetańczyków, czyli zawsze gdy zbliżaliśmy się na odległość kilkudziesięciu, a czasem nawet kilkuset metrów od namiotów nomadów. Nie było więc absolutnie żadnych szans na jakąkolwiek interakcję z lokalnymi mieszkańcami. Pozostało nam wędrować prosto pod górę.

Wdrapaliśmy się wreszcie na przełęcz. Po drugiej stronie grzbiet wzgórza nie schodził do kolejnej doliny, tylko niemal zupełnie się wypłaszczał tworząc rozległy, zielony płaskowyż, po którym spacerowały jaki. W oddali majaczył niewielki budynek gompy Nianlunsi, otoczony kilkunastoma parterowymi domkami Tybetańczyków. Postanowiliśmy nadłożyć nieco drogi i obejść dwa większe stada jaków, które pasły się przed nami.

Chociaż mieliśmy teraz wędrować po łagodnie schodzącej w dół równinie i choć wydawało się, że od monastyru dzieli nas już niewielka odległość, przebrnięcie przez płaskowyż zajęło nam niemal tyle samo czasu co wędrówka pod górę. Okazało się bowiem, że teren ten jest jednym wielkim torfowiskiem. By przedostać się na drugą stronę musieliśmy niemal cały czas przeskakiwać ostrożnie z jednej kępy trawy na drugą, pomiędzy kałużami wody i błota, planując przy tym trasę na kilka metrów do przodu. Pomimo znacznie płytszych rozlewisk, ładniejszej pogody i zdecydowanie przyjemniejszej aury, krajobraz ten i tak skojarzył się nam - i to każdemu z nas z osobna - z Martwymi Bagnami z “Władcy Pierścieni” Tolkiena, przez które hobbici Frodo i Sam wędrowali w drodze do Mordoru…

W dodatku maleńka wioseczka otaczająca monastyr sprawiała wrażenie opuszczonej. Nigdzie nie bawiły się dzieciaki, nikt nie krzątał się w obejściach domów. Minął nas tylko jeden chłopak na motorze, szczelnie otulony chustą. I tyle. Cisza. Był koniec lata, więc prawdopodobnie Tybetańczycy z wioski mieszkali jeszcze wówczas na pastwiskach, w swoich letnich namiotach.


Image

Image

Image

Image

Image

Image


*

Po dziedzińcu gompy spacerowało zaś kilku mnichów. Tak jak zapowiadała Angela, byliśmy dzisiaj jedynymi turystami w Nianlunsi. Chwilę po naszym przyjściu rozbrzmiały gongi - wezwanie na popołudniowe obrzędy. Nie byliśmy pewni, czy możemy wejść z mnichami do sali modlitewnej, ale zachęcono nas gestami. Zdjęliśmy ubłocone trapery przed wejściem, po czym przemknęliśmy cichaczem na drugi koniec bajecznie kolorowej sali. Tak jak mnisi, usiedliśmy po turecku na podłodze i obserwowaliśmy ich z naszego kątka. Niestety nie byliśmy w stanie odgadnąć znaczenia odprawianych rytuałów. Aj, jak dobrze byłoby być tu teraz z poznanym przedwczoraj Honzą, czeskim tybetologiem, który na pewno wszystko by nam objaśnił. Pozostała nam tylko nadzieja, że naszym niefrasobliwym zachowaniem, jakimś kichnięciem, chrząknięciem czy innym drapnięciem w czoło, nie obraziliśmy któregoś z wcieleń Buddy... :?

Po zakończonych obrzędach zwiedziliśmy jeszcze pozostałe pomieszczeniach gompy, ale gonił nas czas. Było już późne popołudnie, tymczasem czekała nas jeszcze długa droga do domu. Jednak gdy podeszliśmy pożegnać się na migi z mnichami okazało się, że zapraszają nas do siebie. Pomimo późnej godziny i bariery językowej za nic nie zrezygnowalibyśmy ze wspólnej herbaty.


Image

Image

Image

Image


*

Uśmiechnięci mnisi zaprowadzili nas do niewielkiego pokoiku o przepięknie malowanych ścianach. Byliśmy w klasztornej bibliotece i kantynie. Sporą, drewnianą biblioteczkę, stojącą przy jednej ze ścian, szczelnie wypełniały buddyjskie teksty i stare książki o wyblakłych grzbietach. Na drewnianym stole stały natomiast puste kubełki po zupkach chińskich i - wszechobecny znak naszych czasów - butelki po Coca-Coli 8-) :lol: Nas jednak poczęstowano herbatą i jogurtem z mleka jaka zmieszanym z cukrem. Wciąż miałam gdzieś na końcu głowy (i języka) wspomnienie smaku kefiru z końskiego mleka, którym częstowano nas w Kirgistanie i którego - mówiąc eufemistycznie - wielką fanką nigdy nie byłam. Obawiałam się więc, że zaraz będę się musiała wznieść na wyżyny moich nieistniejących aktorskich umiejętności, by nie urazić gościnnych mnichów wykrzywionym wyrazem twarzy. Ale na szczęście jogurt z mleka jaka okazał się o wiele smaczniejszy od końskiego kefiru ;)

Po chwili do biblioteki wprowadzono najstarszego z mnichów jakich spotkaliśmy do tej pory w monastyrze, prawdopodobnie buddyjskiego lamę, o pogodnym wyrazie twarzy i łagodnym uśmiechu.

