Fly4free.pl

Kolejny poranek był dosyć intensywny, bo musieliśmy już wstać po 7, żeby się spakować i zjeść śniadanie w hotelu. Tutaj ponownie możliwość zamówienia jajek po benedyktyńsku, kawy i świeżego soku. Do tego dużo pieczywa z masłem i dżemami. Mimo, że jestem przyzwyczajony głównie do formy bufetu, to tutaj porcje były bardzo duże i trudno było wszystko zjeść.
Nasz kierowca przyjechał punktualnie, pomógł nam z bagażami i ruszyliśmy w bardzo miłej atmosferze w drogę. Naszym pierwszym miejscem do odwiedzenia były tarasy ryżowe Jatiluwih. W poprzednim roku odwiedziliśmy na skuterze dwukrotnie tarasy Tegalalang (nawet spotkaliśmy tam takich znanych youtuberów jak Fit Loversi ;)) i zrobiły na nas bardzo dobre wrażenie.









Już docierając do wspomnianych tarasów ryżowych można obserwować z okien samochodu olbrzymie, zielone pola, które przechodzą w półki ryżowe. Sama wioska znajduje się na wysokości 700 m n.p.m. Od razu widać, że miejsce to jest znacznie mniej komercyjne od Tegalalang, a o tej porze jest tutaj wręcz pusto. Trzeba jednak zapłacić jakąś drobną kwotę za wjazd na teren tarasów, później już nie spotkaliśmy żadnych naganiaczy. Znajdujemy plan tego miejsca z oznaczonymi trasami spacerowymi. Wybieramy jedną z nich i ruszamy w drogę. Teoretycznie najkrótsza trasa zajmuje 1,5h, ale można ją zrobić znacznie szybciej. W tle można cały czas podziwiać wulkan Agung.









Mamy to szczęście, że nasz kierowca idzie z nami i jest ochoczy do robienia nam zdjęć, a dodatkowo ma o tym pojęcie. My nie możemy oderwać wzroku od pracujących tutaj ludzi na swoich poletkach. To wszystko ma swój niepowtarzalny klimat, a dodatkowo warto dodać, że miejsce to jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO i zajmuje blisko 640 hektarów.















Na miejscu jest dostępnych kilka restauracji, gdzie można coś zjeść. My jednak po spacerze wróciliśmy do samochodu i ruszyliśmy w dalszą drogę. Kolejnym punktem do odhaczenia była Handara Gate. Zapewne widzieliście nie jedno zdjęcie na Instagramie z tą bramą w tle. Jak się okazuje takich miejsc na wyspie jest sporo, ale żeby zrobić sobie fotkę to nie tylko trzeba zapłacić, ale i poczekać w kolejce. Jak się później dowiedzieliśmy jest to po prostu brama przed wjazdem na teren jakiegoś hotelu.



Dalej nasza mapka pokazywała turystyczne miejsce Wanagiri Hidden Hill. Z uwagi, że było ono po drodze to postanowiliśmy się tam zatrzymać. To nic innego jak po prostu spot do robienia zdjęć. Byłoby to całkiem fajne, gdyby nie horrendalna cena 100k rupi za osobę. Do dyspozycji takiego klienta są wszelkie huśtawki, kosze, gniazda itd, a jeżeli Wam mało to za kolejne rupie można wypożyczyć sobie stroje. Tutaj potrafią robić biznes w zasadzie z niczego. Albo inaczej dobrze wykorzystać lokalizację – widok na jezioro, ładne wzgórza i nawet wulkan. Tego ostatniego nie było za dobrze widać bo zrobiło się pochmurnie.



Ruszyliśmy dosłownie kilka kilometrów dalej, żeby odwiedzić wodospady Banyumala. Niestety pogoda mocno się zepsuła i padało, ale będąc już tak blisko nie mogliśmy sobie odmówić wejścia, a nawet kąpieli. Cena wstępu to 30k IDR i w tym jak dobrze pamiętam była butelka wody. Znaki pokazywały, że do przejścia jest około 300 metrów, jednak jestem pewny, że był do pokonania ponad kilometr i to po kamieniach, momentami stromych, które był tego dnia mokre i śliskie.









