Fly4free.pl

Witajcie!

Nie będzie to relacja w zwyczajowej formie tutaj widywanej na F4F, raczej krótki zbiór notatek z planowania i wykonania pewnego szalonego planu.

Plan jest bowiem taki, aby zabrać dzieciaki i uczyć się i może trochę pracować w podróży. I tak przez kilka miesięcy. Pomijając pewne etapy przygotowawcze, wychodzi na to, że jak dobrze sprawy się potoczą będziemy sto albo i więcej dni w drodze. Planu dokładnego jeszcze nie ma, bo jest pełno 'moving parts' i ciężko ze sobą te wszystkie zmienne czynniki ze sobą dograć.

Początek jest znany, ruszamy w listopadzie do Chile (po drodze odwiedzimy naszych panamskich przyjaciół, o których pisałem już kiedyś w relacji z 2017 roku). Dalej wracamy przez USA i robimy hop przez Ocean, prosto do Nowej Zelandii. A dalej? Dalej w planach jeszcze sporo Azji, ale tutaj wszystkie detale trudno jest jeszcze planować, bo nie wiadomo co Covid i różne wojny wywiną. Jak wszystko się uda, na koniec lutego wracamy do domu.

I w tym całym bałaganie musimy spakować 5 plecaków, aparaty, laptopy, tablety, zeszyty, ołówki i wszystko co potrzebne aby uprawiać homeschooling w wersji travel - równolegle realizowany program klasy 5, 6, i 8.W tzw międzyczasie robimy sobie dry-run tego wyjazdu, czyli spędzamy miesiąc poza domem w ramach UE. Dla testu jedziemy samochodem, ale pakujemy się w plecaki tak jakby był to wyjazd finalny, żeby ocenić ile rzeczy mamy ze sobą, czego zapomnieliśmy, a co jest zbędne.

Do tej pory (np. na miesiąc w Kolumbii) pakowaliśmy się zawsze w zestaw plecaków: 2x Quechua Forclaz 50, 1x HiMountain 50, 1x Bergson 40 1x Kanken. Już wiemy, że to tutaj nie zadziała.
Po pierwsze - na Chile potrzebujemy ciepłe ciuchy, więc ich objętość jest większa.
Po drugie - dzieciaki nam mocno urosły i zwyczajnie ich ciuchy zajmują więcej miejsca.
Na początku listopada czeka nas w takim razie upgrade plecaków.

Naukę chcemy realizować przy pomocy e-podręczników, więc musimy mieć na czym je otwierać, a poza tym też jest potrzebne coś do pracy i rozrywki dla młodzieży. Rok temu (i wcześniej) robotę robiły czytniki ebooków, ale na tym podręcznika do bioli czy fizy się nie otworzy, więc odpadło. Kupiłem używki ipady i na razie to robi robotę.

Jeszcze ze sprzętów to dużą zmianą jest dla mnie porządna ładowarka USB (GaN), kupiłem jaką małą rozmiarami (6x6cm, wymienne wtyczki więc od razu jest travel-ready), ma 4 porty USB i da się z tego ładować 4 urządzenia jednocześnie, łącznie z laptopami. To dobry ruch, bo zamiast 4 ładowarek mam jedną, więc uznajmy że te 200zł to dobre wydana kasa.

Bardzo sprawdza mi się też malutki router GL.inet, wielkości 5x5cm - podpina się to cudo do dowolnego internetu na miejscu (wifi, kablowy, albo mogę podpiąć telefon z kartą sim przez USB, albo modem USB) i po 2 minutach cały ruch bezpiecznie mi przesyła przez mój prywatny VPN, więc odpadają szemrane internety w hotelach. Dobra inwestycja.

Będzie na pewno trzeba rozkminić co ze sprzętem foto - w Kolumbii mieliśmy Sony A7II z małym stałoogniskowym obiektywem, było to zgrabne ale... no właśnie brakowało zooma. Teraz mamy i zooma (rozmiarem po złożeniu przypomina puszkę 0.33), ale jednak jest to większe niż stałka. Ale dwóch szkieł nie będziemy brać ze sobą, więc nie wiem co teraz z tym fantem. Do tego dochodzi dron i mały aparat-kamera do vlogowania. Gopro tym razem nie jedzie - ukradli mi podczas włamania do domu i jeszcze nie odkupiłem, ale chyba będzie to już nadmiarowy gadżet i wolę przeznaczyć tę kasę na co innego.

No i na deser zostaje nam przemyślenie kwestii obuwia, bo to jest jedna z większych i cięższych rzeczy do zabrania. Tym razem zestaw trampki i sandały chyba się nie sprawdzi :)

Tyle w kwestii sprzętu, za jakiś czas opowiem o biletach, bo oczywiście tanio nie będzie (że też zachciało nam się jechać w wysokim sezonie, znowu...)Kilka uwag z placu boju (tj. z placu nieustannego planowania).

W idealnym świecie taki wyjazd powinien być planowany z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Ale wiecie jak jest, covid, wojna, itd i jakoś nie było wiadomo czy w ogóle da się kupić te bilety, a jak się da kupić, to czy się poleci. Pierwszy bilet poszedł łatwo, jak zawsze deal na f4f, tym razem Chile, kupiliśmy tanio na listopad i zostawiliśmy do dojrzewania.

A teraz, na miesiąc przed wycieczką, zaczęły się schody:
1. W Patagonii wynajęcie auta graniczy z cudem, jakoś nie wpadliśmy na to wcześniej, żeby coś zabookować. Od 3 dni walczę przez whatsapp z różnymi prywatnymi firemkami, sukces jest blisko.
2. Z noclegami w Patagonii dramatu nie ma, na airbnb coś się wyrwie.
3. Jest dramat z następnym etapem wycieczki. Mieliśmy posiedzieć trochę w usa, ewentualnie podskoczyć na jakiś czas do Meksyku, ale po drodze przytrafiają się Święta Bożego Narodzenia, i albo szybko uciekniemy z USA gdzieś dalej przez 'peak season', albo nigdzie nie uciekniemy do końca stycznia.
4. Tym sposobem cudem wyrwaliśmy średnio tanie bilety z Houston do Aukland (NZ). Wymagało to wcześniejszego powrotu z Chile (3 dni wcześniej), ale udało się to przestawić z Lufthansą więc na Mikołajki zabieramy dzieciaki do Shire.
5. Jednak tym sposobem utknęliśmy w NZ, bo wylecieć stamtąd nie da się tak prosto w 'peak season'. Sytuacja jest chyba dramatyczna, bo sama NZ tania nie jest, a do tego człowiek to sobie nie zdaje sprawy, że to nadal jest daleko od wszystkiego. Lot z NZ do Tajlandii - 10h, kurcze, kawał drogi. I masa kasy, bo zachciało nam się podróżować w peak season. Cóż...Chyba Australia odpadnie z listy i polecimy od razu do Azji. W zasadzie mam już kupić ten bilet, ale właśnie naszło mnie, że w Azji dalej boją się covidu i może nie być opcji na przesiadkę przez to lotnisko, które sobie upatrzyliśmy. Znowu pod górę...Miesiąc minął, i jutro ruszamy. Postaram się gdzieś w międzyczasie uzupełnić relację o dalszy etap przygotowań. Plecaki spakowane, łatwo nie było, bo zabieramy ze sobą sporo szkoły, sporo elektroniki i ciuchy na 3,5 miesiąca. Wyszło tego dwa bagaże rejestrowane i trzy małe plecaki podręcznego. Za 7h startujemy, przed nami na razie Holandia, Panama, Chile, USA, Nowa Zelandia i Tajlandia. A dalej się zobaczy, bilet mamy na razie tylko do tego miejsca ;)

Jeszcze rzutem na taśmę w żabce zanabyłem barszcz czerwony winiary, nieodzowny towarzysz wigilijnych wieczerzy daleko od domu.Fotek nie ma ale też jest fajnie... (postaram się z telefonu jednak coś wrzucać).

Ciąg dalszy przygody - jest dobrze, i jest też niedobrze.