- Tashi delek (dzień dobry) - przywitaliśmy się szerokimi uśmiechami i jedynym słowem jakie byliśmy w stanie wydukać po tybetańsku :roll:


Image

Image

Image


Aj, po raz kolejny w tym tygodniu żałowałam bardzo, że nie jestem w stanie z kimś porozmawiać w jego języku. Tyyyyle miałam pytań, a mogliśmy tylko patrzeć na siebie, uśmiechać się i sobie “tashi delekować” :ugeek: Próbowaliśmy za pomocą gestów i mandaryńskiego wytłumaczyć skąd jesteśmy, ale pewnie znów nie trafiliśmy w akcenty, bo nasze marne próby chyba nie spotkały się ze zrozumieniem. Mnisi natomiast próbowali coś nam poopowiadać o mantrze “om mani padme hum”, ale rzecz jasna poza samą treścią mantry nic z tego nie pojęliśmy. Cóż, z jednej strony takiej życzliwości i gościnności doświadcza się najczęściej w podróżach na własną rękę, nie podczas zorganizowanych wycieczek, ale z drugiej strony, dużo byśmy wówczas dali za komunikacyjne wsparcie dwujęzycznego tłumacza lub przewodnika, czy też obecność Angeli lub Honzy… Nie wiedzieliśmy też ile juanów ładnie by było mnichom zostawić w podzięce za gościnę. A podziękować słownie musieliśmy po mandaryńsku, bo jak się okazało tybetańskiej wersji nie daliśmy rady zapamiętać :shock: Pomachaliśmy tylko sobie na odchodne - ot, uniwersalny gest pożegnania :)


Image


Droga powrotna do naszej doliny minęła nam niepostrzeżenie, choć zajęła niemal tyle samo czasu co wędrówka w pierwszą stronę i choć mieliśmy sporo trudności z przekraczaniem stromych żlebów, wypłukanych przez wody opadowe. Po całodziennym treku gulasz z mięsa jaka, przyrządzony przez Tashiego, smakował po prostu wybornie. Padliśmy ze zmęczenia niemal od razu po obiedzie.



******


Zajadłe ujadanie Kippera obudziło mnie jeszcze przed świtem. Wyjrzałam przez okno umieszczone nad łóżkiem, tuż nad naszymi głowami. Niebo na wschodzie nabrało już pomarańczowo-złotej barwy, ale wierzchołek majestatycznej Mount Yala spowiłały ciemnofioletowe chmury. Taka nasza tybetańska Mount Doom. Odsunęłam na bok poduszkę, a w jej miejscu rozstawiłam statyw. Fotografia pejzażowa bez ruszania się z łóżka - to dopiero luksus (i szczyt lenistwa) :mrgreen:

Widok z naszego łóżka :D
Image


Nasz ostatni dzień w Lhagang postanowiliśmy spędzić w siodle. Angela poprosiła Norę, jednego z lokalnych nomadów, by zabrał nas na kilkugodzinny rajd konny po okolicznych górkach. Nora nie mówił nic a nic po angielsku, ale dużo się uśmiechał. Angela udzieliła nam nieco dłuższych instrukcji niż te, które otrzymaliśmy kiedyś przed kilkudniowym rajdem konnym w Kirgistanie (“just… go...” ;) ). Uczyła nas jak po tybetańsku mówi się “wio” i kazała wyjąć stopy ze strzemion przy przekraczaniu rzeki, a na koniec dodała, że w razie problemów “just... jump of the horse” :shock: :lol:

Tym razem konno przekraczaliśmy rzekę w znacznie głębszym miejscu niż dzień wcześniej pieszo. Konie ślizgały się na mokrych kamieniach, a poziom wody był na tyle wysoki, że fale niemal dosięgały moich butów. W związku z tym, że Nora miał pełną dowolność w wyznaczeniu trasy naszej przejażdżki, postanowił nas zabrać w odwiedziny do zaprzyjaźnionych lub spokrewnionych z nim (tego nie byliśmy w stanie wykminić) nomadów.

Wspinaliśmy się więc teraz konno na te same wzgórza, po których wędrowaliśmy wczoraj. Stada jaków pokornie ustępowały z drogi przed naszymi końmi. Nora zaś nieustannie nucił pod nosem piękne tradycyjne, tybetańskie pieśni (a przynajmniej zakładamy, że były to tradycyjne pieśni... równie dobrze mógł nucić sprośne ballady czy też tybetańskie disco polo - jakim cudem niby mielibyśmy to wiedzieć? :D )


{ Z drogi pod górę mamy niestety tylko zdjęcia robione telefonem }
Image

Image

Image

Image


Co ciekawe, na stromym górskim podejściu Nora zatrzymywał naszą gromadkę dosłownie co kilkadziesiąt metrów, żeby nasze konie mogły odetchnąć i odpocząć. Głaskał wtedy swojego wierzchowca i śpiewał mu. Jakże odmienny stosunek do swoich koni mieli tutejsi nomadzi, w porównaniu do nomadów w Kirgistanie. Nie sposób było nie zauważyć różnicy. W Azji Środkowej, gdzie koni jest zatrzęsienie, nie traktuje się ich z taką troską i oddaniem, a konina jest podstawą wyżywienia, je się ją tam niemal na każdy posiłek, chyba nawet na deser ;) Tutejszą koniną - jest mięso jaków. Koni nomadzi nie mają zbyt wiele, stąd też ich wartość jest o wiele większa. W każdym razie w lekki kłus mogliśmy wejść dopiero na pastwisku przed namiotami nomadów.

{ Telefon męża nadal w natarciu }
Image

Image

Image

Image

Image


*

Latem na pastwiskach nomadzi rozstawiają dwa typy namiotów - czarne i białe. Tych białych jest obecnie znacznie więcej - są nowocześniejsze, wykonane z tworzyw sztucznych. Natomiast te nieliczne czarne to tradycyjne namioty, wykonane są ze skór jaków i tkanin wyplecionych z włosia tych zwierząt. I przed takim czarnym namiotem się zatrzymaliśmy. Przywitało nas oczywiście wściekłe szczekanie psa oraz uśmiechnięta Tybetanka w tradycyjnym kapeluszu z bardzo szerokim, wygiętym daszkiem, przypominający nieco te z “Domku na Prerii” (ktoś to w ogóle jeszcze pamięta? :D) Na trawie przed wejściem suszyły się dwie skóry z jaków, jeszcze gdzieniegdzie umazane krwią... :?

