Fly4free.pl

Powrót do hotelu chciałem odbyć tramwajem. Niestety rozkład jazdy z uwagi na obecne wydarzenia w mieście jest zmieniony. Na przystankach są jednak odpowiednie osoby, które pomagają wszystkim niezorientowanym jak dostać się w wyznaczone miejsce. Ostatecznie kupuję w 7Eleven kartę Misty i tramwajem numer 12 udaję się w okolice hotelu. Okazuje się, że w sobotę w St Kilda, gdzie ulokowany jest mój przybytek, cała dzielnica tętni życiem, atmosfera weekendowa odczuwalna jest o wiele mocniej niż w innych krajach. Nie sposób nie zatrzymać się tu na chwilę. Tak mija mój pierwszy dzień w Australii. W kolejnym odcinku przelot w biznes klasie linii Qantas i odwiedziny Sydney :)

@Washington, dzięki :) Miło to słyszeć.
@tropikey, dziękuję :) Polecam, świetna sprawa.
@Koala22, to był prawie najlepszy hotel na trasie. Prawie, bowiem najbardziej jestem zadowolony z tego co dopiero przed nami w tej relacji ;)
@adix1982, robię fotki telefonem Moto X Style oraz Canonem EOS700D ze szkłem EF 24-105 mm 1:4 L IS USMBudzik nastawiony tym razem na 6 rano nie zadzwonił, bowiem dokładnie obudziłem się o 5:59 i go wyłączyłem ;) Szybka kąpiel, pakowanie i w drogę na dworzec Southern Cross. Poszedłem na przystanek, jednak według rozkładu pierwszy tramwaj w niedzielę odjeżdża dopiero o 7:43… Miałem dwa wyjścia – taksówka lub spacer. Postawiłem na drugą opcję, która pozwoliła mi zobaczyć jeszcze kilka nieodwiedzonych uliczek.

Na dworzec docieram dokładnie o 7:30 i dosłownie 2 minuty później już jestem na pokładzie Skybusa w drodze na lotnisko w Melbourne. Bilet kupiłem wcześniej w dwie strony, więc teraz tylko okazałem go kierowcy. Po około 20 minutach docieramy do celu. Port lotniczy MEL składa się z kilku terminali. Na krajówkach mamy takie linie lotnicze jak Jetstar, Virgin Australia, Tiger Airways i Qantas, którym właśnie polecę. Jak widzicie na zdjęciach nie ma tutaj standardowych stanowisk do odprawy.





Większość pasażerów korzysta z automatów, gdzie można wydrukować bilet i zawieszkę na bagaż. Niestety system wydrukował mi tylko bilet z napisem, żebym oddał się do obsługi. Dzięki temu, że rejs odbywałem w biznes klasie, to nie musiałem czekać w kolejce, a już po chwili miałem w ręce boarding pass z zaproszeniem do saloniku Qantasa oraz potwierdzenie nadania jednej sztuki bagażu. Kontrola bezpieczeństwa ponownie bez oczekiwania i już jesteśmy w części Airside, gdzie przez okno widać praktycznie same maszyny Qantasa. Idę w prawo, bowiem właśnie tam wskazują strzałki na Qantas Lounge. Po wjeździe schodami do góry i sprawdzeniu mojego biletu obsługa zaprasza mnie do części saloniku, która jest w dalszej części i jest przeznaczona tylko dla pasażerów klasy biznes i najwyższego statusu w One World. Wcześniej jednak postanawiam zobaczyć czym te dwie poczekalnie się różnią. Okazuje się, że w ten pierwszej brakuje np. ciepłych posiłków na śniadanie, wyciskarki do świeżych owoców itp. Poza tym różnice nie są jakieś kolosalne.







