Fly4free.pl

Zgrzeszyłam.
Od ładnych paru lat nie korzystam z biur podróży i do tej pory całkiem dobrze mi szło. Ale do Maroka jakoś nie mogłam dotrzeć – nie w takiej formie i za taką cenę, jakie mnie interesowały. Odkąd pojawiło się połączenie Wizzair do Agadiru, wydawało mi się, że będzie łatwiej.
Ale tylko mi się wydawało.
Dlatego ostatecznie zdecydowałam, że w drodze wyjątku, tylko na ten jeden raz przeproszę się z biurem podróży – zrobiłam więc małe dochodzenie i… Cesarskie Miasta z oferty Rainbowa okazały się strzałem w dziesiątkę!

Ogólny plan wycieczki obejmował pętlę po północy kraju ze startem i metą w Agadirze.
Dzień 1 – przejazd z lotniska, zakwaterowanie, wolne popołudnie
Dzień 2 – przejazd do Marrakeszu, zwiedzanie miasta
Dzień 3 – przejazd do Fezu na nocleg (cały dzień w trasie)
Dzień 4 – zwiedzanie Fezu, popołudnie wolne
Dzień 5 – przejazd do Volubilis, potem Meknes, Rabat i na nocleg docieramy do Casablanki
Dzień 6 – zwiedzanie Casablanki, przejazd na nocleg do Essaouiry
Dzień 7 – zwiedzanie Essaouiry, przejazd na nocleg do Agadiru
Dzień 8 – wylot do Warszawy






Lot czarterowy z Warszawy do Agadiru wypchany po brzegi (200 osób): część pasażerów leci na różne objazdówki, część na wypoczynek, ale wszyscy z jednego biura. Na miejscu tradycyjnie czekają autokary, które rozwożą nas do hoteli. Mamy wolne popołudnie, więc korzystam z okazji i idę rozprostować nogi. Muszę wymienić pieniądze, a że w piątek o tej porze jest to prawie niewykonalne, ratunkiem okazuje się pan w spożywczaku – na pytanie o czynny kantor wyciągnął z kieszeni plik banknotów po 100 i 200 dirhamów i zapytał wprost, ile mi trzeba. Bez paragonu, bez ceregieli, po całkiem normalnym kursie.
W Maroku obowiązuje kilka różnych wzorów tych samych banknotów – w zależności od aktualnie miłościwie panującego, wizerunki mogły ulec zmianie – i wszystkie są ważnym środkiem płatności.

Organizacyjnie wszystko jest dobrze pomyślane, przewodniczka z wyprzedzeniem informuje o planowanej trasie, atrakcjach, historii – opowiada tak ciekawe, że przez pierwsze dwa dni nie wyglądam przez okno, tylko skupiam się na niej. Chłonę każde słowo i staram się zapamiętać jak najwięcej. Chociaż robi to od dwunastu lat, nie widać cienia znużenia tym zajęciem, czy powtarzanymi w kółko tematami. Grupa jest dość zdyscyplinowana, nikt się nie spóźnia na zbiórki, nikt się nie wykłóca, najwyraźniej Janusz z Grażyną zostali tym razem w domu. ;)
Wyjazd z hotelu codziennie o godz. 8:00, do kolejnego docieramy zwykle na kolację, ok. 19-20:00, czas spędzamy dość intensywnie.

Zimny kraj gorącego słońca
Końcówka stycznia na plaży w Agadirze – niby jest jakieś 19stC, ale może piątka odważnych morsów brodzi po kolana w oceanie. Kilka osób bardziej ubranych, niż rozebranych odpoczywa na leżakach. Cisza, spokój, wręcz pustka.
Pogoda w głębi kraju w sumie nas rozpieszcza – poprzedni turnus miał codziennie deszcz, my mamy słońce. I choć temperatury sięgają 13-15stC, to w południe słońce wyraźnie grzeje. Poranki bywają dużo chłodniejsze, także zimowe buty i kurtki naprawdę się przydają.
Współczuję tym, którzy w wąskich uliczkach Fezu musieli przeciskać się z parasolkami (czasem szerokość przejścia między budynkami to ok. 1,5m, podobnie jak w Wenecji). Współczuję też tym, którzy w środku lata pchają się do tego piekarnika i marzą o kawałku cienia, zamiast przyglądać się temu, co mają dokoła.
Typowy krajobraz na północy wygląda tak:














Może jeszcze nie wszyscy wiedzą – Maroko ma swój ośrodek narciarski. Ifrane, jak wieść niesie jedno z najczystszych miast na świecie, przywitało nas bliżej nieokreśloną porą roku. Śnieg, który jeszcze tydzień wcześniej sięgał pasa i uprzyjemniał wszystkim ferie, zniknął bez śladu, za to na drzewach wisiały suche liście. Z zimowej atmosfery pozostały tylko kiczowate maskotki na deptaku, który w sezonie ponoć przypomina nasze Krupówki. Ciekawostką jest tu architektura – gdyby ktoś mnie porwał, wywiózł i wysadził w tym miejscu, nigdy bym nie zgadła, w jakim kraju jestem. A już na pewno bym nie powiedziała, że jestem w Afryce!