W środku namiotu unosił się gęsty dym z niewielkiego ogniska, nad którym suszyło się “yak jerky”. 8-) Gospodyni dorzuciła do ogniska łajna, stanowiącego tu - z braku drzew - główny i powszechnie dostępny materiał na opał, a następnie nastawiła nad ogniem wielki czajnik z wodą na herbatę. Poczęstowała nas też słodzonym jogurtem z mleka jaka, który zagryzaliśmy ichniejszym chlebem, nieco przypominającym pampuchy.


Image

Image

Image

Image

Image

Image


Nora plotkował z naszą gospodynią. Zaś siedzący nieopodal mały, umorusany Tybetańczyk, synek gospodyni i posiadacz przecudnie rozczochranego czarnego irokeza, nic sobie nie robiąc z naszej obecności bawił się w tym czasie… swoim pudrowo-różowym Iphonem :mrgreen: Nie wiem czy był to jakiś starszy model z wtórnego obrotu czy też doskonała podróbka, w każdym razie cyfrowa zabawka po chwili straciła całe zainteresowanie chłopca. Rzucił telefon w kąt, a jego uwagę całkowicie pochłonęła leżąca w trawie, zużyta zapalniczka. Ah, ta współczesna młodzież... :lol:

W którymś momencie, w celach zapoznawczych, młody rzucił zapalniczkę pod nogi mojego męża i nic nie mówiąc wpatrywał się w niego wyczekująco… I tak o to chłopaki rozpoczęli World Nomad Games, czyli międzynarodowy polsko-tybetański turniej piłki ręcznej i siatkówki (w jednym) z użyciem zapalniczki zamiast piłki. Ale młodemu najwyraźniej to drobne niedociągnięcie nie przeszkadzało, bo miał z tego tyle frajdy, tyle radochy, że aż trudno się było samemu nie uśmiechać na jego widok. Każdy rzut spotykał się z piskiem i takimi wybuchami śmiechu, jakby za każdym razem widział tę zapalniczkę w locie po raz pierwszy.


Image

Image

Image

Image


*

Po powrocie do “Khampa Lodge” i na zakończenie naszego pobytu w tym czarownym miejscu, postanowiliśmy nieco urozmaicić sobie kolejny zimny prysznic i pozwolić sobie na odrobinę luksusu w postaci fińskiej sauny. Niby na co dzień, w mieście, w zasadzie nie można mnie przekonać do saunowania w wypasionych termach, ale w miejscach takich jak to, po kilku intensywnych dniach - to zupełnie co innego.

Korzystając z tego, że w domku zostaliśmy sami z gospodarzami i rodziną Angeli, ostatni wieczór po obiedzie spędziliśmy na rozmowach o codziennym życiu w Lhagang, lokalnych tradycjach oraz o tybetańskim kalendarzu i zwierzęcych znakach zodiaku, których charakterystyki odczytywała właśnie na głos Somtso. Już zdążyliśmy z mężem obrosnąć w piórka (czy też kocią sierść ;)) na wieść o tym, że urodziliśmy się w tybetańskim roku “ognistego tygrysa”, ale po chwili okazało się, że tybetański kalendarz rozpoczyna się w połowie lutego i w sumie to jednak jesteśmy z roku “drewnianego osła”... No cóż...

*

Powoli dobiegał końca nasz pobyt w Lhagang, a zarazem drugi tydzień podróży i - chociaż tego jeszcze wówczas nie wiedziałam - nasz ulubiony tydzień z całego wyjazdu. Może i oficjalna, administracyjna Shangri-La położona jest w prowincji Yunnan, a ta stanowiąca faktyczną inspirację dla książki “Lost Horizons” - nieco dalej na południu, w rejonie rezerwatu Yading. Ale wydaje mi się, że każdy podróżujący po Państwie Środka odnajduje gdzieś prędzej czy później swoją prywatną, osobistą Shangri-Lę i nasza była właśnie tu, “w rajskiej dolinie wśród zielska” nieopodal Lhagang.


Na pożegnanie nocne ujęcie “Khampa Lodge”. Pewnie to zdjęcie by nie powstało, gdyby tylko Angela wcześniej (a nie przed samym wyjazdem) uświadomiła nam, że w okolicy roi się od wilków. Cytuję: “Czasem się śmieję, że nomadzi wcale nie hodują jaków. Hodują wilki, a jaki - to tak tylko na paszę dla tych wilków” :shock:

Image



:idea: :idea: :idea:
INFO PRAKTYCZNE

Żadna moja poprzednia wyprawa nie wiązała się z koniecznością dokonania tylu wyborów z serii “co zobaczyć, a czego nie” co wyprawa do Chin, a z wszystkich prowincji Chin najtrudniejsze decyzje wiązały się z Syczuanem… Powierzchnia samej tybetańskiej prefektury autonomicznej Garzê jest równa powierzchni Nepalu, zaś powierzchnia całej prowincji jest większa o ⅓ od powierzchni Polski! Także naprawdę można ten region zwiedzać miesiącami… Nigdzie też tak nie bolał mnie brak możliwości wypożyczenia na własną rękę samochodu, jak tu (międzynarodowe prawo jazdy nie jest honorowane w Chinach).