Mój lot odbywa się prawie z ostatniej bramki na terminalu, czyli 11. Przy niej stoi Airbus A330-200, który zabrał mnie w rejs do Sydney. Lot trwał godzinę i 10 minut. Boarding jest bardzo szybki, bowiem nie ma już dodatkowej kontroli dokumentów tożsamości. Moje miejsce to 5B. Fotele w biznes klasie tego przewoźnika (stara konfiguracja) są bardzo wygodne, miejsca na nogi jest pod dostatkiem, a IFE działa nieźle, chociaż spotkałem wiele lepszych. Obłożenie w C było całkiem spore, myślę, że ponad 80%. Układ siedzeń w tym samolocie to 2-2-2, co przy tak krótkich rejsach myślę, że sprawdza się bez zarzutu.







Po wejściu na pokład otrzymaliśmy powitalny napój (sok limonkowy lub wodę). Natomiast po starcie podano śniadanie – ja postawiłem na kawałek mięsa z serem i szynką, jogurt z owocami i kawę. Dodatkowo dostępne były muffinki oraz chleb. Lot zajął niewiele ponad godzinę. Z uwagi, że lądowanie odbywało się od strony oceanu, a ja siedziałem z lewej strony to mogłem podziwiać całą zatokę. Niebo było trochę zachmurzone, ale temperatura idealna, bowiem około 23 stopni.



Samolot podjechał do rękawa i weszliśmy do terminalu krajowego, gdzie kierując się w lewą stronę możemy zejść na niższe piętro do strefy przylotów, gdzie są karuzele z bagażami. Ja na swoją walizkę nie musiałem praktycznie w ogóle czekać i od razu poszedłem na pociąg do centrum. Po wprowadzenie miejsca docelowego na ekranie automatu biletowego pojawiła się cena do zapłaty około 17 dolarów (OW). Wydawało mi się to bardzo dużo za przejazd kilku stacji metrem. Przypomniałem sobie, że kiedyś na forum polecany był spacer do stacji Mascot (ok. 2,5 kilometra), co znacząco zbije cenę, kiedy zaczniemy naszą podróż właśnie tam. Tak właśnie zrobiłem, wcześniej pytając o drogę obsługi lotniska. Okazuje się, że spacer jest cały czas chodnikiem i zajmuje około 20 minut. Teraz mój bilet kosztował 4 dolary. Widzimy tutaj, że władze w Sydney mocno zdzierają na osobach podróżujących z i na lotnisko. Podobno również bilet okresowy w mieście ni zwalnia z dodatkowych opłat, bowiem trzeba dokupić wtedy Gate Pass za bodajże 12 dolarów australijskich.



Ja wysiadam na Circular Quay i od razu kieruję się w stronę hotelu Intercontinenal Sydney, który znajduje się jakieś 200 metrów od stacji i tyle samo od słynnej Opery. Pomimo, że byłem przed 13:00 to już była niewielka kolejka do check inu. Po chwili recepcjonista odnalazł moją rezerwację, chwilę porozmawialiśmy o polskiej wódce i z uwagi, że wcześniej na zdjęciach widziałem fajne widoki z klubowego saloniku na 31 piętrze, to postanowiłem zapytać o dostęp do niego. Zniknął on na chwilę, żeby coś sprawdzić czy też kogoś zapytać o takową możliwość i się udało. Otrzymałem klucz pozwalający na spędzanie tam czasu. Warto podkreślić, że wiązało się to z darmowym śniadaniem, przekąskami do godziny 22 oraz kolacją (17-19) z napojami alkoholowymi.
Mój pokój położony był na 23 piętrze, daleko od windy. Niestety była to wersja z dwoma osobnymi łóżkami (brak dostępności innych konfiguracji). Trudno jednak mieć do niego jakiekolwiek zastrzeżenia. Co prawda miejscami widać, że nie jest to obiekt pierwszej nowości, ale oferuje wszystko, czego wymaga się od hotelu z pięcioma gwiazdkami na koncie.





