Fly4free.pl

Po opuszczeniu Seward udałem się w drogę powrotną. Z uwagi, że miałem jakieś 1,5 godziny zapasu, to postanowiłem skręcić w lewo do Parku Narodowego Kenai Fjords. I tutaj szczęście mi nie dopisało, bowiem był remont drogi, przez co musiałem odczekać w kolejce dobre 20 minut. Z przodu stała dziewczyna trzymając znak stopu – dosyć dziwne rozwiązanie… Ciekawe czemu akurat dziewczyny to robią. Niestety nie miałem tego szczęścia, żeby stać na pole position, więc nie miałem okazji zadać tego pytania. Co jeszcze bardziej intrygujące to właśnie kobiety najczęściej kierują tutaj wielkimi maszynami budowlanymi. Po jakiś 8 milach dojechałem do Exit Glacier Nature Center. To tutaj można ruszyć na Szlak Harding Icefield, który ma 8,5 mili razem w obie strony, a różnica wysokości wynosi 3500 stóp. Ja oczywiście nie mam już na to czasu, więc zbieram się z powrotem.

Tak jak mówiliście półwysep Kenai jest obowiązkowy na liście do zobaczenia, kiedy przylatuje się na Alaskę. Trochę szkoda, że nie miałem bardziej słonecznej pogody, bowiem fotki byłyby jeszcze lepsze.











Do Anchorage na lotnisko według nawigacji miałem dotrzeć punktualnie, żeby oddać samochód. Jadąc w tym kierunku po prawej stronie mija się muzeum lotnictwa. Jest ono zlokalizowane nad jeziorem, gdzie cały brzeg zajmują hydroplany. W sumie są tutaj dziesiątki jak nie setki różnych samolotów. To podobno także największe na świecie lotnisko dla hydroplanów. Poza tym z ulicy możemy zobaczyć np. Boeinga 737-200 Alaska Airlines.







Kiedy już zostawiłem samochód na lotnisku to udałem się na przystanek autobusowy, żeby pojechać do centrum Anchorage. Bilet jednorazowy kosztuje 2 dolary, a całodzienny 5 dolarów. Wybrałem ten drugi, co okazało się odpowiednim wyborem, ale o tym za chwilę. Droga do centrum zajęła nam około 30 minut – jest bardzo dużo przystanków, więc pomimo niewielkiej odległości podróż trwa dosyć długo. Wysiadłem na Transit Center i udałem się na spacer. Jak widzicie na zdjęciach w mieście nie ma zbyt wiele wysokich budynków. Zabudowa jest raczej mało interesująca, chociaż kilka punktów warto zobaczyć (pokazuję Wam je na fotkach). Z drugiej strony nawet w mieście widoki są ładne, ponieważ w którąkolwiek stronę byśmy nie spojrzeli to widzimy ośnieżone góry. Dużo bezdomnych i pijanych Innuitów plącze się po Anchorage, przez co miasto wygląda nieciekawie.











Trochę zgłodniałem, a że w mieście poza pubami i raczej drogimi restauracjami nic nie widziałem, to poszedłem do centrum handlowego Shopping Mall na piątej przecznicy, gdzie na najwyższym piętrze jest Subway i tam zamówiłem kanapkę w cenie 3,5 dolara (mieli jakieś promocje, bowiem normalnie kosztuje 5,2 dolara). Pewnie Was zaskoczę, ale po raz pierwszy się tutaj stołowałem i nawet było to przyjemne doświadczenie. Odwiedziłem także sklepy z pamiątkami, których ceny były całkiem przystępne. Myślałem, że będzie zdecydowanie drożej.



Trzeba przyznać, że pogoda w ten weekend zdecydowanie dopisała. Część dnia było słonecznie, a część pochmurnie, jednak nie padał deszcz i było ciepło. To pozwoliło mi praktycznie w 100% zrealizować plan zwiedzania Alaski. Większość drogi jedzie się z prędkością ok. 65-70 mil na godzinę, Maksymalnie mogłem w pewnym momencie dobić do 90 mil na godzinę. To jednak tylko na dobrych drogach, bowiem na szutrowych trzeba bardzo uważać. Benzynę tankowałem w sumie dwa razy (po ok. 2,6 dolara za galon). W sumie wydałem na paliwo około 55 dolarów, a przejechałem ponad 800 kilometrów.@grzegorz84, dzięki :) niebawem wszystko będzie ;)
@sim, zdecydowanie nie ma co namawiać tylko realizować swoje marzenia :)
@Aga_podrozniczka, mam wrażenie, że nie widziałem żadnego ronda na Alasce.
@adix198201, aż trudno wybrać które fotki wrzucić do relacji bo jest ich tyle i każda podobna, a jednak inna ;)

