Fly4free.pl

Ponieważ śluza jest pewnego rodzaju „windą”, lokomotywy musiały pokonywać takie samy różnice poziomów jakie docelowo pokona statek; stąd ich droga potrafiła być bardzo stroma (jak widać na zdjęciu pomagała im dodatkowa szyna zębata położona w środku toru:



Warto przy tym wspomnieć, że wszystkie stare śluzy są parzyste, tzn. mogą się na nich jednocześnie (obok siebie) śluzować dwa statki. W praktyce często na jednej śluzie śluzowany jest statek z Pacyfiku na Atlantyk a na drugiej odwrotnie ale nie mają one takich ograniczeń. Jak będzie widać na dalszych zdjęciach na śluzie Pedro Miguel zarówno nasz statek jak również towarzyszący nam inny wycieczkowiec śluzowały się obok siebie w tym samym kierunku.
W odróżnieniu od starych śluz, nowe (otwarte w 2016 roku) są wyłącznie pojedyncze.

Podchodząc do śluzy można było zobaczyć otwierające się podwójne wrota, z których chwilę później wypłynął statek poruszający się w przeciwnym do nas kierunku:



Sama śluza działa na podobnej zasadzie, z którą można się spotkać w wielu miejscach (np. na Mazurach) – jedyna różnica dotyczy jej olbrzymich rozmiarów:



Na poniższym zdjęciu wykonanym z rufy statku widać już różnicę poziomów (widoczny w głębi poziom Atlantyku jest zauważalnie niżej-widać tam kolejny statek oczekujący na swoją kolejkę do śluzowania):



Cała operacja przejścia przez śluzę trwa około 2 godzin, co w naszym przypadku (konieczne przejście przez trzy śluzy) zajęło to razem 6 godzin plus żegluga pomiędzy śluzami.
Po pokonaniu pierwszej śluzy wypłynęliśmy na jezioro Gatun (tak na marginesie: przez wiele lat było to największe sztuczne jezioro stworzone przez człowieka) pozostawiając za sobą śluzy o tej samej nazwie.







Na jeziorze w wielu miejscach było widać stojące na kotwicy statki oczekujące na swoją kolejkę w śluzie lub przejścia przez kanał w stronę Pacyfiku:



Dalsza droga prowadzi przez wspomniane jezioro a następnie przez wąski kanał, który tak naprawdę jest rynną wyciętą w skałach:







Wzdłuż jeziora i kanału ciągnie się las tropikalny. Z komentarza przewodnika wynikało, że w praktyce jest on bardzo trudno dostępny dla ludzi a w okresie pory deszczowej praktycznie całkowicie niedostępny – pomijając już przy tym, że ze względu na drapieżniki jest on również niebezpieczny.



Jedynym widocznym dziełem człowieka położonym wzdłuż kanału jest linia kolejowa, która łączy Panama City po zachodniej stronie z miastem Colon po stronie wschodniej:



Co ciekawe jest ona wykorzystywana bardzo intensywnie do transportu kontenerów pomiędzy wybrzeżami i stanowi alternatywę dla przejścia przez kanał. Opłacalność tej operacji (jakby nie patrzeć najpierw na jednym wybrzeżu kontenery trzeba rozładować z jednego statku, później przewieźć je koleją i załadować na statek na drugim wybrzeżu) wynika z tego, że przejście przez Kanał Panamski nie należy do tanich (na jednym ze spotkań kilka dni później kapitan mówił, że przejście naszego statku kosztowało ok. 300 tys. USD). Dodatkowo przejście przez kanał było (i nawet po rozbudowie nadal jest) możliwe tylko dla jednostek o określonej wielkości, w związku z czym największe kontenerowce ani dawniej ani dziś nie mogły przez niego przejść. Faktycznie przez cały czas naszej żeglugi przez kanał ruch na trasie kolejowej (wyłącznie z kontenerami) był bardzo duży.

Końcowa część kanału jest wąska a dodatkowo w porze deszczowej jest do niego nanoszona wraz ze spływającymi ze zboczy opadami bardzo duża ilość ziemi i piasku. Z tego powodu z jednej strony w miarę upływu czasu kolor wody zmieniał się z błękitnej na zamuloną i błotnistą. Widoczne były również liczne jednostki zajmujące się cały czas pogłębianiem toru wodnego lub innymi pracami utrzymaniowymi.