Żeby dłużej już nie tracić czasu szybko się przebrałem i poszedłem na spotkanie z kangurami do Taronga ZOO. Można tam dotrzeć promem z przystani numer 2, która była jakieś 100 metrów od mojego hotelu. Następnie mamy aż trzy opcje wejścia do ZOO. Pierwszą z nich jest kolejka gondolowa, drugą autobus, a trzecią spacer (wejście dolne, a nie główne). Oczywiście poszedłem za opcją numer trzy, która jednak wiązała się ze zwiedzaniem „pod górę”. To jednak specjalnie by mi nie przeszkadzało, jednak chwilę po sprawdzeniu mojego biletu (kupiony na australijskim Grouponie) zaczął lać deszcz z taką intensywnością, że w zasadzie nie można było zwiedzać, a z drugiej strony zwierzaki w tym czasie również się ukrywały. Po jakiś 20 minutach opad ustał zupełnie i zaczęło świecić słońce. Obawiałem się, że taka aura za długo się nie utrzyma i zacząłem wręcz biegać po ogrodzie zoologicznym, że zobaczyć jak najwięcej. Mamy tutaj do obejrzenia ponad 4000 gatunków zwierząt, na co potrzeba sporo godzin. Ja miałem ich tylko trzy, ale i tak udało się zobaczyć australijską faunę oraz słynne miejsce z żyrafami, gdzie mamy genialny krajobraz.























Dużym plusem zoo jest możliwość wejścia np. do kangurów. Te niestety nie były zbyt aktywne, ponieważ głównie odpoczywają chowając się przed słońcem. Najbardziej ruchliwe są w przed i po wschodzie słońca oraz przed i po zachodzie. Oprócz tego w określonych godzinach są różne pokazy i karmienie zwierząt. Niestety wombata się nie doszukałem, a diabeł tasmański spał. Do miasta wróciłem oczywiście promem. W hotelu byłem około 17:30 i od razu udałem się do Club Lounge na kolacje. W tym miejscu dress code jest wymagany. Salonik był praktycznie pełen, ale z uwagi na świetne jedzenie (małże, ostrygi, sushi etc.) i dobre jakościowo alkohole zasiedziałem się aż do 21:30. Zresztą dopiero po zachodzie słońca widok na Hardour Bridge i Operę był zjawiskowy.











Kiedy już miałem wychodzić na sesję Opery i mostu nocą to dosyć mocno rozpadał się deszcz i postanowiłem odpuścić i położyć się spać, żeby kolejny dzień zacząć jak najwcześniej.

@Juve, hehe tak to wygląda :)
@maxima, ja właśnie nie trafiłem na ten tramwaj :( Ale popularne miejsca są na tyle blisko, że spokojnie można obejść w jeden dzień. 12 apostołów obiecałem sobie na kolejny raz :)
@grzegorz84, AirAsia X daje radę na długich lotach. Ja nie byłem wcale bardziej zmęczony po tym rejsie niż np. po AB TXL-AUH, chociaż niektórzy mówią, że AB to też prawie LCC.
@luck1991, byłem tylko w sobotę, kiedy odbywał się od 14 trening i od 18 kwalifikacje.

Dzięki za wszystkie łapki w górę. Jeszcze będę miał dla Was dwa odcinki relacji :)Na początku dziękuję za wiele miłych słów tutaj i na PW. Pisanie relacji zabiera trochę czasu i miło mi, że macie ochotę to czytać i oglądać. Mówiłem, że jeszcze dwa wpisy, ale okazuje się, że chyba będą trzy. Jedziemy dalej.

Zgodnie z planami udało mi się wstać całkiem wcześnie, bo już o 8 rano. Trudno mi będzie pewnie przez jeszcze spory czas odespać te praktycznie trzy totalnie bezsenne noce w czasie tego wyjazdu, ale póki forma dopisuje i jest się w tak wspaniałym miejscu, to trzeba korzystać.

W związku z tym od razu poszedłem do hotelowej restauracji na śniadanie. Jak przystało na markę IC wybór jedzenia jest bardzo szeroki, sporo jedzenia z wysokiej półki i do tego obsługa bardzo kompetentna. Ja niestety po wieczornym szaleństwie nie jestem specjalnie głodny dlatego raczę się owocami i wyciskanymi sokami.