Poniżej zamieszczam kilka moich małych sugestii :)



TYBETAŃSKI SYCZUAN, czyli jeśli nie Lhagang to co:

Na zachód od Chengdu
https://goo.gl/maps/u7qbnk4N75BavEQb7

:!: :!: SEDA WUMING BUDDHIST INSTITUTE, w dolinie Larung Gar, Sêrtar County :!: :!:
Serthar/Seda Institute to największa na świecie buddyjska akademia (poza Lhasą), zrzeszająca ponad 40 tysięcy mnichów i mniszek, mieszkających w czerwonym morzu z tysięcy tybetańskich, parterowych domków, wzniesionych na zboczach wzgórz, niemal “jeden na drugim”. Niestety polityka Chin wobec Serthar Institute jest dramatyczna, w ostatnich latach doszło tu do masowych wyburzeń domów i relokacji mnichów... Jest to miejsce, które najbardziej chciałam zobaczyć ze wszystkich nie tylko w całym Syczuanie, ale i w całych Chinach! Niestety... spóźniłam się. Jakiś czas przed naszym wyjazdem zostało bowiem objęte całkowitym zakazem wjazdu dla obcokrajowców, a że też akurat w czasie naszej podróży zwierzchnictwo administracyjne nad nim przeszło z rąk mnichów w ręce chińskich urzędników, nie zaryzykowaliśmy nielegalnego zwiedzania. Trzeba jednak na bieżąco monitorować sytuację, bo kwestie dotyczące zakazów wjazdu zmieniają się często - wszystko zależy od sytuacji politycznej, napięć w Tybecie itp.

Poglądowe zdjęcia z tego pięknego, unikatowego miejsca (niestety nie mojego autorstwa, wiadomo):

Image

Image

Image

I pano 360: https://goo.gl/maps/NhDoB5oQvziYekZw6
Więcej kadrów: https://500px.com/search?q=larung+gar&t ... sort=pulse


:arrow: PALYUL MONASTERY, Baiyü County - kompleks składający się ze sporego monastyru oraz z czerwonych domków mnichów, wzniesionych na białych podmórówkach i niemal przyklejonych do ściany stromego klifu. Poglądowe zdjęcie: https://i.pinimg.com/originals/fc/ce/23 ... 3953ea.jpg

:arrow: YARCHEN GAR, Peylul County - kompleks monastyrów, położony w zakolu rzeki, zamieszkany głównie przez tybetaļskie mniszki. Niestety - o ile to prawda - chiński rząd w ubiegłym roku zrównał z ziemią połowę zabudowań kompleksu! Pano 360: https://goo.gl/maps/BKPaeB5j4g1By7iM8 & foto: https://www.tibetanreview.net/wp-conten ... -Gar-2.jpg

:arrow: NIU BEI SHAN - góra o łagodnej, niemal płaskiej kopule, na którą można wejść lub wjechać jeepem, a z której rozpościera się obłędny widok na masyw Dadue Shan z najwyższym szczytem Syczuanu - świętą górą Minya Konka, znaną też pod nazwą Gònggá Shān (7556 m n.p.m.). Szczególnie piękną panoramę podziwiać można wiosną i jesienią, gdyż głęboką dolinę pomiędzy Niu Bei Shan a szczytem Minya Konka wówczas często wypełnia morze chmur. Warto tu przyjechać na wschód słońca, żeby zobaczyć masyw Gongga Shan w jego pierwszych promieniach. Można też wybrać się na zorganizowany, wielodniowy trekking prowadzący daleko w głąb masywu. Poglądowe zdjęcie: https://web.500px.com/photo/243619163/M ... E9%A3%8E-/ & https://web.500px.com/photo/182431551/M ... owei-Chen/

:arrow: LITANG GRASSLANDS - tereny podobne do tych w okolicach Lhagang z zielonymi pastwiskami pełnymi jaków i namiotami nomadów

Na południowy-zachód od Chengdu (warto rozważyć te miejsca, szczególnie jeśli planujemy podróż dalej na południe, do Yunnanu)
Mapa: https://goo.gl/maps/k8Dd8PJiwCfejb3Z8

:arrow: YADING NATURE RESERVE - jest to najprawdopodobniej słynna Shangri-La z książki Jamesa Hiltona “Lost Horizon” - zdjęcia w National Geographic z tego właśnie miejsca podobno zainspirowały autora do jej napisania (nie mylić z miastem Shangri-La w Yunnanie, nazwanym tak po to by zwabić do niego turystów). Yading Nature Reserve obejmuje bajecznie piękne tereny przyrodniczo-kulturowe, w tym trzy święte szczyty Mt Chenrezig, Mt Chanadorje i przede wszystkim monumentalną Mt Jambeyang, które uosabiają trzech Bodhisattvów: Miłosierdzia, Mocy i Mądrości. Oprócz licznych turystów można tu spotkać także Tybetańczyków, przyjeżdżających do rezerwatu by odbyć korę - kilkudniową pielgrzymkę dookoła świętych szczytów. Koszt biletu do rezerwatu i eko-autobusu, to aż około 270 CNY od osoby. Więcej na temat tego parku można przeczytać m.in. w relacji @Washington
Pano 360: https://goo.gl/maps/Yjb2GLBNbf7UpZjk7 & https://goo.gl/maps/wwuokV7m54xw7k3B9
Poglądowe zdjęcia: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/ ... aiyong.jpg & https://web.500px.com/photo/138779945/Y ... llian-Tan/ & https://500px.com/search?q=yading+sichu ... sort=pulse

:arrow: REGION DANBA, czyli tybetańskie miasteczka ZHONGLU, JIAJU, SUOPO - położone w górzystym terenie słynne wioski z bardzo charakterystyczną, dwupiętrową, kamienną zabudową. W ostatnich latach znacznie wzrosła popularność tego miejsca, a co za tym idzie - ilość chińskich turystów. Fotka: https://web.500px.com/photo/114972209/t ... by-Ming-L/