W godzinach popołudniowych dotarliśmy do śluzy Pedro Miguel. To w jej okolicy zlokalizowany był jeden z największych placów budowy związany z poszerzeniem Kanału Panamskiego. W jego wyniku powstała tutaj gigantyczna śluza Cocoli, która pełni tę samą funkcję co dwie stare śluzy a dodatkowo jest w stanie przyjąć znacznie większe jednostki. Na poniższym zdjęciu widoczne jest rozwidlenie drogi wodnej – nasz statek popłynął w kierunku starych śluz (na lewo), kanał po prawej stronie prowadzi do położonej równolegle śluzy Cocoli.



Przejście przez śluzę Pedro Miguel odbyło się analogicznie jak w przypadku śluzy Gatun.
Poniższe zdjęcia prezentują stan tuż po wpłynięciu do śluzy i tuż przed wypłynięciem z niej – można na nich łatwo zobaczyć pokonaną różnicę wysokości porównując poziom lustra wody w stosunku do nabrzeża śluzy:





Po około pół godzinie po pokonaniu śluzy Pedro Miguel weszliśmy do ostatniej śluzy – Miraflores. Jest ona położna w pobliżu Panama City i stanowi jedną z atrakcji tego miasta. Budynek z lewej strony zawiera taras widokowy dla turystów, którzy chcą zobaczyć śluzowanie statku – z informacji przewodnika wynikało, że rocznie jest on odwiedzany przez kilkadziesiąt tysięcy osób.



Gdy wychodziliśmy ze śluzy Miraflores na Pacyfik zaczynał się już zmrok:



W oddali było widać światła Panama City ale nam nie było dane zobaczyć miasta – zaraz po wysadzeniu pilotów i wyjściu na pełne morze skierowaliśmy się na północ w kierunku Kostaryki.

C.D.N.@brzemia - Co do kosztów trudno mi polemizować - przekazuję to co usłyszałem:-)
Trzebaby głębiej wejść w taryfy kanału, które pewnie gdzieś są dostępne. Pamiętam jedynie, że kapitan mówił, że opłata dla statków wycieczkowych uzależniona jest od tego ile na nich może być maksymalnie osób (pasażerowie+załoga) bez względu na to ile jest faktycznie. Statek pusty i pełny płaci tyle samo. Sam koszt przejścia nie był natomiast nigdzie wyróżniony w dokumentach rejsu.

Jeśli chodzi o zużycie wody przy śluzowaniu to chyba nadal jest duży problem ponieważ do tego wykorzystywana jest tylko woda z jeziora Gatun. Przewodnik podczas prezentacji mówił, że nowe śluzy mają system, w którym woda krąży w obiegu zamkniętym (mają specjalne zbiorniki buforowe) i w skali roku straty są głównie na parowaniu i nieszczelnościach instalacji. Szacują jednak, że o ile dobrze pamiętam 80% wody jest wykorzystywane w obiegu zamkniętym co radykalnie obniżyło jej zużycie a tym samym ubytki wody z jeziora.

Tak, śluzy po stronie Pacyfiku przywracały nas do poziomu oceanu. Winda jechała w dół:-)@ewaolivka – Cieszę, że relacja się podoba :-)

W uzupełnieniu do części dot. przejścia przez Kanał Panamski dodam, że niektóre linie oferują również rejsy z Florydy z tzw. częściowym przejściem przez Kanał. W ich ramach statek przechodzi przez śluzę Gatun na jezioro, tam zalicza kilkugodzinny rejs widokowy i tą samą śluzą wraca na Morze Karaibskie. Są one nieco krótsze (10-12 dni) niż rejsy z pełnym przejściem przez Kanał ale też cieszą się dużym powodzeniem.

Wracając do relacji: w kolejny dzień dotarliśmy do Kostaryki.

Tego dnia pogoda nie była już tak piekielna jak podczas przejścia przez Kanał Panamski a dodatkowo cały dzień wiał miły wiaterek.

Zatrzymaliśmy się w Puntarenas, typowo turystycznej miejscowości położonej na bardzo długim półwyspie. Port ograniczał się do długiego pomostu-molo, do którego jednocześnie mogły cumować dwa statki:



Praktycznie zaraz po przejściu molo roztaczała się szeroka piaszczysta plaża, z której zresztą korzystało wiele osób. Zaznaczyć przy tym trzeba, że o ile jej część położona na lewo od mola wyglądała zachęcająco to przeciwna strona była jeszcze nieuprzątnięta po sztormie, jaki miał miejsce kilka dni wcześniej i pełno na niej było pni drzew i różnego rodzaju atrakcji wyrzuconych przez morze.