Jest dobrze, bo dotarliśmy do Chile. Na lotnisku nikt o nic nie pytał, żadne covidy ani inne sanitarne cuda, ani certyfikat ten biologiczny co to jedzenia wwozić nie trzeba. Immigracion 10 minut może zajęło, o niebo lepiej niż a Panamie i w zasadzie w godzinę byliśmy w apartamencie.
Poza tym jedzenie jest dobre, jakoś szczególnie drogo nie jest, słonko świeci i jest miło.

Jest też niedobrze, bo wraz z usunięciem jednej przeszkody na drodze pojawiają się inne drobne. I my już myślami jesteśmy na Atacamie (jutro), a tu na forum czytam o jakiś czarnych chmurach nad naszym pobytem w Patagonii. Do tego załatwienie karty sim zajęło mi godzinę czasu ('problemy z systemem senior'), a internet w mieszkaniu rwie. No i mecyje z bankomatami, prowizje z kosmosu, zostaje jeszcze revolut do sprawdzenia, ale nie miałem netu w telefonie więc nie było jak go doładować. Z stołecznych atrakcji zaliczyliśmy kolejkę na Cerro Cristobal, i jak zwykle ceny dla gringos są 2x większe, więc drugi etap kolejki czyli gondola musiał wypaść z budżetu.

Klasycznie żaden uber nie ma ochoty jechać rano na lotnisko, wiec czekamy na tego samego szofera który nas dwa dni temu wiózł z lotniska do miasta.Na razie przygoda goni przygodę, niestety nie tak miało to wyglądać. W Calamie wyszliśmy na miasto i wróciliśmy bez jednego iPhone . Sekunda nieuwagi, na ulicy gość jeden na środku udawał ze pije wodę i zrobił się tłok - telefon z kieszeni poszedł w siną dal.
Głupio dałem się zrobić, człowiek jest zbyt ufny. iCloud jeszcze pokazał telefon 4 ulice dalej ale potem ślad po nim zaginął.

A dosłownie pol godziny wcześniej o mały włos nie zostawiliśmy aparatu w samolocie- córka wracała po kapelusz słomkowy a tam aparat. Fuks jak nic, wiec na wyrównanie rachunków telefon musiał iść na straty :(W Meksyku nic nam nikt nie robił, w Kolumbii to samo, a tutaj zrobili mnie na szaro klasycznie - dwóch kolesi nas śledziło, potem na rogu ulicy jeden w wąskim przejściu nagle postanowił napić się wody, ktoś na mnie wpadł i byebye ip11.

Ciekawe, bo iCloud pokazuje mi lokalizacje tego telefonu od 4 godzin bez zmian, 400m od posterunku policji. Poszliśmy tam nawet, wysłali patrol ale chyba nie dojechał bo jak poszedłem z buta sprawdzić czy może mój telefon go zauważy to ani iPhone ani radiowozu. Po 3h daliśmy sobie spokój, a telefon nadal jest zdaje się na terenie myjni samochodowej. Miły pan posterunkowy jednak zasugerował żebyśmy zdrowia i życia nie ryzykowali i nie szli tam na własna rękę. Więc game over, musimy kupić nowy telefon i tyle. Poczekam może trafi mój własny do jakiegoś komisu - z iPhone wiele nie zrobią bo się zablokuje - pójdzie najwyżej jako dawca części.Telefon telefonem, a życie biegnie dalej.

Dzisiaj pierwszy dzień w SPdA i jest dobrze. Słonko daje mocno, więc w godzinach szczytu ukrywamy się w „apartamencie”.

Rano zrobiliśmy wycieczkę na solnisko i flamingi- w przeciwieństwie do innych miejscówek Chaxa jest jest tania - dorosły 8.000, młodzież 4.000. Ptaki w odległości kilku metrów, ścieżka dydaktyczna i tablice informacyjne po hiszpańsku i angielsku. Good Value, jedzie się tutaj wygodną drogą z SPdA.

Tankowanie w SPdA ok, ale po akcjach z Meksyku i wczorajszej kradzieży bałem się płacić karta, chyba uzbroje jakiegoś revoluta na następne tankowania bo gotówka nam się kończy. Praktycznej wszędzie tutaj zapłaci się karta.

Jak się ochłodzi nieco to ruszymy na popołudniowe zwiedzanie.

Myślę jeszcze o tym co dalej z zaginionym telefonem. Karta sim z polski będzie trudna do zdobycia bo mój operator nie ma esim … plus skąd brać telefon: z „komisu” tutaj w Chile to strach bo licho wie co w środku- zostaje zakup w Teksasie nowego SE (po taniości) albo szukanie używek - ktoś wie może o jakiejś sieci zajmującej się sprzedażą używanych tel? Jak tak to proszę pw

Popołudnie spędziliśmy w domku a po 17 ruszyliśmy w stronę granicy z Argentyną. Widoki wspaniałe, zwłaszcza wulkany robią wrażenie. Niestety wysokość też zrobiła na mnie wrażenie i na jednej córce (13.), młodsze o dziwo nie narzekały wcale. Auto ledwo dawało radę pod górę, droga była ładna ale kulanie się na 2 biegu jest frustrujące.

Na zachód słońca pojechaliśmy tam gdzie wszyscy na spot nad doliną księżycową zaraz obok SPdA, ale było tak sobie ;) również tak sobie było z obserwacją gwiazd - odjechaliśmy 10km od SPdA w stronę gejzerów, ale San Pedro strasznie zanieczyszcza niebo nocne i przy moich słabych możliwościach drogi mlecznej nie byłem w stanie zauważyć (mimo braku księżyca).

Rano za to wraz z porannym cortado lekkie podniesienie ciśnienia: wracając z piekarni autem na głównym skrzyżowaniu w SPdA przejechałem bez zatrzymania się na stopie (5km/h jechałem po tych dziurach ale stop nie zrobiłem), no i pech chciał, że radiowóz był zaraz obok i mnie zatrzymali.
-Prawo jazdy - nie mam, w domu.
-Dokumenty auta - nie mam w domu.
-Skąd pan jest - Polska.
-Proszę zaczekać. Nie mówię po angielsku.

Już liczyłem w myślach kwotę mandatu ale jak typek podszedł to moja mądra żona powiedziała do oficera po angielsku że mamy dzieci w domu i gość odpuścił. Fuks.

Rano jednak zrobiliśmy zmianę wersji i pojechaliśmy na Valle de Luna, bilety 10k dorosły młodzież (12+) 5k, wiec po opłatach za usługę online wyszło 27k za nas wszystkich. Wytrzymaliśmy prawie trzy godziny, ale aż żal było patrzeć na różne dwoosobowe ekipy białych rowerzystów ostro męczących się po tych piaskach - po rowerach i strojach (szorty i topy) raczej nie byli to rasowi rowerzyści i dzień zakończą okładami z aloesu ;)

Teraz kolacja w Paso Turistico - porcje ogromne, ceny znośne. A na zachód jedziemy na inną lagunę.


Po południu zaliczyliśmy dwa niewypały: chcieliśmy pojechać na zachód słońca na laguna Tebenquiche - drogi szutrowe i nawigacja pokazywała 30km i 2h - ostatecznie dojechaliśmy prawie do końca i nas cofnięto, bo o 19:00 zamykają i mamy jechać i tyle z zachodu. No to pojechaliśmy na gwiazdy gdzieś daleko od wszystkiego, ale nie było też szałowo - jak sobie przypomnę cudowne niebo w Bryce Canyon to tutaj nie ma porównania. Cóż, można powybrzydzać.

Rano natomiast wersja na spokojnie - wyspaliśmy się, spakowaliśmy i odjazd na lotnisko.