-- 14 Lip 2016 21:44 --

Powrót do Polski to wcale nie taka łatwa sprawa. Mój pierwszy lot powrotny jest o godzinie 00:45 z Anchorage do Seattle. Tutaj pierwsza uwaga – zwróćcie uwagę, że na tablicach w USA wszystko uszeregowane jest alfabetycznie wg. miast, a nie godzin odlotu. Wydaje mi się, że przyspiesza to proces poszukiwania swojego rejsu na ekranie.

Na lotnisko jadę autobusem numer 7 z przesiadką na numer 9. Komunikacja sprawdza się nieźle, a zaplanowanie podróży bardzo ułatwia Google Maps. W autobusie tym razem spotykam pana, który słucha muzyki i myje zęby… Tutaj w komunikacji publicznej sami „ciekawi” osobnicy, a to tylko jeden z przykładów. Autobus zatrzymuje się na początku na terminalu międzynarodowym, a następnie na krajowym. Z uwagi, że lecę do Seattle to wysiadam na tym drugim. Udaję się do stanowiska odprawy Delta, bowiem właśnie tym przewoźnikiem ze SkyTeamu będę dzisiaj podróżował. W kiosku drukuję sobie bilet i idę do kontroli bezpieczeństwa. Do mojego rejsu pozostały jeszcze 3 godziny, ale jestem już zmęczony, więc idę zrelaksować się do saloniku linii lotniczej Alaska Airlines.













Tutaj zjadam na kolację tajskie Chicken and Rice, wypijam kawę i obserwują piękny zachód słońca. Poza tym wybór jedzenia jest skromy – dużo przekąsek typu marchewki, sery, chipsy itd. Wybór napojów spory, ale alkohole są dodatkowo płatne.





Mój lot do Seattle jest o czasie. Boarding strefami przebiega bardzo sprawnie i już po chwili jestem w samolocie Boeing 757. Każdy z pasażerów dostaje na czas lotu koc i słuchawki. Poza tym kabina robi świetne wrażenie – jej oświetlenie bardzo przypadło mi do gustu. System rozrywki w zagłówkach także jest jednym z lepszych, jednak nie miałem już siły oglądać żadnego filmu i tylko podziwiałem niesamowite widoki, kiedy byliśmy jeszcze nad terenem Alaski, a później na niecałą godzinę poszedłem spać. W trakcie lotu serwis był płatny, a darmowo roznoszono tylko napoje.















Wylądowaliśmy w Seattle o czasie. Teraz miałem kolejne 5 godzin na przesiadkę na lot do Toronto. Z uwagi, że był bardzo wczesny poranek to postanowiłem zostać jednak na lotnisku zamiast ruszać na spacer po centrum, tym bardziej że widziałem je kilka dni temu. Po drugie byłem zmęczony dosyć intensywnym tempem całego wyjazdu. W związku z tym udałem się do stanowiska Air Canada po swoje bilety na trasie SEA-YVR-CPH-OSL, a następnie bez kolejek przez wszystkie kontrole, aż dotarłem do hali odlotów.
Na stronie Star Alliance sprawdziłem jakie saloniki są dostępne dla osób lecących z Seattle w biznes klasie. Okazało się, że w terminalu A mam lounge United. Byłem jednak ciekawy innych poczekalni, które są dostępne dla posiadaczy Priority Pass.



Pojechałem więc pociągiem kursującym pomiędzy terminalami do strefy S, gdzie znajduje się poczekalnia The Club at Sea. Byłem tam jedynym gościem o poranku, ale później dobiło kilka osób. Obsługa bardzo miła i pomocna – kilka razy pytała czy czegoś mi nie potrzeba, sugerowała też przygotowanie drinków. Jakoś nie mogłem się przełamać o 6 rano ;)

Po odpoczynku tutaj wróciłem w strefę gate’ów A, gdzie znajduje się poczekalnie dla pasażerów klasy biznes Star Alliance i posiadaczy statusu Gold. Niestety salonik ten zrobił na mnie kiepskie wrażenie. Zdecydowanie mniejszy wybór jedzenia niż w poprzedniej poczekalni, do tego większość alkoholi płatna dodatkowo. Jedynym przyjemnym akcentem były dostępne truskawki i borówki, których tak dawno nie jadłem.