Na północny-zachód od Chengdu
Mapa: https://goo.gl/maps/JwmwaahC5pUJquQ9A

:arrow: PARK NARODOWY JIUZHAIGOU - park narodowy słynący z malowniczych, niewiarygodnie turkusowych jeziorek otoczonych bujnymi lasami (przypominających nieco Jeziora Plitwickie), a także z wodospadów i ciekawych formacji skalnych (zbliżonych formą do tych z Terme di Saturnia w Toskanii i tureckich Pamukkale). W parku niestety należy spodziewać się znacznych tłumów chińskich turystów. Koszt normalnego biletu w wysokim sezonie to: 220 CNY od osoby za dzień. Najpiękniej jest tu jesienią. Więcej na temat tego parku można przeczytać m.in. w relacji @Washington Poglądowe kadry: https://akisoto.com/wp-content/uploads/ ... 24x683.jpg & https://media-cdn.tripadvisor.com/media ... -china.jpg

:arrow: LANGMUSI - tybetańska wioska z niewielkim monastyrem, położona poza turystycznym szlakiem. Ciekawe miejsce na konne rajdy, górskie wędrówki i spotkania z tybetańską kulturą.
@malgo1987 dziękuję :) mam nadzieję, że znajdziesz jakieś fajne inspiracje i przydatne informacje w tych moich postach :) Syczuan na pewno warty jest poświęcenia mu większej ilości czasu, niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Tym bardziej, że pozostałe miejsca w Chinach, co do których miałam wysokie oczekiwania, okazały się być mniej lub bardziej rozczarowujące ;) Syczuan jednak daje radę!

@tropikey woah, dzięki!! mega mi miło! :mrgreen:

@south To dłuższa historia... napiszę na priv :)

Dodaj Komentarz

Komentarze (51)