Podsumowanie Atacama - fajne miejsce na kilka dni, trudny klimat - może nie temperatura co powietrze suche i słone - śluzówki tego nie lubią. Widoki niezapomniane, zwłaszcza wulkany. Jeśli tu wrócimy kiedyś to chyba tylko w spawie Uyuni :)

A na lotnisku fajna akcja - od lotu z AMS próbowaliśmy się złapać z @amatorsportu - siedział jeden rząd za nami na FRA-PTY, potem minęliśmy się w PTY, SCL i próbowaliśmy się spotkać w SPdA ale coś się nie dało- ostatecznie spotkaliśmy się w Calama na terminalu czekając na ten sam lot. No i od słowa do słowa wyszło, że mamy tych samych bliskich znajomych i znamy się z Wrocławia „ze słyszenia”. Ot, mały świat :)

Lot Calama-Santiago-Punta Arenas fajny i niefajny - na pierwszy odcinek dali nam miejsca 38 czyli bez okien, porażka, strasznie telepie i nic nie widać. Na drugi - awans do rzędu 37 i cudowne widoki na Torres o zachodzie słońca. Plus dla LATAM za rozterkę pokładową po wifi w dowolnej przeglądarce - nigdy nie widziałem takiego wyboru filmów czy bajek jak tutaj. Dzieciaki zachwycone.

No i na koniec Punta Arenas - o matko jak tu zimno. To ma być lato? W końcu na coś się przynajmniej przydadzą te zimowe ciuchy z Polski.W sumie to nie wiem, na ile to wybrzmiały, ale ponieważ nie ma nas długo w domu, No i na dodatek dzieci uczymy sami w edukacji domowej, w czasie podróży cześć lekcji robimy sami (np matematyka, czy też najbardziej oczywiste - geografia w praktyce), a cześć mamy online. Dlatego musimy mieć albo dobry internet mobilny albo dobre wifi w mieszkaniach. W Chile jeszcze jakoś się to udaje bo różnica czasu z Polską jest niewielka - wystarczy nieco wcześniej wstać na lekcje i tyle. Poza tym i tak chwilowo wieje i jest zimno, więc mała strata…



Od trzech dni doświadczamy patagońskiej pogody, o ile coś takiego jest :)

W niedzielę w Punta Arenas było słabo, zarówno jeśli chodzi o pogodę, jak i inne plany - mieliśmy zamiar szukać nowego telefonu w Zona Franca (czyli wolnej strefie) ale była to pomyłka i bardziej jako scam bym tamto miejsce zaliczył niż jako cel zakupów, nawet z konieczności.

W poniedziałek za to zrobiło się jeszcze gorzej z pogodą, bo lało cały dzień, więc koniec końców zeszło nam na homeschoolingu i wyprawie do bankomatu. Od wtorku mieliśmy wynająć auto na tydzień w jakiejś nieokreślonej wypożyczalni od pana Hansa (nic nie było dostępnego w sieciówkach znanych i tych mniej znanych, więc pan z whatsappa był koniecznością), a oznaczało to konieczność zdobycia 560k w gotówce. I tutaj problemy są dwa - bankomat wypłaci dla obcokrajowca Max 200k na raz, więc nie dość, że musisz turysto znaleźć bankomat bez prowizji, to jeszcze taki, który pozwoli na kilka wypłat. Według pewnego excela bankomat Itau powinien w Revolut iść bez prowizji (visa), ale te w Punta Arenas chciały 6k opłaty za każde 200k wypłacone. Nie widziało nam się zapłacić prawie 100zł prowizji, więc zrobiliśmy sobie mały tour po bankach i za 6 razem był sukces - bankomat Scotiabank wypłacił 3x 200k bez prowizji z karty Revolut- opłacało się szukać.

Miły pan Hans był na tyle miły, że zamiast we wtorek o 12, podstawił mi wypasione auto w poniedziałek wieczorkiem, więc od wtorkowego poranka mogliśmy ruszyć w dalszą drogę do Puerto Natales.

Ujechaliśmy godzinę drogi i choć rozum podpowiadał co innego, silna wola podróżnicza zwyciężyła- być tak blisko Ziemi Ognistej i do niej nie dojechać to wstyd - w ten sposób skręciliśmy z Ruta 9 na wschód i po niecałych dwóch godzinach zameldowaliśmy się na przeprawie promowej przez Cieśninę Magellana. Prom pływa non stop (czytaj: czekasz na następny jak Ci ucieknie około 1h), bilet za samochód to 18k w jedną stronę. A jak już się przejedzie, tak jak my, to można pojechać do pierwszej możliwej wsi, spytać w informacji turystycznej o miejsca do jedzenia, zostać odesłanym do hostelu i tam czekając na obiad na żywo oglądać jak Lewandowski nie strzela karnego :). Takie combo nam się trafiło.

A potem wracać na prom, czekać, zapłacić 18k i wracać na stały ląd. I cisnąć do Puerto Natales 3 kolejne godziny. Ale cóż to, jeśli auto jest dobre i wycenę, drogi puste i proste i widoki wspaniałe.














(Wrzucam te zdjęcia przez Tapatalk - da się to oglądać czy jednak lepiej przez komputer?)@opo nie, w końcu nie ale zniechęcam się do Rych ubezpieczeń - latam mi uszkodził plecak i dwie karty premium z Polski mnie odesłały z kwitkiem (zgodnie z ouw)Relacja się opóźnia, bo jak już mam czas, żeby coś napisać, to telefon jest tymczasowo zajęty...

Do Puerto Natales dojeżdżamy późnym wieczorem, jest jasno (22:00), zimno i pada. Miejscówkę mamy po taniości (150zł/noc), więc jakość taka sobie, ale damy radę. W nocy tak wieje, że czuję się na poddaszu naszej miejscówki jakbym spał pod namiotem w Bieszczadach i właśnie przechodziła burza...

Rano nadal wieje, nawet nie pada, więc ruszamy do Torres del Paine. Góry są raczej w chmurach, ale skoro już tu jesteśmy, to zawalczymy. Wybieramy trasę "od góry", czyli jedziemy Routa 9 ile się da - droga najpierw jest fajna - pusto, prosto, da się jechać 100 km/h i więcej, ale za Cerro Castillo droga przechodzi w tryb "autostrada w budowie" i zaczyna się szuter. I ten szuter już będzie nam wypełniał większość dnia. Góry nadal za chmurami, więc mało co widać, ale jeziorka są ok - kolory mają różne, zaczynamy od tych małych i biało-mętnych. Wiatr wieje, jest zimno, ale cóż - pojechaliśmy, to trzeba zwiedzać. Idziemy na mirador przy wodospadzie (Salto Grande) - wieje strasznie, cieżko nawet zdjęcie zrobić bo aparat z rąk wyrywa. Nawet widać "rogi" (Cuernos del Paine), więc się cieszymy myśląc, że to jest to co mamy widzieć (potem już wiemy, że "to" jest z tyłu i tego wcale nie widać). Bunkrów nie ma, ale też jest fajnie.
Zmarznięci szukamy czegoś do zjedzenia - jest przy Salto Grande budka z jedzeniem (Cafeteria Pudeto), mają kawę i zupę pomidorową, wybór mały, więc jedziemy kawałek dalej do Hosteria Pehoe - fajne miejsce, malowniczy hotel z widoczkiem, idzie się do niego na wysepkę po małym mostku. Ale hotel z potencjałem widokowym, ale podejściem niebiznesowym - o tej godzinie nie ma jedzenia i odchodzimy z kwitkiem. Wracamy więc do Cafeteria Pudeto - pomidorówka jest ok, kawa bardzo dobra jak na miejsce i ceny, majątku na szczęście nie wydajemy. Budą za to buja tak, jakby zaraz miała się rozpaść pod naporem wiatru.
Po posiłku zaczyna padać jeszcze mocniej, więc wracamy powoli szutrem do domu (droga wyjazdowa wiedzie przez ogromną, malowniczą polanę). Chmury idą coraz niżej, więc nawet na miradorach nie stajemy - nie ma to sensu.
Wieczorem robimy sobie kolację pocieszenia - idziemy do knajpy na jagnięcinę. Tanio nie jest, ale za to przysiadamy się do stolika do Claudio. Claudio jest Chilijczykiem, przyleciał tutaj w delegacji z Puerto Montt, pracuje w przemyśle łososiowym. Daje kilka wskazówek, opowiada o sytuacji w Chile.

