Fly4free.pl

Droga do centrum Seattle zajęła mi kolejne 30 minut. Miasto to słynie nie tylko z samolotów, Starbucksa czy Amazona. Ale to właśnie tutaj narodził się grunge. Mówię o tym, bowiem po zaparkowaniu w okolicach Space Needle zobaczyłem futurystyczny budynek Experience Music Project. Nie odwiedziłem go, podobnie jak na następny raz zostawiłem sobie Pacific Science Center. Teraz skupiłem się na Chihuly Gardens and Glass. Jest to miejsce, które turyści coraz częściej odwiedzają będąc w Seattle. Możemy tutaj podziwiać i fotografować szklane rzeźby o najróżniejszych kolorach. Są one ustawione na czarnych, odbijających się podestach, co daje świetny efekt.





























W zasadzie ostatnim punktem tego dnia był przelot hydroplanem nad jeziorem Washington. W tym celu wróciłem na lotnisko międzynarodowe w Seattle, gdzie w stanowisku linii lotniczej Kenmore Air dokonałem odprawy. Polega ona na tym, że ważony jest nasz bagaż i czeka się na resztę osób do transferu nad jezioro Lake Union. Z uwagi, że wszyscy byli już na miejscu 45 min przed czasem to prywatnym transportem zawieziono nas na miejsce. Obsługa tak bardzo się stara, że nawet przy wychodzeniu z samochodu wyciągają przenośny stopień, a przecież w ogóle nie jest wysoko i podróżowali sami młodzi ludzie. Na miejscu, czyli w bazie Kenmore Air otrzymujemy boarding pass z numerkiem, po którym będziemy wywołani do samolotu. Mój rejs był opóźniony o 15 minut, za co obsługa kilkakrotnie mnie przepraszała i dziękowała za cierpliwość. Przed odlotem porozmawiałem z pilotem, który mówił, że dawno nie leciał tak krótkiej trasy i że w trakcie swojej kariery miał okazję poznać wielu polskich pilotów. Niestety kapitana Wrony nie kojarzył.









Jeżeli jesteś jedynym pasażerem na pokładzie i w dodatku lecisz nad tak pięknie położonym miastem jak Seattle to jest to niesamowita przygoda. Jeżeli będziecie mieli okazję kiedykolwiek na podobne doświadczenie to polecam. Start i lądowanie są spokojne, a hałas w samolocie spokojnie do zniesienia – nawet nie założyłem stoperów do uszu.











Tego dnia miałem jeszcze wieczorem spotkanie i kolację. Później udałem się do hotelu na nocleg, żeby być w pełni sił, bowiem kolejnego dnia czekał mnie przejazd do Vancouver z którego polecę na wspomnianą w tytule Alaskę!Pierwszy dzień w czasie tej wycieczki, kiedy wreszcie udało mi się wyspać. Budzik nastawiony na godzinę 8:15 był mi absolutnie niepotrzebny, bowiem już po godzinie 6 otworzyłem oczy i czułem, że jestem gotowy do działania. Zwiedzanie przy dużym zmęczeniu czy jetlagu to średnia przyjemność, a przy tak krótkich wyjazdach jak ten trudno o czas na odpoczynek. Na szczęście tym razem nie miałem żadnych problemów ze zmianą czasu (przypomnę, że to aż 9 godzin różnicy w Seattle i 10 na Alasce).







Po zjedzeniu śniadania i spakowaniu swoich rzeczy udałem się w okolice głównej stacji, gdzie znajduje się wspólny dworzec pasażerskiej kolei państwowej Amtrak. Wieża dworcowa modelowana na weneckiej dzwonnicy św. Marka. O godzinie 10 miałem zaplanowany odjazd autobusu firmy BoltBus do Vancouver w Kanadzie. Cena takiego biletu to 25 dolarów amerykańskich. Odjazd ma miejsce ze skrzyżowania 5 alei z King Street. Warto wcześniej to sprawdzić, bowiem na miejscu nie ma żadnych znaków, które informowałyby o przystanku tego przewoźnika.

















Z uwagi, że miałem jeszcze kilka minut to udałem się na szybkie zakupu do marketu znajdującego się w Chinatown. Udało mi się tutaj zakupić m.in. koreańskie sushi, brazylijską kawę i wodę z Fiji ;) Ceny wydawało mi się, że były niższe niż w innych sklepach, które odwiedziłem do tej pory w Seattle.







Odjazd autobusu do Vancouver miał miejsce o czasie. Przy wchodzeniu na pokład skanowany jest kod QR z biletu, który możemy wydrukować lub okazać na telefonie. W czasie całego przejazdu bardzo dobrze działało WiFi, a przy siedzeniach dostępne były gniazdka elektryczne. Ciekawostką są także specjalne uchwyty do napojów, których w Polsce jeszcze nie spotkałem.

Po około 2h drogi dojeżdżamy do granicy z Kanadą. Mamy wziąć wszystkie swoje rzeczy i wyjść na zewnątrz autobusu. Wyciągamy też walizki z luku bagażowego. Teraz ustawiamy się w kolejce do kontroli paszportowej. Trzeba także uzupełnić druczek z danymi osobowymi, deklaracją przewożonych towarów i czasem pobytu. Dosłownie 20 sekund rozmowy z celnikiem i już można wracać do autobusu. Całą naszą obsłużono w około 25 minut. Bagaż sprawdzono tylko kilku osobom.



Po kolejny 45 minutach docieramy wreszcie do Vancouver. Wysiadam obok budynku stacji kolejowej. W Kanadzie odpowiednikiem PKP jest VIA Rail. Teraz rozpoczynam swój 32 kilometrowy (!) spacer po mieście. Jest godzina 14:00. Plan numer jeden to pozbyć się walizki i zostać tylko z plecakiem. Miejsce mojego dzisiejszego noclegu jest w pobliżu lotniska, więc bez sensu, żebym tam teraz jechał, bowiem stracę około 1,5 godziny cennego czasu i nie zobaczę wszystkiego co zaplanowałem. No nic, póki co kieruję się spokojnym krokiem w kierunku wybrzeża. Nie dziwię się, że Vancouver jest w top 10 miast, które są najbardziej „liveable”, czyli najlepsze do życia. Atmosfera jest tutaj wyjątkowa, chyba tylko bardziej podobało mi się w Melbourne. Ludzie chodzą uśmiechnięci i zadowoleni. Warto pokręcić się trochę po uliczkach i zobaczyć miasto. Zapewne zauważycie, że uliczki są czyste i kolorowe, a także nie brakuje zieleni.













Pierwszym miejscem, którego co prawda nie miałem w planach, ale zainteresowało mnie od zewnątrz były ogrody Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese. Znajdują się one w Chinatown. Zostały zbudowane w latach 1985-1986 i reprezentują styl dynastii Ming.

Kiedy dotarłem do wybrzeża pierwszym monumentem, który zobaczyłem był znicz olimpijski, który jest pamiątką po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2010 roku. Dalej zrobiłem spacer jednym z mostów w porcie Vancouver Harbour, żeby podziwiać cumujące tutaj olbrzymie promy. Idąc dalej można obserwować lądujące na wodzie samolotu. Na środku zatoki mamy także stację paliw Chevron.