tom-k 22 marca 2020 13:10 Odpowiedz
Te sześć fotograficznych ujęć już mi wystarczyło, aby wziąć relację "na radar".
cypel 22 marca 2020 13:22 Odpowiedz
4 i 5 fota petarda.Czekam z niecierpliwością na wiecej słów i zdjęć.
gecko 22 marca 2020 13:32 Odpowiedz
Z niecierpliwością czekam na dalszą część relacji :) podróżowałem po tybetańskiej prefekturze autonomicznej (Syczuan i Gansu) w październiku 2018 i było to jedno z moich najbardziej wartościowych doświadczeń podróżniczych :D
washington 22 marca 2020 13:39 Odpowiedz
Zdjęcia jak zwykle niesamowite! Jako że byłem w podobnych miejscach parę lat wcześniej chętnie porównam spostrzeżenia - czekam na więcej :)
wojtasior 22 marca 2020 18:48 Odpowiedz
Dawno żadna zapowiedź nie wzbudziła takiej ciekawości ;) Pewnie pełną klatką cykane?
cccc 22 marca 2020 19:14 Odpowiedz
@nenyan super fotki, gratulacje, a mozna zapytac jakim sprzetem robionie? :) Pozdr.
grondo 22 marca 2020 19:58 Odpowiedz
4te i 5tę zdjęcie to jedne z lepszych jakie widziałem na tym forum. Poza tym genialna obróbka.
klaudiamojapodroz 22 marca 2020 20:23 Odpowiedz
cudowne zdjęcia:] Planowałam w przyszłości "objazdówkę" po Chinach, teraz się zastanawiam czy nie przyśpieszyć tego wyjazdu i polecieć jak tylko zakończą walkę z wirusem, taniej pewnie nigdy nie będzie...
turtelik 22 marca 2020 20:53 Odpowiedz
Zdjęcia mega, będę czekać na więcej bu umilić czas obecnego "uziemienia" ;)
nenyan 23 marca 2020 07:47 Odpowiedz
Dzięki wszystkim za pozytywne komentarze! :) @cypel @grondo Dzięki! To są akurat 2 zdjęcia z miejsca, z którego mamy najlepsze wspomnienia z całej podróży, także fajnie, że jakość zdjęć odpowiada jakości wspomnień ;)@Washington Czytałam Twoją relację przed wyjazdem i też dzięki niej przynajmniej na niektóre aspekty chińskości byłam mentalnie przygotowana, także - dzięki ;) A historia o kurze na obiad niejedokrotnie przypominała mi się w trakcie podróży :lol: @gecko To byliśmy tam w bardzo podobnym czasie :) Ja też mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że to mój ulubiony rejon Chin i bardzo żałuję, że spędziliśmy tam tak mało czasu. Gdybym kiedyś miała wrócić do Państwa Środka - to tylko tam (no i do Hongkongu <3) @Wojtasior @cccc Cykane pełnoklatkowym bezlusterkowcem Sony A7III, zakupionym tuż przed samym wyjazdem. Po 12 latach korzystania z lustrzanki "secondhand" Nikon D700 - skąd inąd swego czasu też doskonałej - to był dla mnie naprawdę spory przeskok gabarytowy i technologiczny ;) @KlaudiaMojaPodroz pewnie nie :) Chociaż przypuszczam, że tam tradycyjny ruch turystyczny zacznie się znowu już na dniach i ceny bardzo szybko się wyrównają. Gdy mówię o "tradycyjnym ruchu turystycznym" mam na myśli setki, tysiące, miliony podróżujących po kraju Chińczyków. Turyści z Zachodu to niezauważalna kropla w morzu - Morzu Chińskim - turystyki w Państwie Środka, kropla z którą nikt się za bardzo nie liczy ;) Ta dysproporcja i ilość chińskich wycieczek jest naprawdę porażająca - nic mnie na nią nie było w stanie przygotować, choć o niej czytałam przed wyjazdem, między innymi w relacji @Washington
tit 23 marca 2020 13:26 Odpowiedz
Jakie obiektywy?
przemos74 23 marca 2020 14:00 Odpowiedz
Fotki petarda! Czekam na info dotyczące szkieł i subskrybuję :D
maginiak 23 marca 2020 18:01 Odpowiedz
Zobaczyłam foty 4 i 5 i wyskoczyłam z kapci z zachwytu. Nie wiem czy były kiedyś lepsze zdjęcia na tym forum, masz dar dziewczyno!
martinuss 23 marca 2020 18:32 Odpowiedz
@nenyan Zdjęcie numer 4 - jakie ustawienia były na sprzęcie i obiektyw? :D
brzemia 23 marca 2020 18:33 Odpowiedz
Dajcie jej cos napisać, w końcu to forum podróżnicze a nie fotograficzne.**Piszę to ironicznie bo juz w marcu wiem ze zadne moje zdjecie znowu nie znajdzie się na kalendarzu f4f
nenyan 24 marca 2020 08:37 Odpowiedz
Te zdjęcia powstały jak już zaprzyjaźniłam się z nowym aparatem - na początku to była czarna magia ;) Jeszcze nigdy tak łatwo nie szła mi selekcja fot, jak z pierwszych dni wyjazdu ;)@TIT @przemos74 dodałam info o sprzęcie i szkłach na sam dół tego pierwszego posta@Martinuss to 4. zdjęcie robiłam obiektywem Sony 16-35mm na 22mm i na następujących ustawieniach- czas: 1/160s- przysłona: f/5.6- ISO: 4000Na wyższe ISO bałam się jeszcze wtedy wchodzić, z przesłony też za bardzo niżej nie chciałam zejść, a czas musiałam dobrać tak, żeby rozmyły się kropelki wody, ale gospodarz ceremoni pozostał nieporuszony. Generalnie udało się chyba jakimś fartem, bo miałam dosłownie ułamki sekund na dobranie tych ustawień.
tropikey 24 marca 2020 08:54 Odpowiedz
Ze znajdowaniem zakwaterowania po przylocie do Szanghaju to chyba już tak prostu jest. Co prawda nie z powodu ingerencji władz chińskich w działanie aplikacji, tylko przez dziunię z obsługi metra, która podpowiedziała nam, na której stacji wysiąść (jak się później okazało jakieś 3 stacje za wcześnie), do naszego hotelu dotarliśmy po dwugodzinnych poszukiwaniach :D
mycak 24 marca 2020 10:01 Odpowiedz
Zdjęcia miazga !! Czekamy na więcej :)
cccc 24 marca 2020 11:22 Odpowiedz
@nenyan, dzieki za info na temat sprzetu, a mozna zapytac kiedy tam bylas?Pozdr.
kacper-cz 24 marca 2020 16:33 Odpowiedz
@nenyan genialna relacja ( a raczej pierwszy tydzień :) ). Myślałem, że są już wszystkie ale po zobaczeniu, że jest tylko 1 tydzień zrobiło mi się przykro i czekam z niecierpliwością na dalszą część ! Świetnie się to czyta a zdjęcia są powalające :)
tropikey 24 marca 2020 16:41 Odpowiedz
Kacper_Cz napisał: Myślałem, że są już wszystkie ale po zobaczeniu, że jest tylko 1 tydzień zrobiło mi się przykro i czekam z niecierpliwością na dalszą częśćNa razie są tylko pierwsze 2 dni ;)
