Fly4free.pl

Hotelem na wybrzeżu, który wpadł mi w oko był Westin Bayfront. To właśnie tutaj, po krótkiej rozmowie z konsjerżem udało mi się zostawić walizkę. Teoretycznie nie jest to możliwe, a w samym Vancouver nie ma po godzinie 16 otwartego żadnego punktu, gdzie można by zostawić swoje rzeczy (taką informację uzyskałem w informacji turystycznej).









Kiedy pozbyłem się już moich 10 kilogramów na kółkach to ruszyłem do założonego w 1888 roku Stanley Parku. To olbrzymi teren zieleni, położony przy samym mieście. Prawie z każdej strony otacza go woda. Jest on na tyle duży, że aby zwiedzić go całego potrzebny jest cały dzień. Właśnie z niego mamy chyba najlepsze widoki na całe Vancouver. Co ciekawe park ten jest o 10% większy od znanego dobrze Central Parku w Nowym Jorku. Na terenie Stanley Parku mamy m.in. ogrody, kawiarnie, plaże czy akwarium. Przy brzegu możemy zaobserwować liczne czaple modre, które są popularne w Ameryce Północnej.



















W końcu dotarłem na punkt widokowy, gdzie można zobaczyć most łączący tę część miasta z jego północą częścią. Wisi on 111 metrów nad poziomem wody i ma długość ponad 1,5 kilometra. Został on otwarty w 1938 roku. Ciekawym miejscem jest szereg totemów, które nawiązują do różnych plemion indiańskiej Kanady.















Żeby zobaczyć miasto i zatokę False Creek z góry udałem się na most Granville Bridge (27 metrów nad wodą), który przebiega m.in. nad Granville Island. To miejsce, gdzie kiedyś były różnego rodzaju drobne przemysł. Teraz znajdziemy tam teatry, malarzy i innych artystów. Poza tym znajduje się także market z produktami do jedzenia.







Wracając w kierunku wybrzeża wstąpiłem na zasłużony posiłek do tutejszego MCDonaldu. Wybrałem to miejsce z uwagi na dostępne WiFi, bowiem musiałem sprawdzić w jaki sposób najlepiej dostanę się w okolice lotniska na nocleg. Okazało się, że ze stacji Waterfront jeździ metro, a bilet za przejazd kosztuje 2,25 dolara kanadyjskiego.







W hotelu Westin Bayfront odebrałem swój bagaż i poszedłem na stację, żeby bez problemowo dotrzeć na stację Aberden i z niej spacerem dotarłem do mieszkania, które miałem zarezerwowane przez Airbnb. Znajdowało się ono w pobliżu hotelu Radisson Blu. Wybrałem taką miejscówkę przede wszystkim z uwagi na cenę (prywatny pokój, z WiFi, dostęp do kuchni i łazienki) kosztował 25 Euro. W porównaniu do innych miejsc noclegowych to praktycznie 25% ceny. Po długim spacerze tego dnia postanowiłem wziąć tylko prysznic i udać się do łóżka, bowiem już kolejnego dnia rano czekał mnie lot na Alaskę.

PS. Jeżeli wrzucam za dużo fotek to dajcie znać.

@romekalkowski, dzięki - zapisuję na listę przy następnej okazji :)

@Gregggor, zaliczone, cudowne widoki :) Dzięki!

@maczala1, bez zorzy ale weekend kapitalny :)

@Aga_podrozniczka, polecam i na południe od Seattle jest drugie muzeum lotnictwa.

@klapio, dziękuję i zachęcam do lektury :)Po raz kolejny budzę się przed budzikiem. Ponownie czuję, że pomimo wczorajszych 32 km przebytych piechotą po ulicach Vancouver nie jestem zmęczony. Szybko pakuję swoje rzeczy i idę na stację metra, żeby dojechać na lotnisko. Moja podróż wymaga jednej przesiadki, ale trasa jest bardzo krótka, bowiem tylko cztery przystanki. Na miejscu mamy bardzo klarowne oznaczenia, gdzie mają udać się pasażerowie lotów międzynarodowych, gdzie krajowych, a gdzie (tak jak ja) lecący do USA.