Następny dzień chcemy znowu zaryzykować w Torres del Paine, tym razem od drugiej strony. Jedziemy więc od dołu (skręcamy w mniejszą drogę tuż za lotniskiem Puerto Natales), i jest to zdecydowanie właściwy kierunek - szczyty widać cały czas, każdy mirador wypada super, każde jezioro ma inny kolor. Jest naprawdę ekstra (jak na warunki z poprzedniego dnia). Za bramą wjazdową do parku skręcamy w lewo na Lago Grey - rozważamy wykupienie (absurdalnie drogiej) wycieczki katamaranem pod czoło lodowca Grey. Po dojechaniu na miejsce ostatecznie wycieczki nie kupujemy - można to zrobić tylko online albo w hotelu, a my zaparkowaliśmy 1km dalej i to przeważyło, że jednak nie wydamy tego 1600zł na bilety za lodowiec (tak naprawdę to nie chcieliśmy tyle kasy topić na tę atrakcję więc ostatecznie dobrze się stało). Zamiast tego - spacer plażą nad Lago Grey do miradora. Wieje strasznie. Katamaran stoi i nigdzie nie popłynie.
Spacer na mirador, z którego można oglądać lodowiec i błękitny góry lodowe to 1,5 km po kamienistej plaży (i na końcu trochę po górce przez krzaki). Część trasy 'po plaży' jest straszna (w stronę 'do') - wieje tak, że trudno się idzie, zimno, chmury, widoki ładne, ale jakoś tak strasznie (i ta myśl, że trzeba będzie wrócić). Sam mirador fajny, góry lodowe robią wrażenie, ale brakuje porządnego obiektywu (mamy 28-200) żeby zrobić takie fajowe pocztówkowe kadry. Pada hasło do powrotu, i to jest najgorsze 1000m do przejścia jakie pamiętam w ostatnich latach (już godzinny spacer po dżungli w górach obok Pereiry w rzęsistym deszczu nie był tak zły) - wieje tak, że młodsze córki trzymam mocno za rękę a mimo to je podrywa czasem nad ziemię. Kawałek dalej idzie starsza pani, którą wiatr porywa, przewraca i toczy po ziemi. Dalej widzę kogoś kto goni z wiatrem jakąś rzecz, którą mu wiatr porwał. Co gorsza, z każdą chwilą wiatr się nasila - coś siecze w twarz, i w sumie nie wiem czy to drobne kamyczki czy woda. Trasa - straszna (ale przy dobrej pogodnie na pewno piękna).
Na pocieszenie - widoczki super, bo wiatr rozwiewa chmury i można oglądać góry. Jedziemy jeszcze na kilka innych miradorów, i na każdym jest super - mimo, że wiatr wieje, to widzimy wiele niezapomnianych, bajecznych widoków górskich. Warto było, mimo tego, że momentami było strasznie. Trochę żal, że nie podeszliśmy pod Base Torres (od drugiej strony), ale nie było pogody ani czasu. Może jeszcze spróbujemy w inny dzień, a jak nie, to będzie po co wracać.
Ostatecznie dwa dni w TdP uznajemy za udane, a patrząc na prognozy pogody (ma lać cały dzień), podejmujemy spontaniczną decyzję o wynajęciu czegoś na dwie noce w Argentynie i zużyciu deszczowego dnia na transfer samochodowy.




Wynajmując auto przez Whatsappa od Hansa (ostatecznie było to super doświadczenie, super auto i bezproblemowy wynajem), ustalaliśmy, że ma być opcja wjazdu do Argentyny - chcieliśmy przecież zobaczyć lodowiec Perito Moreno. Skoro więc pogoda miała się popsuć (albo, inaczej patrząc, już była kiepska), to zdecydowaliśmy na spontanie wynająć inne miejsce do spania na 2 noce i padło na El Chalten.

O Argentynie wiedzieliśmy zdecydowanie za mało (no bo nie była celem naszej podróży), a nazwa El Chalten nic mi nie mówiła, tak samo jak Fitz Roy. Cerro Torre juz prędzej, ale jakoś to wszystko ze sobą się nie spinało w mojej głowie. Po szybkim przeglądzie forum f4f miałem już pewne rozeznanie "możesz być w El Chalten 5 dni i Fitz Roya i tak nie zobaczysz", ale i tak lepsze ryzyko niż siedzenie w Puerto Natales - tym sposobem ruszyliśmy w piątkowy poranek do Argentyny.
Przejście przez granicę poszło sprawnie (akurat kolejka była na przyjazd do Chile, a wyjazd miał osobne okienka i szło szybko) - najpierw policja migracyjna, potem aduana, różne kwitki stemplowali, sprawdzali dokumenty auta itp (angielski raczej niekoniecznie znany przez obsługę graniczna), potem to samo po stronie argentyńskiej i możemy jechać. Droga była ciężka, bo wiało strasznie i rzucało autem, ale poza tym - cudowna. Ogromne przestrzenie, a jakieś 70km od Calafate wjeżdża się z płaskowyżu do ogromnej równiny (doliny?) - prawie jakbym w Wielki Kanion wjeżdżał.

Zajechaliśmy najpierw do Calafate rozeznać się w Argentynie i zdobyć gotówkę, bo nam powiedzieli, że Perito Moreno tylko za gotówkę argentyńską. No to parkuję obok banku, i mam iść do bankomatu, ale może najpierw spytam w jakiejś agencji turystycznej co i jak. Pani mi mówi, że można te bilety online, a El Chalten to bez biletów więc nawet spoko. Ale zaraz - bankomat wypłaca tylko 2000 peso arg., a wstęp do parku to 4000 od głowy... I tutaj przychodzi olśnienie, że czytałem na f4f poprzedniego wieczora coś o 'blue dolar'. Szybkie rozeznanie internetu (o dziwo na ten jeden moment zadziałała karta SIM z Movistar Chile), i wiem co i jak - że są dwa kursy, i że trzeba szukać nieoficjalnych kantorów. Przypadkiem w portfelu mam 200$ jeszcze z dawnych wycieczek do usa, więc ruszam w miasto na poszukiwania 'cambio'.
Pierwsze wrażenie - super, o ile Natales to jak jakaś odległa Alaska, to tutaj - jak w Parkach Narodowych w USA, masa ludzi, knajpy, sklepiki, ciepło, słonko świeci. Tylko kantoru brak. Gdzieś na końcu ulicy znajduję cambio i mi babka mówi z okienka, że ona tylko kurs oficjalny 1USD=162 peso (a dzięki google wiem, że blue to jakieś 300). Kręcę nosem, a pani na to, że mam wejść do restauracji obok i tam wymienić. Tak, do restauracji. No to wbijam, kelner po angielsku pyta o co chodzi, ja na to zakłopotany, że chcę wymienić dolary. "A to proszę, po schodach na górę, do biura". W biurze inny turysta wymienia, a po nim wchodzę ja - pani podaje stawki (1USD=290 peso), pyta ile chcę wymienić, odlicza kasę na maszynce do liczenia banknotów i gotowe. Z plikiem lokalnej gotówki ruszam na stację paliw, tankuję diesel premium i wychodzi 3,40PLN/l (ten tańszy wyszedł mnie później jakieś 2,70 PLN/l). Nadal nie dowierzam co się dzieje...