kacper-cz 24 marca 2020 16:44 Odpowiedz
tropikey napisał:Kacper_Cz napisał: Myślałem, że są już wszystkie ale po zobaczeniu, że jest tylko 1 tydzień zrobiło mi się przykro i czekam z niecierpliwością na dalszą częśćNa razie są tylko pierwsze 2 dni ;)No patrz Pan rzeczywiście :D teraz dopiero zauważyłem i też w sumie dziwiłem się czemu to było takie krótkie...
nenyan 26 marca 2020 10:20 Odpowiedz
@mycak dzięki! <3 @Kacper_Cz reszta piewszego tygodnia właśnie "się pisze" i powiem nawet, że to pisanie ma się ku końcowi :) ale przebrnięcie przez całą podróż pewnie spooooro mi zajmie, obawiam się, że nawet obecna dobrowolna samolizolacja będzie na to za krótka ;)@cccc byłam półtora roku temu, czyli chyba przed Tobą. cóż, moje relacje rodzą się długo ;) trzymając się tej metafory: najpierw "ciąża" trwa półtora roku, a potem sam "poród" kilka miesięcy ;) już miałam o tych Chinach nie pisać, ale ostatnio - z wiadomych względów - wracam do nich myślami aż za często...
cccc 26 marca 2020 10:31 Odpowiedz
nenyan napisał:@cccc byłam półtora roku temu, czyli chyba przed Tobą. cóż, moje relacje rodzą się długo ;) trzymając się tej metafory: najpierw "ciąża" trwa półtora roku, a potem sam "poród" kilka miesięcy ;) już miałam o tych Chinach nie pisać, ale ostatnio - z wiadomych względów - wracam do nich myślami aż za często...Dzieki za update, ja mam jeszcze swiezy obraz sprzed kilku m-cy.De facto uwielbiam ten kraj i ludzi, rzadko czytam relacje na forum, przewaznie ogladam zdjecia, ale Twoja przeczytam na pewno. :) Pozdr. i milego dnia.
grondo 27 marca 2020 22:18 Odpowiedz
Ta herbaciarnia i zdjęcia z niej wygrywają ze wszystkim. Poza tym pokazują, że Tamronem można robić genialne foty i nie trzeba kupować 3x droższego G mastera :)
nenyan 28 marca 2020 19:22 Odpowiedz
grondo napisał:Ta herbaciarnia i zdjęcia z niej wygrywają ze wszystkim. Poza tym pokazują, że Tamronem można robić genialne foty i nie trzeba kupować 3x droższego G mastera :)Ja jestem niemal samozwańczą ambasadorką tego szkła Tamrona - polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Szkoda tylko, że nie mam z tego tytułu u Tamrona żadnych benefitów :lol: A miejsce jest fenomenalne... I to chyba jedna z dwóch miejscówek, które odkryliśmy przed chińskimi turystami - a to naprawdę nie lada wyczyn, oni są już wszędzie :roll: Z tego co wiem teraz już też w tej herbaciarni pojawiają się zorganizowane chińskie wycieczki, także być może dzisiaj wrażenia z tego miejsca byłyby nieco inne.
hemol 28 marca 2020 19:56 Odpowiedz
@nenyan dziekuje bardzo za to, ze znow moge upajac sie patrzac na Twoje zdjecia. Czekam z niecierpliwoscia na kolejne, ktore mnie wgniata w krzeslo!
nenyan 29 marca 2020 17:56 Odpowiedz
@Hemol próbuje się właśnie zabrać za opisanie kolejnej części, ale coś opornie mi to idzie. tymczasem wielkie graty za wygraną w styczniowym konkursie!! <3
rysiek 31 marca 2020 20:58 Odpowiedz
Nieczęsto zabieram głos na tym forum-tym razem MUSZĘ!@nenyan-Gratuluję,zdjęcia są genialne!!!! Relacja także;czyta się ją wspaniale-tym bardziej,że przywołuje wspomnienia sprzed 2 lat.
szfarcjeger 31 marca 2020 21:32 Odpowiedz
Piękne miejsce, a zdjęcia bajka !!!
pestycyda 1 kwietnia 2020 16:46 Odpowiedz
O matko, jak tam pięknie..........!!!!! Stworzyłaś mi kolejne marzenie :) Dziękuję :*Cudowne zdjęcia i opisy! I jestem pod wrażeniem tego, jak dokładnie i skrupulatnie przygotowaliście się do wyjazdu.Czekam na więcej!
nenyan 2 kwietnia 2020 11:37 Odpowiedz
Dzięki wszystkim za pozytywne komentarze :) To najlepsza motywacja do pisania!@pestycyda Dziękuję <3 <3 <3 Ostrzegam natomiast, że to marzenie nie pozwala się zaliczyć do "spełnionych" po jednokrotnym odwiedzeniu :D Chciałoby się tam wracać i wracać... Jeśli jeszcze kiedyś pojadę do Chin, to właśnie na dłużej do Syczuanu :) A co do przygotowania do wyjazdu to ja tak mam stety/niestety, jestem nieuleczalnym logistykiem i poszukiwaczem - najpierw więc planuję i planuję te moje wyjazdy, potem przeplanowuję wszystko po sto razy, a na koniec jeszcze i tak zmieniam te plany w trakcie ;) @Rysiek Dzięki! A gdzie byłeś w Chinach? I jak Ci się podobało? Jestem ciekawa, bo to jest kraj, który budzi w ludziach naprawdę skrajne emocje :D
marcinsss 2 kwietnia 2020 12:47 Odpowiedz
@nenyan Długo czekałem na tę relację. :)Opis wciąga, ilość smaczków, wynikających z perfekcyjnego przygotowania, porażająca, a zdjęcia, jak zwykle świetne. Herbaciarnia i zdjęcia z niej - klasa światowa.Twoja poprzednia relacja pomogła podjąć decyzję o wyjeździe do Kirgistanu, Chiny od dawna na liście, więc pewnie jak skończę czytać, to zacznę szukać biletów. No dobra, poczekam najpierw na unormowanie się sytuacji na świecie. ;)Przy okazji - zamierzasz zakończyć pisanie relacji w kwietniu? Bo mam do skończenia Kirgistan, a nie chciałbym pozbawić się szansy w konkursie już na starcie :lol:
nenyan 2 kwietnia 2020 19:34 Odpowiedz
@marcinsss wiem, wiem... trzeba było światowej epidemii, żebym zaczęła pisać :lol: dzięki bardzo za dobre słowo i nieustające poparcie <ukłony> ale Paaaanie, kwiecień? jaki kwiecień!? :mrgreen: ja wątpię, że jedna pandemia wystarczy, bym dała radę skończyć, patrząc na moje tempo :| w każdym razie Ty tam pisz, pisz - ja już część czytałam i zagłosuję na pewno!! <3 <3no a Kirgistan polecałam w ciemno, choć może nie zawsze słusznie, natomiast z Chinami to na pewno inna bajka... naprawdę nie wiem czy bardziej je kocham czy nienawidzę :roll:
malgo1987 3 kwietnia 2020 11:46 Odpowiedz