Samo miasto niczym szczególnym nie urzeka – ale nie był to jakiś specjalny problem ponieważ zaraz po zejściu większą grupą przystąpiliśmy do negocjacji z miejscowymi przewodnikami operującymi małymi busami i za 20 USD od osoby wybraliśmy się na kilkugodzinną wycieczkę po okolicy.

Z opowiadania przewodnika wynikało, że w rejonie tym nie ma praktycznie żadnego istotnego przemysłu – o ile jako przemysł nie traktować upraw owoców egzotycznych (głównie bananów), które wyprawiane stąd są na cały świat.

Pierwszym odwiedzonym miejscem był skraj lasu tropikalnego zasiedloną przez liczną kolonię małpek „capucciono” jak nazywali je miejscowi – jednego z kilku gatunków małp żyjących na terenie Kostaryki. Po drodze to w miejsce mijaliśmy Puerto Caldera - drugi port obsługujący statki wycieczkowe w Kostaryce oraz miejsce skąd za granicę ekspediowane są owoce.
Wspomniane małpki zresztą na moje oko są dość często odwiedzane przez różnych gości częstujących je bananami…było widać było, że są przyzwyczajone do tego typu wizyt:-)







Kolejnym punktem wycieczki były okolice parku narodowego „Parque Nacional Carara”, przez który wije się niewielka rzeka. Jej główną atrakcją są licznie zasiedlające ją krokodyle. Dostępne były dwie opcje obserwacji tych gadów: jedna z mostu, pod którym faktycznie mieszka sobie całkiem spora krokodyla rodzina:





Druga opcja obejmowała wycieczkę nurtem rzeki na niewielkich kilkunastoosobowych łódkach…ale trzeba przyznać, że widok krokodyli oraz niespecjalna szerokość i głębokość rzeki zachęciły niewiele osób do skorzystania z tej atrakcji (koszt 20 USD/rejs 2-godzinny). Z informacji przewodnika wynikało, że parę tygodni wcześniej liczono krokodyle na odcinku tej wycieczki i naliczono ich podobno niespełna 3000… Jeśli to prawda to informacją tą raczej nie zachęcił nikogo do skorzystania z wyprawy łódką:-)

Z drugiej strony parę osób wykazało się sporą odwagą (i pewnie brakiem wyobraźni) schodząc z mostu prawie na sam brzeg, żeby móc zrobić zdjęcia krokodyli z bliska. Nawet miejscowi sprawiali wrażenie zaniepokojonych taką odwagą :-) Na szczęście dla wszystkich krokodyle chyba były po posiłku bo nie wykazały specjalnego zainteresowania intruzami :-)

Z samego mostu roztaczał się widok na wspomniany park narodowy, wzdłuż granicy którego później jechaliśmy:



W kolejnym punkcie wycieczki mogliśmy – właśnie ze skraju parku narodowego zobaczyć panoramę tej części Kostaryki (w oddali widać ujście krokodylej rzeki :-) ).



Szczególnie ciekawie wyglądały liczne samotnie stojące dzikie bananowce rosnące na każdym kroku:



W dalszej drodze mieliśmy okazję odwiedzić jeszcze miejsce, w którym występują licznie papugi i iguany. Niestety zdjęcia z tego miejsca zupełnie mi nie wyszły :-(

Wracając zatrzymaliśmy się w przydrożnym sklepie serwującym głównie owoce i napoje…



…i powolutku wróciliśmy do portu.

W drodze powrotnej mijaliśmy jednego z miejscowych, który wracał z połowu. Trzeba przyznać, że złowił całkiem niezły okaz:



Przed powrotem na statek skorzystaliśmy jeszcze z oferty jednego z licznych stoisk z orzechami kokosowymi i zaliczyli rundkę po okolicznych sklepach.



Ja korzystając z okazji kupiłem lokalną kartę SIM z jakimś pakietem internetu i roamingiem na cały region co pozwoliło mi na utrzymanie łączności z krajem. Na ten temat pisałem w osobnym wątku: ameryka-srodkowa-internet-mobilny,822,107102

Dzień minął błyskawicznie...Następny postój czekał na nas w Puerto Corinto w Nikaragui.



Przy zejściu lokalny zespół umilał wszystkim czas:



Puerto Corinto to średniej wielkości (ok. 15 tys. mieszkańców) miasteczko z niewielkim zapleczem turystycznym. Głównym tutejszym pracodawcą jest port kontenerowy obsługujący to niewielkie państwo.