Ruszamy dalej do El Chalten, długa to droga i piękna (Routa 40), ale góry za chmurami. Na miejscu, w miasteczku, zupełnie inny klimat niż wszędzie gdzie byliśmy do tej pory - takie trochę większe Ustrzyki Górne, do których jedzie się w jasnym celu i nikt tam nie jest przypadkiem. Nasz host (a raczej jego ojciec), czeka na nas przed domem (nie mieliśmy internetu i nie było jak go powiadomić kiedy przyjedziemy). Wita nas *po angielsku*, opowiada co mamy robić, o swojej rodzinie, obiecuje że jutro zobaczymy góry i załatwi nam pogodę, doradza co możemy robić w czasie pobytu. Zupełnie, ale to zupełnie inne doświadczenie niż w Chile. Na koniec wysyła nas do knajpy gdzie sam chodzi jeść z wnukami - Rancho Grande, mają wołowinę i mamy zamówić dla dzieci milanese (schabowy z wołowiny) - starczy dla trójki dzieci spokojnie jedna porcja.
Idąc za rekomendacją hosta trafiamy do tej knajpy i już wiemy, że jesteśmy w raju - stek 500g z frytkami i jajkami - 3500 peso (12 USD). Pierwszy raz podczas tej podróży zamawiamy 3 dania i nie jesteśmy w stanie przejeść wszystkiego (a cała nasza rodzina kocha jeść ;)). Wracamy do domu z jeszcze bardziej rozbudzonymi nadziejami na kolejny dzień w El Chalten.

Budzę się o 5, bez budzika. Robi się jasno, odsłaniam zasłony i widzę Fitz Roy'a, wprost przed naszym domem, w kolorze moreli (jest jeszcze przed wschodem, więc to poranna zorza go tak zabarwia). Ubieram się, aparat, kamera, dron i cały szpej do auta i jadę kawałek dalej, na drogę do El Chalten, na fotki. O-MATKO-JAK-PIĘKNIE! Do czasu wyjazdu do Chile moim top widokiem był Glacier Point w Yosemite, potem chyba Torres i jeziora to pobiły, ale tutaj jest nokaut. Gapię się na te górzyska chyba z godzinę, po czym wracam, budzę Martę i jedziemy gapić się razem. Zapowiada się cudowny dzień.

Z braku czasu (musimy o 13 być w domku), idziemy tylko na mirador Fitz Roy (12km), wycieczka dalej, na właściwe widoczki pod sam szczyt będzie możliwa kiedy indziej. Ale i tak jest przepięknie. Na obiad chcemy iść do Rancho Grande, ale o 16-tej jest mecz ARG-MEX, więc nie ma w knajpie nawet miejsc stojących. Udaje nam się siąść i zamówić w połowie meczu, akurat kroję mojego cud-steka gdy Messi niestety strzela bramkę i cała knajpa wyje w ekstazie. Tylko nasza piątka coś je, reszta tylko zapatrzona w TV ogląda mecz. Po meczu - całe El Chalten śpiewa i świętuje na ulicy. Bezcenne. Na wszelki wypadek nie mówimy, że jesteśmy z Polski :)

Wieczorem jeszcze jedne widoczki na Mirador Condor, nadal pięknie, ale o świcie światło było dużo lepsze, a w drodze do domu łapiemy empanadę z mięsem z guanaco.

Cudowny, cudowny dzień. Już nie możemy doczekać się następnego dnia, bo mamy jechać na lodowiec.


Jeszcze w chmurach:



Rano:







W niedzielę musieliśmy trochę zmodyfikować plany, bo chcieliśmy pojechać na mszę i pierwsza opcja wskazywała na kaplicę w El Chalten, tak aby jeszcze trochę pozwiedzać, ale kaplica owszem jest, ale najbliższy ksiądz ma 180km do niej więc z mszy nici. W związku z tym trzeba było rano się zebrać z El Chalten i z Fitz Roy'em w lusterku ruszyć do Calafate.

Głównym celem tego dnia było odwiedzenie lodowca Perito Moreno (w zasadzie był to główny powód wjazdu do Argentyny, zanim odkryliśmy inne zalety). Na lodowiec jedzie się z El Calafate około 1h ładną, pustą, malowniczą a na końcu krętą drogą. Niestety do samego końca nie wiedzieliśmy ile nas ta zabawa będzie kosztowała - cena za dorosłego to 4000 peso (arg), a za dzieci ... no właśnie nie wiadomo bo różnie podawali. Ale na miejscu wszystko się wyjaśniło - bogaci turyści z zagranicy płacą równo - czy dorosły, czy dzieciak - 4k peso i tyle (co po dolarowemu wyszło jakieś 60 zł). Cena nie tak duża, zważywszy na wyjątkowość tego miejsca i atrakcji samej w sobie.

Na miejscu dojeżdża się a parking, skąd albo idzie się szlakiem niebieskim (pomostami) w stronę lodowca (pod górę!, ale patrzymy na lodowiec) i wraca shuttle busem, albo w odwrotną stronę. Sami nie wiemy która opcja lepsza, idąc pomostem od parkingu fajniejsze widoczki, ale trzeba się napracować na schodkach.

Lodowiec cudowny, jeden z bardziej wyjątkowych widoków jaki widzieliśmy. Nie cielił się zbyt mocno, więc nie było spektakularnych huków, ale i tak było ekstra. Aha - za kolejne 4k można wykupić rejs łódką.

Na lodowcu byliśmy jakieś 2h, potem wróciliśmy do Calafate, zatankowaliśmy po taniości i ruszyliśmy do Puerto Natales, kawał drogi.
Na granicy byliśmy jedyni, argentyńska poszła sprawnie, chilijska najpierw chcieli covid certy (mógłbym ich sobie nadrukować ile się podoba, bo nikt tego i tak nie weryfikuje, cóż, po co to wszystko człowiek się pyta), potem paszporty, potem dokumenty auta, a potem S.A.G czyli trzepanie jedzenia. Babka spytała (po angielsku, o dziwo), czy mamy jedzenie, odpowiedzieliśmy zgodnie z prawdą że 3 jabłka kupione w Chile 3 dni temu. Po tej odpowiedzi stwierdziła, że jabłka musi zabrać i zerknie na nasze auto (trwało to 2 minuty dosłownie) - obyło się bez większego trzepania, i ok 22:00 byliśmy już w naszej norze sypialnej w Puerto Natales.

O poniedziałku nie ma co pisać - mieliśmy jechać na Torres i iść na trek do Base Camp, ale pogoda była tragiczna, skończyło się spacerem po nabrzeżu, fotkami i spotkaniem z polską parą która jedzie autem-potworem przez obie Ameryki.

We wtorek rano tradycyjny stres, uber nie miał ochoty jechać na lotnisko, więc ruszyłem w stronę centrum szukać auta a rodzina czekała przed chatką, w której spaliśmy. Łapałem taksy z ulicy, ale dopiero 5 czy 6 była zainteresowana. Przynajmniej gość był obrotny - nie marudził, że wielkie plecaki - wrzucił do bagażnika tak że się domknął, wyjął specjalne gumy-zaczepy i jazda. O 5 pax też się nie czepiał. 20 minut i 8k peso i już byliśmy na terminalu, żegnając z żalem Patagonię.Nie da się dorzucić zdjęć to na pożegnanie z Patagonia dodam, że lotnisko PNT ma taką nieprzyjemną praktykę konfiskowania kijków trekkingowych z podręcznego. A takie lotnisko jak SCL już z tym problemu nie ma - choć jedno i drugie obsługuje ta sama firma.

No dobra, teraz zaległe fotki.






I para pożegnalnych zdjęć z Puerto Natales:


(spoiler alert: jesteśmy już w NZ, ale było o krok od tragedii - o tym w dalszych odcinkach)

Wybór lotów z Puerto Natales do Santiago był dość ograniczony, więc mieliśmy być przez kilka dni znowu w okolicy stolicy Chile, tak aby ze spokojem dojechać na lot do Houston, bez spiny, że opóźnienie w Patagonii rujnuje nam układankę trzech kolejnych lotów. Miasto Santiago już zaliczyliśmy po przylocie z Panamy, więc nieszczególnie nam zależało na eksplorowaniu stolicy (a kradzież w Calamie tym bardziej zniechęciła do miasta i tłoku), więc plan był taki aby pojechać Trubusem do Valparaiso i tam zostać przez parę dni.