Obowiązkowym miejscem do selfie jest kamienny lew, królewski symbol Maroka.






Kiedyś te zwierzęta dość licznie zamieszkiwały kraj – dziś zdecydowanie przeważa łagodniejszy gatunek.










Oczywiste oczywistości
Maroko stoi arganem, eukaliptusem, cedrem i tują. Drzewa arganowe są gatunkiem endemicznym i można je spotkać tylko w okolicy Agadiru. Próba utworzenia plantacji (bodajże w Meksyku?) spełzła na niczym - drzewka nawet sobie rosły, ale nigdy nie dały owoców, więc póki co, Maroko jest jedynym producentem oleju arganowego. Eukaliptus wykorzystuje się zarówno w medycynie, jak i do opalania pieców (głównie w hammamach). Cedr i tuja natomiast są głównym surowcem budowlanym, bądź dekoracyjnym.






































Jednak jeszcze większe wrażenie robią miejsca, gdzie Marokańczycy postawili na marmur – grobowce Saadytów, mauzolea, meczety. Większość budowli z kamienia, została zaprojektowana przez architektów z zagranicy.
















































Kolory Maroka
Każde ze stołecznych miast ma określony kolor: Fez jest niebieski, Rabat żółty, Meknes zielony, Marrakesz czerwony, Casablanka oczywiście biała. Z całej piątki zaskoczył mnie tylko Fez, bo nazwałabym go raczej żółtym, niż niebieskim.






































Natomiast biało-niebieskie uliczki, przypominające trochę zakamarki w tunezyjskim Sidi Bou Said, można zobaczyć w medinie w Rabacie.










Co ciekawe, w Maroku obowiązuje zakaz fotografowania służb mundurowych. Ale jest jedno jedyne miejsce, gdzie można to zrobić bezkarnie: pod samym pałacem królewskim (!) w Rabacie. I tu widać, jak jedna i druga strona bardzo chce tych zdjęć – chłopaki się prężą i szczerzą, jak tylko mogą. :D Nie wolno jednak podejść bliżej, musimy zostać na chodniku po drugiej stronie ulicy, w myśl zasady, że każdy musi znać swoje miejsce.


















A wartownicy przy mauzoleum Hassana II wyglądają w tych pelerynkach trochę jak nasi Strzelcy Podhalańscy. ;)






Samo mauzoleum znajduje się przy placu, na którym dawniej stał potężny meczet - zbudowany na planie prostokąta o wymiarach 183x139m. W jego wnętrzu znajdowało się 312 potężnych kolumn i 42 marmurowe filary, które dzieliły wnętrze na 21 części. Jego budowę jednak zarzucono w 1199 roku, a trzęsienie ziemi w 1755 roku dokończyło zniszczenia. Archeologowie odtworzyli plan meczetu i dzisiaj liczą na naszą wyobraźnię.














Z życia wzięte
Są takie sytuacje, w których aparatu wyciągać nie wypada. Są i takie, w trakcie których lepiej nie wyciągać, bo może się to różnie skończyć i zamiast tego, lepiej wziąć nogi za pas.
Sytuacja pierwsza: pogrzeb. W Maroku kondukt pogrzebowy składa się z samych mężczyzn. Uważa się, że kobiety są zbyt emocjonalne i gotowe popaść w histerię, która nie przystoi temu wydarzeniu. Mężczyźni zwykle są ubrani na biało, nie na czarno. Nikt nie niesie wieńców, kwiatów, zniczy – dla nich to nie jest ważne. Zmarłemu to się na nic nie przyda, jego przecież już tu nie ma.
Cmentarze ulokowane są poza murami miasta, a zmarłych odwiedza się rzadko i raczej w większe święta, jak np. Święto Ofiarowania (nazywane też Świętem Barana). Dla porównania: odwiedziny w święta oznaczają taką frekwencję, jak u nas w dzień powszedni.






Sytuacja druga: kłótnie.
Marokanki są bardzo temperamentne – jak już zaczną, to wszyscy im schodzą z drogi, najbliższa okolica wręcz pustoszeje. Kiedy dochodzi do rękoczynów, połamane paznokcie i zerwane skalpy wcale nie są czymś niecodziennym. Do takiej awantury nawet policja nie chce się włączać.
Kiedy kłócą się mężczyźni, to w miarę wzrostu agresji kolejne osoby starają się włączyć do akcji… i jak najszybciej rozdzielić i uspokoić awanturników. A ostatecznie i tak cała awantura zakończy się happy endem.