Podchodzę do automatu, żeby wydrukować swój bilet na Alaskę, jednak otrzymuję wydruk, żebym udał się do stanowiska Check in, gdzie mam zostać obsłużony. Kolejka jest spora, więc czekam około 20 minut. Tym razem nie nadaję swojego bagażu – w liniach Air Canada możemy wnieść na pokład za darmo bagaż podręczny i dodatkową torbę np. z laptopem. Po otrzymaniu biletu i sprawdzeniu mojej wizy idę na kontrolę bezpieczeństwa, a następnie znowu dać swoje odciski palców i odpowiedzieć na te same pytania co zawsze lecąc do Stanów Zjednoczonych ;-) Nie ma specjalnie długich kolejek, dzięki czemu szybko załatwiam wszystkie formalności i mogę udać się w końcu na śniadanie do saloniku Premium Plaza Lounge, do którego wstęp jest np. dla posiadaczy karty PP.





Poczekalnia ta oferuje przyzwoity wybór jedzenia i picia. Na śniadanie serwowana była jajecznica, kiełbaski i zupa pomidorowa. Poza tym oczywiście różne rodzaje chleba, muffinki, różne warzywa, sałatka owocowa, zupki instant itd. Co ciekawe nie zauważyłem żadnych alkoholi w lodówkach czy na półkach. Miejsce do siedzenia jest w zupełności wystarczająco (ogólnie, cały czas poza mną było ok. 5-10 osób). Internet jest tutaj ogólnodostępny YVR i muszę przyznać, że to chyba najszybsze łącze, jakie do tej pory spotkałem na lotnisku.







Boarding i odlot samolotu Boeing A319 linii Air Canada jest zgodnie z planem. Lecimy równe 3 godziny w czasie, który dla klasy ekonomicznej podane są darmowe napoje (soki, woda, kawa, herbata) oraz sprzedawane są różnego rodzaju przekąski. Jak widzicie dostępna jest pokładowa rozrywka i Internet. Ten ostatni niby płatny, ale np. strona Google z dowolnym zapytaniem się ładowała, przez co można było na żywo śledzić finał Euro 2016.





Po wylądowaniu w Anchorage szybkim krokiem podążam w kierunku wypożyczalni samochodów. W firmie Alamo mam zarezerwowany najtańszy (za 100$!) samochód na jeden dzień. Na miejscu okazuje się, że niestety samochody ekonomiczne nie są dostępne i mogę dostać bez dopłaty większy pojazd. Oczywiście się zgadzam, chociaż zdaję sobie sprawę, że za benzynę będzie trzeba zapłacić więcej. Z drugiej strony to tylko jeden dzień i fajnie pojeździć czymś lepszym niż Fiat Panda czy Kia Rio. Ładuję swoje bagaże do środka i wyjeżdżam z lotniska. Po drodze toczę walkę ze swoim smartfonem (LG G4), który nie wiedzieć czemu zbuntował się i nie łapie zasięgu GPS. Walcząc jadę „na czuja”, a w planach miałem udać się na północ do Hatcher Pass. Uruchamiam go kilka razy ponownie, aż w końcu załapał. Niestety jechałem źle… Nic nie zrobię, to tylko kilka mil, więc zawracam i jadę w kierunku miasteczka Palmer.









Pierwszym miejscem, gdzie się zatrzymałem było jezioro Mirror Lake. Nie miałem pojęcia co to za miejsce. Podjeżdżam na parking, mało miejsc, ale parkuję. Wychodzę i jakiś miejscowy zagaduje, że dzisiaj wyjątkowo tłoczno. Rzeczywiście mówię i idę porobić zdjęcia. Okazuje się, że jest to teren, gdzie wolny czas spędzają rodziny z dziećmi. Kąpią się one w jeziorze, a rodzice leżakują. Widoki całkiem przyjemne, ale głośno gra muzyka, co mi osobiście trochę by przeszkadzało w odpoczynku.









Specjalnie nie przedłużając jadę dalej do miasteczka Palmer, gdzie podążam na wyczucie, żeby podziwiać krajobrazy. Mieszka tu około 8,5 tysiąca osób. Jest to miasto targowe, zasiedlone w czasach wielkiego kryzysu przez emigrantów z innych stanów USA, którzy dostali tutaj darmową ziemię. W końcu zatrzymuję się w jednym z miejscowych fast foodów, gdzie spożywam amerykański standard – burger, frytki i colę. Niestety w Macu robią smaczniejsze rzeczy, ale nie chciałem spróbować czegoś nowego, czego nie znajdę w Polsce. W każdym razie do DQ Grill&Chill już nie wrócę.