Z Valparaiso ostatecznie zrezygnowaliśmy, bo poznani lokalsi uprzedzali nas, że różnie tam bywa z bezpieczeństwem, i zastąpiliśmy to miejsce pobliską miejscowością Renaca (zaraz za Vina del Mar). Coś jak nasz Sopot, tylko 10x większe - ogromne bloki przy plaży, apartamentowce 'ocean view' i ceny z kosmosu. Chyba najdrożej w Chile gdzie byliśmy (internet potwierdzi, że to najdroższa okolica), ale przynajmniej mieszkanie duże, względnie tanie i z widokiem na Ocean i zachody słońca.

Z Turbusa też zrezygnowaliśmy, niestety albo i nie - co innego jak jedzie 1 osoba (jak to opisywał np. @cart w relacji swojej - wtedy jest to ekonomicznie uzasadnione), a co innego jak my, w 5 osób, z plecakami itp. Zamiast tego po prostu na 2 dni przed przylotem do SCL wynająłem auto w Chilean - wybrałem jakieś małe coś (miał być Swift, dali VW Gol nówka sztuka 2000km przebiegu), finansowo wyszło to podobnie jak Turbusy, za to odpadło przesiadanie się, taksówki z/do dworca itp no i najważniejsze - dało wolność wyjazdu w miejsca, do których byśmy nigdy nie trafili w opcji "komunikacja publiczna".

W Renece mieliśmy jeden dzień chillu na naukę do egzaminów i nadgonienie tematów szkolnych. Poza tym zaliczyliśmy dwie atrakcje - wydmy w Con-Con oraz uwaga - wyspę z pingwinami.

Wydmy fajne, pierwszy raz wchodziliśmy na szczyt wydmy, normalnie fotki można robić jak na jakiejś pustyni :). Parkuje się auto w pobliskim markecie za darmo i przechodzi przez ulicę - więc dostępność 'atrakcji' świetna, ludzi mało.

Wyspa z pingwinami to też ciekawa historia - trzeba jechać ok 1h na północ od Vina del Mar (miejscowość nazywa się Cachagua) - parkujemy przy plaży i zaraz obok jest 50m od brzegu wysepka, na której jest kolonia pelikanów, kormoranów i pingwinów (dwa gatunki). Ludzi zero, pingwiny widać prawie gołym okiem, a z lornetką to już wypas. I to wszystko za darmo i dostępne z samochodu (w Punta Arenas zrezygnowaliśmy z Isla Magdalena bo rejs 2h i cena atrakcji skutecznie nas od tego odstraszyły). Wiadomo, że może to nie to samo, że nie chodziliśmy wśród tych pingwinów (ale może to i dobrze, że im się nie przeszkadza), ale za to 4free więc sukces duży. Na tyle duży, że drugiego dnia jechaliśmy tam ponownie robić zdjęcia (bo zapomnieliśmy zabrać aparatu dnia pierwszego). Przy okazji obok pingwinów ustrzeliliśmy super miejsce na jedzenie - lokalna knajpa, menu dnia za 5k, więc jak na Chile tanio.

I tyle. Po sesji zdjęciowej ruszyliśmy w stronę Santiago, zostawiliśmy auto na lotnisku i poszliśmy na nasz lot do Houston. Swoje w kolejce odstaliśmy, bo mamy wizy USA w innych paszportach niż nasze główne, więc żadna automatyzacja nie przeszła, ale ostatecznie o 23 byliśmy już w podstarzałym B767 lecącym do Houston.

Chile - udany kierunek, Patagonia przecudowna, na pewno jeszcze wrócimy bo jest masa rzeczy do odkrycia. Czy było drogo? Cóż, ostrzegano nas, że Chile jest drogie, ale po Chorwacji czy innych europejskich miejscach jakoś strasznie nie było. Co prawda częściej gotowaliśmy sami, niż jedliśmy w knajpach, ale nie było tak źle. Wyjazd na plus, poza lekkim niesmakiem związanym z kradzieżą telefonu.








Jak wiadomo chilijskie promo z Amsterdamu wymuszało powrót przez Houston (w jednej z dostępnych opcji) i tak też miała wyglądać nasza podróż.
Gdyby sytuacja na świecie uległa jakiemuś strasznemu pogorszeniu (wojny, covidy, cokolwiek), a trzeba wiedzieć, że bilety kupiliśmy w lutym 2022 i wszystko mogło się zdarzyć, to powrót do Europy był zagwarantowany z tego Houston po paru dniach zwiedzania USA. A że potem przyszło nam do głowy lecieć od razu gdzieś dalej to inna sprawa.

Nie będę tutaj opisywał perturbacji biletowych, bo to nie jest ważne. Finalnie stanęło na tym, że mieliśmy do Houston przyjechać w sobotę rano, a w niedzielę po południu lecieć dalej, do Nowej Zelandii. Aby dobrze wykorzystać ten czas, wynająłem auto w Hertz (mam tam gold'a). Samo wynajmowanie aut w USA to ciekawe doznanie, ale nie będę tutaj przynudzał, dali wygodnego SUVa w cenie sedana i tyle. Przylecieć udało nam się z Santiago 30m wcześniej, więc byliśmy pierwsi na immigration (jest to ważne, bo o tej samej porze w Houston ląduje chyba 8 rejsów z Ameryki Południowej i można kwitnąć nawet 2h). Rozmowa z border control trwała 30s, nawet pieczątek nie dali :(, szybka akcja i 5:40 byliśmy przed terminalem.
Mieliśmy zarezerwowany nocleg w jakimś hotelu, ale ostatecznie dostaliśmy zaproszenie od polonijnej rodziny, która w stanach mieszka już 50 lat i ma ogromny dom pod Houston i jeszcze większe serce. Po przylocie zjedliśmy z nimi śniadanie i pojechaliśmy do NASA.

Nie wiem czy to był najlepszy wybór z tym NASA, może trzeba było jechać do Corpus Christi na lotniskowiec, albo gdzieś indziej. Centrum fajnie zrobione, ale jednak jak ktoś był na Cape Canaveral (jak piszący te słowa), to w Houston jest biednie, niestety. Ale dzieciom się podobało, nasza Olcia popłakała się ze wzruszenia jak weszliśmy do środka głównej hali ("tu jest jak w Gwiezdnych Wojnach"). Na mnie największe wrażenie zrobił oczywiście 747 (ten jeden jedyny do przenoszenia wahadłowców) oraz Falcon9 leżący obok niego. Park rakiet jest tutaj mniej wypasiony od tego na Florydzie, ale Saturn 5 w całości w hangarze też robi wow. Natomiast na minus (albo kilka minusów) tego miejsca przemawiają: kiepska obsługa, sami młodzi ludzie z wadą wymowy, ciężko zrozumieć co opowiadają, zupełnie zabrakło byłych pracowników (jak to ma miejsce na Florydzie); drożyzna w sklepiku z pamiątkami. Ale chyba najbardziej mi szkoda tego, że tak jak uważam że Amerykanie umieją w muzea (9/11 memorial, Centrum JFK Cape Canaveral, Intrepid itd.), tak tutaj zabrakło i tego patosu (który oni potrafią dobrze sprzedać), i tej ogólnej atmosfery. Tak jakby z tego muzeum powietrze uszło.
No ale, kto nigdy w NASA nie był, niech pójdzie. Kto był na Florydzie, to na Houston szkoda kasy.