Nie poddaliśmy się i odważnie pokonaliśmy tę trasę, aż naszym oczom pokazały się dwa bliźniacze wodospady o wysokości około 50 metrów. Z ich obu stron są jeszcze mniejsze wodospady, które sprawiają, że krajobraz ten jest bardzo żywy. Wszystkie wpadają do dosyć głębokiego basenu, gdzie woda jest bardzo zimna. To nas jednak nie zniechęciło i wykąpaliśmy się w tym dosyć dzikim miejscu. Później pozostała nam tylko wspinaczka powrotna i już ostatni odcinek wycieczki z naszym sympatycznym panem kierowcą. Naszym celem była miejscowość Munduku i kolejny, tym razem jeszcze bardziej zjawiskowy hotel. Więcej szczegółów w kolejnym wpisie. Dzięki za liczne like i komentarze! Jest motywacja, żeby pisać dalej :)Ok, edytował post na tej stronie (ostatnią część relacji). Czy osoby które miały problemy mogą sprawdzić czy coś to pomogło?Niech jeszcze ktoś potwierdzi że jest okay i zepsuję niewyświetlanie w pozostałej części ;)Jesteśmy już jakieś 30 minut od północy Bali, czyli regionu, który jest znacznie rzadziej odwiedzany przez turystów. Tym razem wybór padł na wioskę Munduk, a dokładniej hotel Munduk Moding Plantation Nature Resort & Spa, który był prawdopodobnie najlepszym wyborem podczas całego wyjazdu. Nasz pokój już był gotowy, więc od razu mogliśmy zostawić plecaki i wziąć prysznic.





Wybraliśmy najtańszy apartament typu suite z widokiem na las deszczowy. W nim znajdowało się wielkie i wygodne łóżko z baldachimem, drewniane meble (jak i podłogi) oraz oczywiście telewizor, lodówka czy wanna i prysznic. Absolutnie niczego nam nie brakowało. Od razu żałowaliśmy, że zostajemy tutaj tylko jedną noc, bo miejsce to po prostu elektryzuje i chciałoby się tutaj pobyć znacznie dłużej. Oczywiście najbardziej niesamowitym miejscem tutaj, a w zasadzie dwoma są baseny bez krawędzi z widokiem na okolicę.









I właśnie dla tych widoków przyjeżdżają tutaj turyści. Cała magia zaczyna się, kiedy słońce zachodzi, wtedy gra kolorów jest po prostu niesamowita. Mieliśmy to szczęście że poza nami w hotelu było tylko kilka osób i każdy miał dłuższą chwilę na zrobienie sobie magicznego zdjęcia bez innych osób w kadrze. W hotel jest także coś na wzór podwieczorku, kiedy to w barze przy basenie goście dostają kawę lub inny napój oraz coś słodkiego. Kolejnym miłym akcentem był talerz owoców na przywitanie (ananas, winogrono, pomarańczo, banan).







Warto powiedzieć parę słów o samym Munduk, które jest mocno związane z kawą i znajduje się na wysokości aż 1100 m n.p.m. W pobliżu znajdują się dwa jeziora słodkowodne (Danau Bajan i Danau Tamblingan). Warto zaznaczyć, że jest tutaj nieznacznie zimniej niż na południu wyspy. W nocy temperatura schodzi w okolice 20 C. Turyści docierają tutaj jednak głównie dla plantacji kawy, która rośnie w samej Indonezji (Jawa, Sumatra, Flores itd.) od osiemnastego wieku. Bali ma dobre warunki z uwagi na stałe temperatury i wulkaniczną glebę. W miejscu gdzie akurat byliśmy uprawia się głównie Arabikę (70%), ale także Robustę. Sama plantacja nie jest duża, bo zbiory są na poziomie 1 tony rocznie, ale zależy to od warunków pogodowych. Kiedy więcej pada to może być znacznie mniej.







Plantacja hotelu gdzie się zatrzymaliśmy posiada swoją własną stację obróbki ziaren (naturalną, mytą Honey, Giling Basah oraz Luwak). Tę ostatnią pewnie kojarzycie, jednak na terenie ośrodka nie ma tych sympatycznych zwierzaków. Kiedyś ludzie znali wyłącznie ten sposób obróbki, a dzisiaj podobno uzyskuje się wyższej jakości kawę niż to co po prostu łaskun zostawia.





Wieczorem, kiedy zrobi się nieco chłodniej można czas spędzić w ciepłej wodzie, a dokładniej w jacuzzi, z którego widok dalej jest fantastyczny. Hotel zapewnia także wieczorny serwis i przy łóżku można poza kapciami znaleźć także pudełko z czekoladkami i życzeniem dobrych snów. Bardzo fajne, drobne akcenty.



Jak się okazuje nie mam żadnego zdjęcia ze śniadania, ale nie było ono zachwycające. Podawane w formie bufetu, z możliwością zjedzenia z widokiem na basen. Niestety wybór potraw był dosyć skromny, jak na hotel tej klasy. Resztę dnia spędziliśmy oczywiście na basenie, a obiad zjedliśmy w tutejszej restauracji. Ceny były europejskie, a to co zwróciło naszą uwagę to przede wszystkim ciekawie zrobione menu (zobaczcie na zdjęciu) i bardzo bogate czekadełko.