Patrząc z pokładu basenowego w głębi widać było główną uliczkę oraz zabudowę Puerto Corinto…



…którego jednak nie było mi niestety dane tym razem poznać. Wynikało to z prozaicznej przyczyny: zaplanowałem na ten dzień wycieczkę do położonego ok. 50 km od portu miasta Leon – historycznej i kulturalnej (ale nie administracyjnej) stolicy Nikaragui.

Przewodnik na początku opowiedział nam krótko o historii tego miasta, które założone w XVI wieku przez Hiszpanów przez kilka wieków „konkurowało” o pierwszeństwo z powstałą praktycznie w tym samym czasie (ale czego nie omieszkał podkreślić: o połowę mniejszą) Granadą. W Leon aktualnie mieszka ok. 200 tys. mieszkańców. Leon i Granada na przemian były stolicą Nikaragui ale jak to bywa: gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta i aktualnie stolicą państwa jest milionowa aktualnie Managua.

Samo miasto Leon jest otoczone górami oraz wulkanami. Wybuch jednego z nich zniszczył zresztą prawie doszczętnie miasto w pierwszych latach jego istnienia – aktualnie w tym miejscu dostępna jest odkrywka a samo miasto po ówczesnym wybuchu zostało przeniesione nieco dalej.

Symbolem miasta jest lew (Leon po hiszpańsku oznacza lwa). Jest ich w mieście wiele: przy drogach wjazdowych do miasta, przy fontannie na głównym placu miejskim, przed katedrą a nawet na nagrobku tutejszego wieszcza Rubena Dario pochowanego w katedrze.



Tak w ogóle to pierwsze wrażenia gdy wjeżdżaliśmy do Leon były jak dla mnie średnie. Miasto nieprawdopodobnie odrapane, z olbrzymią ilością remontowanych budynków, rusztowań… Ale po przyjeździe na miejsce muszę przyznać, że bardzo mi się spodobało – zarówno ze względu na jego autentyczność jak również kilka elementów, które trudno zobaczyć gdzieś indziej.



Główny plac miejski ma spore rozmiary i jest absolutnym centrum, wokół którego (i jego bliskiej okolicy) zlokalizowane jest wszystko co w mieście być powinno: targi, sklepy, kościoły, restauracje itd.



Absolutnie najważniejszym zabytkiem Leon jest wpisana na listę UNESCO Katedra. Jest to największa świątynia katolicka w Ameryce Środkowej. Jak na tutejsze klimaty przystało frontowa elewacja jest odnowiona podczas gdy boczne pozostają w stanie totalnej rozsypki – widać na ich remont nie przyszedł jeszcze czas…



Co ciekawe dla zorganizowanych grup dozwolone jest wejście na dach katedry skąd można zobaczyć panoramę miasta i dalszych okolic. Pierwsze co rzuca się w oczy to stosunkowo niska i licha zabudowa i zupełny brak jak na duże miasto (Leon jest drugim po Managui miastem w Nikaragui) typowej wysokiej zabudowy – wieżowców, biurowców itp. Nie ukrywam, że jest to jedna z rzeczy, która mi się tutaj najbardziej spodobała – miasto dzięki temu pozostało bardzo oryginalne.











kP8vVbRt2qapqtYY3U8rhSvHdgZQ7yNHd6CqSMz5F-WrI3jmiKFoI0-Ke1IPxhjnHjH5O_z5jgviRPb4H4i6CrnVFB5Qtx-DrA6XYeTlrrW7USI6uglrpGx1KCVvYU89g0hs1s97UCZXbXhdMuJXfP285fzjK1WfN8Vh2rCqoVxppi9MqcYI98ToJin-cm5ah0YmiH0h7G1M-ev2=w1520-h1012-no[/img]

Na głównym placu przed katedrą zlokalizowany jest dom handlowy oraz urząd miejski z charakterystyczną figurą.



Przy tym samym placu zlokalizowane jest również zajmujące się działalnością edukacyjną (główną część zajmuje biblioteka) Colegio La Asuncion. W przeszłości budynek stanowił m.in. pałac biskupi.



W pobliżu katedry znajduje się dzielnica handlowa z odkrytym targiem oraz licznymi sklepikami. Uwagę przyciągają kolorowe elewacje z bogatymi grafikami przypominającymi murale oraz liczne zdobienia przed wejściami do sklepów, restauracji itp.