W niedzielę za to już nic nie zwiedzaliśmy.
Rano, o 8, dostałem prawie zawału serca. Poważnie. Marta mówi, że byłem blady jak kartka papieru, gdy zabrałem się za online check-in na lot AA do Auckland i wyskoczyło, że musimy mieć NZeTA, czyli taką promesę na wjazd. I że jej nie mamy.
Zenek śpiewa "jak do tego doszło, nie wiem", i to samo sobie ja powtarzałem. Przecież nawet mam specjalnego excela gdzie wszystkie kraje na naszej trasie RTW mam opisane w wymaganiach wizowych i covidowych. Wszystko sprawdzanie na stronach gov.pl i gdzie tam jeszcze. I jak byk mam - Nowa Zelandia - bez wizy. Cóż, trzeba było doczytać do końca stronę rządową, bo tam w "dodatkowe dokumenty" pisali coś o NZeTA, ale że to było "ekran poniżej", to przeoczyłem.
Atak paniki, ręce się trzęsą. Instaluję aplikację NZeTA na telefonie, klikam po kolei całą rodzinę, dane, selfie, paszport, płacę frycowe. Po 20 minutach 5 wniosków ma status PENDING. Na maila przychodzi informacja, że wniosek jest procesowany, zwykle 50% wniosków rozpatrywanych jest w 10 minut, ale czasami może to trwać do 72h. A my do odlotu mamy godzin 8. W tym samym czasie w NZ jest dopiero 4:30 rano, na szczęście poniedziałek, więc jest nadzieja, że ktoś do roboty przyjdzie niedługo i może kliknie nasze wnioski.
Godzinę później jest bez zmian, status jest pending i tyle. Kontaktuje się z AA i sprawdzam opcję przebookowania biletu na parę dni później. Jest opcja na za tydzień, kwota dopłaty 8000. Dolarów. Robi mi się słabo, chyba jednak trzeba będzie wracać do Amsterdamu z tej naszej wycieczki i szukać innego dolotu do Azji i ewentualnie NZ. Plany i marzenia zaczynają się sypać.
Na 11:00 zabierają nas na mszę do polskiej parafii. Pięknie się tutaj urządzili w tym Houston, a z racji meczu POL-FRA część ludzi przyszła na mszę w koszulkach reprezentacji. O 10:55 sprawdzam apkę NZeTA, jest approved. Można iść na kolanach do Częstochowy.

Ostatnie parę godzin w USA nadal jest nerwowe. Próbuję ogarnąć nowy (używany) telefon, bo nam ukradli w Chile, ale żeby go aktywować muszę mieć kod, który przyjdzie na inne urządzenie w Polsce, które ktoś musi znaleźć u mnie w domu. Chcę to zrobić koniecznie jeszcze przed odlotem, bo mam dobry net w USA a odtwarzanie iphone z backupu to kilkanaście GB danych. Z telefonem idzie mi kiepsko. Jedziemy na lotnisko, jest nerwowo, bo ruch na tych 8-pasmowych ulicach jest straszliwy i wiem, że jak będzie dzwon to wszystko jest na styk i z wyjazdu nici. O 15:05 zdajemy auto (nawet nikt go nie ogląda, proszę zostawić kluczyk i do widzenia). O 15:20 jesteśmy na terminalu A w Houston, próbujemy się odprawić na lot (Houston-Dallas-Auckland). Babka długo męczy się z naszymi paszportami, pada pytanie o NZeTA, pokazuję screen na telefonie, babka patrzy na niego przez pół sekundy może (nigdy nie dowiem się, czy było to gdzieś dokładniej weryfikowane). O Covidy nikt nie pyta. Drugi raz w naszej podróży mój zegarek zgłasza alarm "twoje tętno jest bardzo wysokie, ale nie trenujesz" (pierwszy raz w AMS przed pierwszym odlotem to miałem). Po 10 minutach skanowania paszportów i klepania w kółko czegoś w komputerze ostatecznie drukuje nam karty pokładowe i odbiera plecaki. Tętno zaczyna spadać.

Lot z IAH do DFW trwa tyle co nic, więc nawet picia i jedzenia nie rozwożą (można sobie podejść i poprosić). Cztery godziny później wsiadamy do Dreamlinera aby odbyć najdłuższy jak do tej pory lot w naszym życiu - 15h30m (bo musieli omijać burze) z Dallas do Auckland. Kolejny raz wychodzimy bez szwanku z potencjalnych tarapatów.

Następny wpis chcę zacząć już od Nowej Zelandii, więc dodam, że sam lot American Airlines DFW-AKL nie był taki straszny - samolot załadowany na full więc nie było opcji na wygodne spanie, ale serwis AA prima sort - obsługa starszej daty, chodzi, zagaduje, anegdotki. Jak prosisz o Colę, to daje puszkę i sam sobie otwieraj, a nie jak lufie mikro-kubeczek nalany do połowy. Posiłki w zasadzie trzy, ale że siedzieliśmy na końcu (rząd 35), to przy ostatnim jedzeniu już wyboru nie było. Ale jak na klasę ekonomiczną to ok - kocyk, podusia, jedzenie, IFE bardzo bogate. Przepaść względem Eurowings :)Pierwsze śliwki robaczywki...

Do Auckland przylatujemy z lekkim (45m) opóźnieniem, tak aby wycisnąć jak najwięcej przyjemności z lotu B789 przez Pacyfik. Pierwszy raz w Nowej Zelandii więc też nie do końca wiemy jak to będzie wyglądało na lotnisku, ale nie jest źle - wszystko sprawne i dobrze zorganizowane. Co 5 metrów plakacik informujący ile $$$ zapłacisz jak Cię złapią z jedzeniem wwożonym do Nowej Zelandii. Rozmowa z pogranicznikiem szybka i zgoda na wjazd jest (NZeTA nikt nie sprawdził, o covidy też nikt nie pytał). Zostaje jeszcze kontrola celno-żywnościowa, i tutaj wymiękamy - stajemy w kolejce "coś wwozimy" bo mamy 3 paczki barszczu w torebce Winiary (na Wigilię), więc głupio zapłacić 400$ kary za barszcz. Pan pyta co dokładnie mamy - "czekolada i instant soup" - pieczątka, go to line '1' i tyle. Poszło szybciej niż gdybyśmy stali w kolejce "nic nie wwozimy".

Jeszcze na lotnisku w Dallas zorientowałem się, że z trudem wynajęte auto (nikt nie chciał nam wynająć auta w Auckland ze zwrotem w Wellington) będzie do odbioru nie na lotnisku, ale w centrum miasta. Znowu niedoróbka organizacyjna, trudno, ale sprawdzam w google czy jest uberXL i ile kosztuje i macham na to ręką - dojedziemy do centrum z loniska.

Wychodząc z terminala kupuję kartę sim z lokalnym internetem - do wyboru Vodafone i Spark, ale tylko ten drugi pozwala na stawianie hotspotów. Za 50GB na 3mce płacę 79 NZD (czyli jakieś 240zł), całość zajmuje mi 2 minuty. Dla porównania podobny pakiet w Chile z bólem nóg załatwiałem 2 godziny, ale zapłaciłem jakieś 30 zł. Co kraj to obyczaj, a internetowo (podobno) Nowa Zelandia jest nieco w tyle za krajami drugiego i trzeciego świata.

Z nową kartą sim zamawiam ubera (ale by się dało bez, bo internet lotniskowy nawet przed terminalem działa), i są schody bo nie ma w menu UberXL. Wiem, że nie jesteśmy u Latynosów, więc wbijanie na spontanie w osobówkę w 5 osób odpada, zostaje wezwać Ubera, pojechać po auto do centrum i wracać po dzieciaki. Przyjeżdża Mitsubishi Outlander (7-os), pytam gościa czy może zabrać 5 pasażerów, on na to, że nie, bo ichni jakiś urząd transportu stwierdził że jest za mało miejsca na nogi w trzecim rzędzie i zakazał używania siedzeń :/ Ale kierowca doradza, że z terminala są taksówki Van i shuttle van (takie latynoskie collectivo), i może tak będzie dla mnie lepiej niż tu wracać. Zmieniam w apce Uber dojazd na powrót na lotnisko, wysiadam gdzie wsiadłem i jestem bogatszy o poradę od taksówkarza i biedniejszy o 15 NZD za fatygę (Uber tyle skasował).
Sprawdzam jakie mam opcje z porady taksówkarza: collectivo chce 70 NZD od nas, myślę, że drogo, więc szukam dalej. Jest autobus miejski do centrum, ale żeby jechać trzeba kupić kartę (jak niegdyś w Londynie Oystera) i doładować na 10 NZD (karta kosztuje 5 NZD, i muszę mieć dla każdego pasażera, czyli kart 5) - wychodzi mnie za ten interes 75 NZD i sobie odpuszczam. Pojawia się też parka z Niemiec chętna na collectivo, ale akurat żadnego nie ma. Wypłacam 200 NZD z jedynego bankomatu na terminalu (prowizja 3 NZD = 9 zł, wstydźcie się chilijskie złodziejskie banki!), ogarniam collectivo i ruszamy do centrum.