Zmieniono mi na koniec bramkę na odlot do Toronto przez co jeszcze dwa razy pokonałem całą halę odlotów. Dobrze, że zdążyłem, bo już byłem jednym z ostatnich pasażerów. Ten rejs trwał 4 godziny. Zająłem miejsce 2K (przy oknie, jedynka) i podziwiałem widoki, kiedy niebo było bezchmurne. Pomimo, że Embraer 190 to nieduża maszyna, to biznes klasa w niej jest dosyć wygodna – dużo miejsca na nogi, pochylane siedzenie, tacka w podłokietniku i podstawek pod szklankę/kieliszek wysuwany z drugiego podłokietnika. Na obiad do wyboru z menu była pierś z kurczaka oraz makaron. Tym razem postawiłem na większą dawkę węglowodanów i nie żałuję, bowiem było smacznie. Posiłek był podany dopiero po około 2,5 h od odlotu, zapewne czekano, aż zrobi się bardziej obiadowa godzina. Wcześniej serwowano orzeszki i napoje (zarówno ciepłe jak i zimne).

O godzinie 18:00 Embraer 190 linii Air Canada dotknął płyty lotniska i ponad 20 minut kołował do odpowiedniego rękawa. Teraz jako osoba przesiadająca się na kolejny lot musiałem udać się za strzałkami na Connection Flight. Do przejścia były setki metrów, po raz działający, a innym razem nie, ruchomych chodnikach. Pomimo, że na przesiadkę miałem zaledwie 1,5 godziny, to po drodze zauważyłem salonik Maple Leaf, gdzie postanowiłem wejść i skorzystać z prysznica. Poczekalnie znajduje się na tym samym poziomie co gate’y.



Na wejściu wita nas recepcja i po okazaniu biletu zaprasza do środka. Udałem się od razu dalej, gdzie zaraz po wejściu po lewej stronie można znaleźć miejsce z jedzeniem i piciem. Wszystko jest bardzo świeże, wybór napojów szeroki (w tym alkoholowych). Idąc dalej mamy część wypoczynkową, gdzie przy półkach są gniazdka do podłączenie komputera czy naładowania telefonu. W końcu znalazłem także prysznic. Żeby z niego skorzystać musiałem wrócić do recepcji, gdzie zabrano mój bilet i wyjaśniono co i jak. Dzięki temu po chwili mogłem się odświeżyć przed kolejnym etapem podróży. Oprócz tego wystrój salonu jest na wysokim poziomie, bardzo zadbany i czysty, z bardzo uśmiechniętą obsługą. Internet także działał tu bez zarzutów.











Teraz czekał mnie lot na trasie Toronto – Kopenhaga, który miał trwać dokładnie 7 godzin. Tym razem obłożenie biznes klasy było na poziomie 90%. Wejście do samolotu 787-9 odbywa się dla wszystkich pasażerów tymi samymi drzwiami. W zasadzie wszystko odbywało się analogicznie do tego, co miało miejsce na trasie w drugą stronę (Kopenhaga – Toronto). Jeszcze przed startem podano menu z daniami do wyboru. Tym razem wybrałem łososia. Poza tym dostaliśmy karteczkę na której można było złożyć zamówienie odnośnie śniadania - czy w ogóle mamy być na nie budzeni, a jeżeli tak to które pozycje z menu mają nam podać. Wybrałem miseczkę owoców oraz omlet.











Kiedy znaleźliśmy się na wysokości przelotowej rozdano gorące ręczniki i napoje z orzeszkami. Na tym rejsie testowałem czerwone, argentyńskie wino. Po około 1,5 h podano przystawkę, danie główne, a następnie dwa desery. Pierwszy z nich to sery, krakersy i winogrono, a drugi to czekoladowe ciasto. Wszystko było pyszne. Po zakończeniu jedzenia obsługa natychmiast posprzątała stolik i pozwoliła na relaks. Byłem już dosyć zmęczony, więc poszedłem umyć zęby, rozłożyłem fotel do pozycji poziomej i zasnąłem. Oczywiście mogłem skorzystać z poduszki i kołdry. Jeżeli do tego dołożymy opaskę na oczy i słuchawki w uszach, to praktycznie nie widzę różnicy poza spaniem w samolocie, a w hotelu ;)