Poza plantacją kawy jest uprawia się tutaj także inne rośliny. Podczas krótkiego spaceru znalazłem m.in. truskawki, chili, kurkumę czy pieprz. Jeżeli ktoś wcześniej nie widział, jak niektóre z tych przypraw rosną to może być interesujące doświadczenie.







Niestety nasz czas w Munduk dobiegał końca. Mieliśmy prosty plan – przemieścić się na ostatnią na Bali noc na północ do miasteczka Lovina, ponieważ właśnie tam było bardzo dużo tanich lokalizacji na wzór Airbnb, a następnie o poranku wyruszyć na prom i popłynąć na Wyspy Gili. Wszystko wydawało się dosyć proste i pewnie by było, gdyby nie fakt, że na Bali tego dnia było jakieś święto narodowe, a po drugie późnym popołudniem solidnie rozpadał się deszcz. W każdym razie zabraliśmy nasze bagaże i poszliśmy do konsjerża zapytać o cenę transportu do Loviny, gdzie chwilę wcześniej zarezerwowaliśmy jakiś najtańszy nocleg.







Okazało się, że będzie drogo (ok. 150 PLN) i bez możliwości negocjacji. Co prawda to około 30 kilometrów, ale liczyliśmy na znacznie niższą cenę. Nie poddaliśmy się i po prostu poszliśmy do głównej drogi, gdzie ruch niestety był bardzo przeciętny, ale po ok. 45 min, może ok. 1 h udało się zatrzymać człowieka, który akurat jechał do Loviny, bo tam mieszka i zgodził się nas podrzucić za jakąś 1/5 ceny hotelu. Przedstawiliśmy mu nasze plany na kolejny dzień i tym samym dogadaliśmy się na transport do portu w Amed Beach z naszego hotelu wczesnym rankiem. To miała być już znacznie dłuższa trasa, bo 90 km w jedną stronę.



W Lovinie kupiliśmy bilety na prom na Gili Air po dokładnie takiej samej cenie, jaką widzieliśmy w Internecie. A następnie zameldowaliśmy się w naszym hotelu Keyani Bungalows i poszliśmy na kolację. Trzeba przyznać, że ceny w tej miejscowości są znacznie niższe niż na południu wyspy. My weszliśmy do Jaring Kitchen & Drinks, która okazała się strzałem w dziesiątkę (na zdjęciu widzicie tajską zupę, a na środku znane indonezyjskie gado gado). Do tego można tutaj pograć w karty czekając na przygotowanie jedzenia, a sama obsługa jest bardzo sympatyczna i pomocna. Lovina słynna jest jako baza wypadowa na obserwacje delfinów. My po prostu nie mieliśmy czasu tutaj nic zobaczyć. Udało nam się jedynie przejazdem zahaczyć o promenadę nad morzem.



Kończąc jeszcze wątek wyspy Bali dodam, że kierowca chciał żebyśmy zapłacili mu jakąś zaliczkę, ale nie zgodziliśmy się na to. Po prostu woleliśmy nie ryzykować. Otrzymał całość kolejnego dnia, kiedy zawiózł nas do portu. Niestety okazało się, że z miejsca do którego nas zawiózł nie odpływały promy firmy w której kupiliśmy bilety. Dobrze, że jeden z miejscowych szybko zorganizował dla nas darmowy transport kilka kilometrów dalej i o czasie wyruszyliśmy na Gili Air.Wyspy Gili w Indonezji zapewne wielu z Was kojarzy. Są one położone na północny zachód od Lomboku i oferują to czego nieco brakuje na Bali, czyli białe plaże, morze przypominające akwarium z żółwiami i kolorowymi rybami oraz luźną atmosferę. Do wyboru są trzy wyspy Trawangan, Meno i Air. Na tej pierwszej byłem kilka lat temu i zupełnie mnie nie urzekła, ale postanowiłem dać szansę Gili ponownie i wybór padł na Air. Według opinii turystów to właśnie Trawangan jest najbardziej imprezowa i na niej znajdziemy dużo klubów czy barów – tak potwierdzam. Meno jest najbardziej kameralna, a na Air żyje najwięcej lokalnej ludności. W czasie rejsu pogoda była niepewna, ale już na miejscu słońce prażyło prawie cały czas. Środkami transportu tutaj są rowery i bryczki konne.