Auto mam z Europcar (przez pośrednika discovercars czy jakoś, było najtaniej, co nie oznacza, że tanio). Brałem absolutne minimum czyli Suzuki Swift (wiedząc, że bagaż nie wejdzie), ale cena i tak była straszna, więc trudno. Wchodzę więc do małego biura w okolicy Harbour gdzie wita mnie miła starsza pani D..
D: "How are you today?"
R: (będzie po polsku dla wygody) "Lepiej nie pytaj, siedziałem 16h w samolocie a teraz przez mój błąd musiałem tutaj do centrum jechać z lotniska po odbiór, bo źle zaznaczyłem przy rezerwacji"
D: Oj, szkoda, a nie pytałeś u nas na lotnisku, może by ci coś dali?
R. (ups), oj, nie, wiesz, nie pomyślałem. Trudno.
D: Ok, sprawdźmy nazwisko Z..., macie Swifta... ale ile Was jest?
R: (lekko zażenowany) 5 osób, ale dzieci nie są duże, zmieścimy się, mamy plecaki i potem będziemy je trzymać w apartamencie, wiem, że swift jest mały ale...
D: No tak ale jedziecie do Wellington, więc jednak będziecie dużo jeździć. Słuchaj, mam tutaj inne większe auto, może Wam takie dać? Będzie Wam wygodniej (pokazuje nówkę sztukę Kia Stonic GT - taki kompaktowy suv).
R: yyy no tak, ale to w tej samej cenie?
D: Oczywiście!
R: chyba teraz powinienem Cię uścisnąć :)

Autko jest nówka sztuka z opcją sport, całe nasze tobołki mieszczą się idealnie do bagażnika (czyli jest większy od MG ZS w Chile), jeszcze drugi gość z wypożyczalni proponuje, że mi wyjedzie autem na ulicę w wygodniejsze miejsce żebym się nie stresował. A stres jest, bo nigdy autem z kierownicą nie po tej stronie nie jechałem :)

Wbijamy w mapę nasz cel - domek w Tauranga i ruszamy. O dziwo nie jedzie się źle, ale Kia mi bardzo pomaga, bo asystent pasa piszczy i koryguje kierownicę gdy mnie za bardzo ściąga do lewej. Zapowiada się świetny miesiąc w NZ. Gdyby tylko ci kierowcy nie jeździli jak wariaci...-- 12 Gru 2022 05:27 --

Mamy dzisiaj luźniejszy dzień (tj. dopadło mnie przeziębienie i nie chce nam się jeździć), więc pora nadrobić braki w relacji.

Pierwszy nocleg w Nowej Zelandii mamy w Tauranga, skąd mamy relatywnie blisko do paru atrakcji, które chcemy odwiedzić. Noclegi w NZ nie są jakoś kosmicznie drogie, w airbnb ustawiliśmy sobie kryterium ok 300zł/noc za godziwe warunki (kilka pokoi, kuchnia, pralka itp) i prawie zawsze się coś znalazło. Wprawdzie nie jest to nigdy w centrum turystycznym więc musimy dojeżdżać, ale coś za coś. W Tauranga odsypiamy lot przez ocean i zmianę czasu (oraz zgubienie jednego dnia), a następnego ranka ruszamy na poznawanie NZ.

Na pierwszy ogień - Rotorua, kolejne miasto (godzina drogi), centrum gejzerowo-geotermalne NZ. Atrakcji płatnych cała masa, my za darmoszkę idziemy do parku miejskiego z całą masą gorących źródeł. Śmierdzi niemiłosiernie, ale jako bonus są dwie 'wanny' gdzie można sobie w ciepłej wodzie pomoczyć nogi. Przy okazji robimy rezerwację na 'Maori experience' (o tym później) oraz idziemy na spacer do lasu sekwojowego.
Okazało się, że w okolicy Rotorua można spotkać sztucznie nasadzone sekwoje, takie same jak w lasach Redwood w Kalifornii. Co ciekawe, drzewa te tutaj w NZ rosną dużo szybciej niż w USA, więc okazy po 70m wysokości mają ledwie 100-120 lat. Atrakcja polega na spacerze pomostami wśród takich drzew, bilet rodzinny 2+3 kosztuje 99NZD (300zł) i uprawnia do dwóch wejść - w dzień i w nocy (niekoniecznie tego samego dnia). Drzewa bardzo fajne, żałuję, że nie mieliśmy więcej czasu na chodzenie po lesie, ale trzeba było wracać do domu i robić jedzenie.

Czy w NZ jest drogo? Cóż, z mieszkaniami nie jest tak źle. Z jedzeniem w knajpach pewnie już gorzej, kawę (dobrą, flat white najczęściej) kupuję za 5-6NZD, czyli cena jak we Wrocławiu w knajpie. Po podliczeniu budżetu naszej podróży wyszło nam, że jak mamy cokolwiek jeść w Azji, w NZ trzeba iść w low-cost, więc jedzenia w lokalach nie będzie wcale. W markecie ceny różne, niektóre rzeczy wyraźnie droższe (owoce/warzywa), mięso podobnie, masło tańsze niż w Polsce. Da się to ogarnąć jakoś bo produkty są dobrej jakości. Paliwo wychodzi taniej niż w Polsce (przynajmniej w listopadzie, kiedy ostatni raz tankowałem w PL).







-- 12 Gru 2022 05:56 --

Drugi dzień zwiedzania Nowej Zelandii ma być spełnieniem jednego z naszych podróżniczych marzeń. Bilety mamy kupione już dawno, pogoda nie jest zła (nie pada), jedziemy więc do Hobbitonu.
Na forum jest kilka relacji z tego miejsca, więc nie wiem co więcej dodać. Dla nas to absolutny TOP jak się powinno robić takie atrakcje. Nie ma się poczucia, że jest to maszynka do nabijania kasy, wycieczki idą jedna za drugą, ale nie ma żadnego problem z robieniem zdjęć i czystych kadrów tam gdzie się ma na to ochotę. Spędziliśmy na planie dobre półtora godziny, mieliśmy fajnego przewodnika, który znał książki Tolkiena, anegdotki z filmu i nas o różne rzeczy odpytywał.
Największe wrażenie na nas zrobiło to, że zamiast po prostu zakonserwować tamto miejsce po kręceniu Hobbita i przewalać tylko wycieczkę za wycieczką, oni cały czas o to dbają. Trawa przycięta, kwiaty pięknie zadbana, warzywa prawdziwe w ogrodzie. Dbałość o każdy detal na najwyższym poziomie.

Z Hobbitonu ciśniemy do Rotorua, gdzie na 17:30 mamy Te Puia evening experience, czyli kolacja, pokaz kultury maoryskiej i wieczorne oglądanie gejzerów.
Cóż, tanio nie było, bo impreza nas wyszła 580NZD za naszą rodzinę. Kolacja w formie bufetu na bogato i bez limitu, jedzenie dobre i różnorodne ale takie nijakie, więc wychodzimy najedzeni ale spodziewaliśmy się po opisach czegoś więcej.
Pokaz maoryski ciekawy, niesamowita mimika twarzy Maorysów, ich tańce i śpiewy. Ale znowu niedosyt, całość trwa może 30 minut i tyle.
Na koniec wsadzili nas do pojazdu i zawieźli na gejzer i było wypasione widowisko, bo gejzer rozbujał się mocno i fajnie było to wszystko oglądać. Ale, gdyby całość kosztowała połowę mniej, wtedy byłoby to bardziej uzasadnione finansowo.

Na koniec dnia druga runda na pomostach w lesie, zdjęć brak bo w nocy słabo było coś uchwycić, ale sama atrakcja super. Znowu, gdyby nie to, że za 99NZD było podwójne wejście, to cena za atrakcję przedrożona.