Wracaliśmy już do Agadiru, ostatnia prosta do hotelu i niestety musieliśmy się zatrzymać z powodu "awarii" jednego z turystów. Stanęliśmy na prostym odcinku, może pół kilometra przed jakąś wioską. Pobocze było na tyle szerokie, że spokojnie pół pasa zostawiliśmy wolne. Palacze ochoczo skorzystali z okazji, ale i pozostałe osoby nie miały powodu do narzekań, bo zatrzymaliśmy się akurat w miejscu, skąd można było sobie popstrykać całkiem niezłe selfie z oceanem. Chwilę przed powrotem do autokaru rozległ się głuchy huk... Autobus z Marokańczykami, który nas wyprzedzał z dość dużą prędkością, zahaczył lusterkiem o nasze. Zatrzymał się dopiero kilkadziesiąt metrów dalej, wysiadło z niego kilka osób i za chwilę zmierzało w naszym kierunku.
Podjechaliśmy bliżej.
Zaczęło się od: "To wszystko wasza wina, bo się zatrzymaliście na zdjęcia!"
Później nastąpiła długa i głośna wymiana zdań, kilka nerwowych telefonów, znowu dyskusja, później krzątanina wokół naszego autokaru i oględziny całej komisji, która wysypała się z tego drugiego pojazdu. My grzecznie siedzieliśmy na miejscach, całkiem przypadkiem uruchamiając proces integracji (polecam ściągnąć Milionerów na smartfony)! :mrgreen:
Chwilowe zniknięcie naszej przewodniczki odnotowaliśmy chyba w większości dopiero wtedy, kiedy wróciła. Z bezbarwną taśmą klejącą, po którą poszła do najbliższego spożywczaka. (Tak, tak, taki spożywczak to w Maroku prawdziwy niezbędnik.)
Otóż nie wspomniałam, że lusterko autobusu, składające się z trzech elementów, szczęśliwie zachowało najważniejszy: to największe lustro niezbędne w trakcie jazdy! Zbiły się tylko dwa mniejsze!
No więc skoro taśma się znalazła, Marokańczycy z drugiego autokaru dzielnie zbudowali ludzką piramidę tak, aby jeden z nich mógł dosięgnąć do lusterka i je przykleić. Piramida się chwiała, monter na zmianę tracił kontakt ze swym dziełem lub przykładał się do zadania tak mocno, że kilkukrotnie zerwał taśmę. Za ich plecami oczywiście cały czas przejeżdżały auta.
Szczęśliwie cała operacja się udała i parę chwil później wszyscy panowie się ściskali, poklepywali i całowali, jak starzy dobrzy znajomi (żeby nie powiedzieć rodzina), co to się pół wieku nie widzieli.Lista UNESCO
Na liście UNESCO zapisano dotąd 9 obiektów z Maroka:
- medina w Fezie
- medina w Marrakeszu
- medina w Tetuanie
- medina w Essaouirze
- miasto Meknes
- ksar w Ait Bin Haddou
- stanowisko archeologiczne Volubilis
- portugalskie miasto Mazagan (dzisiaj część Al Jadidy)
Ze wszystkich tych miejsc, tylko medina w Tetuanie i ksar nie są na trasie zwiedzania, natomiast Volubilis i Mazagan mają szczególny charakter.
Rzymskie miasto Volubilis było w III w. p.n.e. metropolią i prowincją Mauretanii. Rzymianie uważali je za ważny punkt na mapie imperium, a o jego ówczesnym bogactwie może świadczyć ilość marmurów i brązu używanego do budowy. Było też miejscem, gdzie zarówno kultura rzymska, jak i rdzenna, funkcjonowały razem i przenikały się. Dzisiaj Volubilis jest czynnym stanowiskiem i można tu spotkać pracujące ekipy archeologów. W ruinach znajdują się liczne mozaiki, których motywy przewodnie lub znalezione artefakty dały nazwę poszczególnym willom (np. Dom Psa, Dom Rycerza, Dom Wenus). Wszystkie przedmioty pochodzące z wykopalisk trafiają do Muzeum Archeologicznego w Rabacie.
Wiem, że nie każdy lubi oglądać ruiny – w zasadzie wszędzie wyglądają podobnie, więc ileż można. Osobiście nie jestem fanką takich miejsc. Ale tym razem było trochę inaczej, bo z jednej strony goniły nas ciemne chmury, a z drugiej mieliśmy piękną słoneczną tarczę. Uwielbiam ten moment! :D