Dziękuję za możliwość obejrzenia Twoich pięknych zdjęć! Rozważaliśmy Chiny na ten rok, Syczuan jest na szczycie mojej listy, a widzę, że reszta punktów też się mocno pokrywa z Twoim planem. Mam nadzieję, że za jakiś czas uda nam się to zrealizować, a tymczasem pozachwycam się Twoją relacją. Koniecznie pisz dalej, będę cierpliwie czekać, a czasu teraz mam dużo ;)
south 3 kwietnia 2020 12:47 Odpowiedz
Mam pytanie techniczne - dla potomnych ? może orientujesz się czy istnieje jakakolwiek działająca mapa, na wzór Google Maps, z której można korzystać w Chinach?
tropikey 3 kwietnia 2020 16:50 Odpowiedz
W tym roku ciężko będzie komukolwiek przebić tą relację. I to wcale nie z powodu epdemii.
nenyan 4 kwietnia 2020 14:30 Odpowiedz
@malgo1987 dziękuję :) mam nadzieję, że znajdziesz jakieś fajne inspiracje i przydatne informacje w tych moich postach :) Syczuan na pewno warty jest poświęcenia mu większej ilości czasu, niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Tym bardziej, że pozostałe miejsca w Chinach, co do których miałam wysokie oczekiwania, okazały się być mniej lub bardziej rozczarowujące ;) Syczuan jednak daje radę! @tropikey woah, dzięki!! mega mi miło! :mrgreen: @south To dłuższa historia... napiszę na priv :)
south 29 kwietnia 2020 05:08 Odpowiedz
Mam nadzieję, że to nie koniec relacji ?
nenyan 3 maja 2020 07:09 Odpowiedz
Chwilowo znów nie mam czasu na pisanie :( ale będę powoli, dzielnie kontynuować!
gecko 3 maja 2020 09:05 Odpowiedz
@nenyanLarung Gar było moim wielkim marzeniem, ale niestety też minimalnie się spóźniłem i wjazd dla turystów był już zamknięty. Niestety zobaczyć to w takim kształcie jak zostało to uwiecznione na zdjęciach dostępnych w internecie, nigdy pewnie już nie będzie nam dane. Chińczycy wyburzają to wielkie czerwone osiedle. Oficjalnie z powodu zbyt dużego zagęszczenia i związanego z tym zagrożenia pożarowego :(
janeczek 3 maja 2020 10:16 Odpowiedz
Wspaniała relacja, aż chce się od razu jechać. Piękne zdjęcia.
tmbor 9 czerwca 2020 15:42 Odpowiedz
Hej, genialna relacja i zdjęcia! Mam dwa techniczne pytania co do fot: 1. Zdradzisz w skrócie przepis na te kolory? Po wstępnych oględzinach wydaje mi się, że zdjęcie saturacji i ocieplenie zieleni, podbicie pomarańczy i czerwieni, ogólne zejście z kontrastem i bielami. Używasz jakichś presetów albo znasz jakiś tutorial jak osiągnąć podobny look? Uwielbiam bawić się w post-procesie, ale z osiągnięciem takiego klimatu zawsze miałem kłopot, szczególnie w taki konsekwentny sposób na wielu ujęciach. Z góry dzięki! 2. Jak z robieniem zdjęć obcym, nie było z tym ogólnie problemu?
tmbor 9 czerwca 2020 15:46 Odpowiedz
W ogóle, masz jakąś galerię, gdzie można zobaczyć więcej twoich prac?
tmbor 10 czerwca 2020 05:08 Odpowiedz
Hej, genialna relacja i zdjęcia! Mam dwa techniczne pytania co do fot: 1. Zdradzisz w skrócie przepis na te kolory? Po wstępnych oględzinach wydaje mi się, że zdjęcie saturacji i ocieplenie zieleni, podbicie pomarańczy i czerwieni, ogólne zejście z kontrastem i bielami. Używasz jakichś presetów albo znasz jakiś tutorial jak osiągnąć podobny look? Uwielbiam bawić się w post-procesie, ale z osiągnięciem takiego klimatu zawsze miałem kłopot, szczególnie w taki konsekwentny sposób na wielu ujęciach. Z góry dzięki! 2. Jak z robieniem zdjęć obcym, nie było z tym ogólnie problemu?
winfs 17 czerwca 2020 22:31 Odpowiedz
Niesamowita przygoda :)
winfs 18 czerwca 2020 05:08 Odpowiedz
Niesamowita przygoda :)
ann-a-k 12 października 2020 14:58 Odpowiedz
Wow, wow, wow. Relacja jest świetna , wiadomo, ale zdjęcia to juz jest jakaś magia... Powiem wam , ż eprzyjemnie spędzać kilka dni urlopu na fly4free przeglądając relacje diotyczące ktrajów o którzych się marzy , kiedy można patrzeć na takie ujęcia... Czapki z głow!
meczko 12 października 2020 19:42 Odpowiedz
Wow! Taki klejnot, a ja go dopiero teraz znajduję! Zahaczyłem o tamte rejony w 2006, 2007 i potem (już tylko Yunnan) w 2012. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś uda tam wrócić!
marcinsss 12 października 2020 22:30 Odpowiedz
@meczko @ann_a_k Jak doczytaliście tutaj do końca i Wam się spodobało, to proponuję przeczytać (i obejrzeć) wcześniejszą relację tej autorki. Poziom porównywalny, a ma ten plus, że jest zakończona. :) Może i tu kiedyś zakończenia doczekamy. :)kirgistan-uzbekistan-tadzykistan-od-pamiru-po-m-aralskie,215,120523No co, jestem fanem, to polecam. :)
meczko 13 października 2020 00:02 Odpowiedz
@marcinsss, dzięki! Zacząłem czytać relację @nenyan od ostatniej części, napisałem ten komentarz, a potem popłynąłem, bo zacząłem czytać od początku :) Tę drugą relację też w międzyczasie znalazłem, ale zostawiam sobie na jutro.I też bardzo czekam na ciąg dalszy tej relacji! Lhagang/Tagong jest na mojej liście miejsc od 2007 - wtedy go ominęliśmy, bo był z boku naszej trasy, jechaliśmy z Litang przez Kangding do Chengdu. Jeżeli covid, Xi Jinping i chińskie organy wizowe pozwolą, to chciałbym kiedyś przejechać trasę z Lhagang dalej na północny wschód, aż do Qinghai, przez Garze i Yushu. Niesamowicie ciekawe tereny!Jedno uzupełnienie do pierwszego czy drugiego postu - te ogniska palone przez Chińczyków na ulicach, z reguły przy jakichś ciekach wodnych, to z okazji miesiąca duchów (https://en.wikipedia.org/wiki/Ghost_Festival), siódmego miesiąca kalendarza księżycowego, przypadającego w okolicach naszego sierpnia-września. W tym miesiącu głodne duchy są wypuszczalne z piekieł i szukają na ziemi jedzenia, a nawet rozrywki. Ludzie palą im symboliczne ofiary, a w niektórych miejscach (zwłaszcza Singapurze i Malezji) miejscowi Chińczycy nawet organizują im imprezy.