Wracam do pokoju, patrzę przez okno i cholerka znowu pada. Szybko sprawdzam pogodę na Google. Okazuje się, że dopiero przejaśnienia mogą pojawić się o 14. W związku z tym przebieram się i idę popływać na basen, który znajduje się na 31 piętrze i również tutaj jest fajny widok na operę i most.



Kiedy dochodzi na zegarku 10:00 idę do konsjerża po parasol i ruszam na spacer. Udaję się w stronę Hyde Parku, gdzie moją uwagę zwróciła fontanna oraz niedaleko Katedra Św. Marii. Wcześniej jednak minąłem Art Gallery of NSW, czyli świątynię sztuki. W środku można podobno obejrzeć obrazy Roya Lichtensteina i Andy’ego Warholla. Niestety tym razem nie miałem na to czasu.






Następnie skierowałem się w kierunku Darling Harbour, które jest sąsiednią zatoczką do Circular Quay. To prawdziwe centrum rozrywkowe, o czym przekonałem się przy poprzedniej wizycie w Sydney (liczne bary i dyskoteki), ale są tutaj także atrakcje turystyczne. Niestety zdjęcia przy takiej pogodzie nie wyszły zbyt ładnie. W rejonie Darling Harbour jest kilka atrakcji jak np. Sydney Aquarium, Sydney Wildlife, Madame Tussauds Sydney i Australijskie Muzeum Morskie. Pierwsze trzy odwiedziłem 2 lata temu i polecam je głównie z uwagi na przystępną cenę w pakiecie.

















Niestety deszcze nie ustępował, a może i padał coraz mocniej. To jednak mnie nie zniechęcało i poszedłem w kierunku najpopularniejszego mostu w Australii, który nazywany jest też „wieszakiem” z uwagi na swój kształt. Robi on świetne wrażenie, wcale nie mniejsze niż Golden Gate czy Brooklyn Bridge, które notabene miałem okazję oglądać na żywo w ostatnich czterech miesiącach. Każdy ma w sobie coś niezwykłego. Tym razem przeszedłem się tylko pod nim, ale muszę także zrobić spacer po nim.



Idę teraz w stronę The Rocks, czyli pierwszej dzielnicy Sydney, gdzie ponad 200 lat temu wysiedli pierwsi osadnicy. Kiedyś było to miejsce doków i magazynów, a teraz są tu popularne restauracje. Architektura wiktoriańska widoczna jest na każdym kroku. Na uwagę zasługuje to, że wśród licznych budynków i schodów są także mini ogródki i miejsca, gdzie można usiąść i odpocząć.



Powoli zataczam kółko, ponieważ idę na Quays, czyli w miejsce gdzie przypływają promy łączące zatokę. To takie nieoficjalne centrum Sydney, gdzie toczy się życie. Stąd też cały czas moje oczy kierują się w stronę największej perełki Sydney, czyli budynku opery. Mówiono o niej już bardzo dużo, jednak kiedy byłem pierwszy raz w tym mieście mocno się na niej zawiodłem, ponieważ na żywo nie robi takiego wrażenia, jak w telewizji czy Internecie. Z drugiej strony posiada niesamowity kształt i jest pięknie oświetlona w nocy. Poza tym sama jej konstrukcja jest niesamowita, bowiem wykonano ją z tysięcy duńskich kafelków.







Zbliża się godzina mojego wykwaterowania, więc wracam do hotelu, żeby się spakować. Zostawiam swoje bagaże w recepcji i dostaję specjalną kartę tylko do Lounge na 31 piętrze, gdzie w razie potrzeby będę mógł wypić kawę, zjeść o 17 kolację i przede wszystkim poczekać do 18:30 na kierowcę, który zawiezie mnie na lotnisko. Myślę sobie, że dawno nie miałem nigdzie tak dobrze. W tym hotelu (przyp. IC Sydney) dba się o klienta przez cały czas, nawet kiedy oficjalnie jego czas pobytu dawno już minął.