Fly4free.pl

Niestety oba forty są niedostępne dla zwiedzających. Obecnie jest w nich podobno zlokalizowane muzeum państwowe, które jednak udostępniane jest wyłącznie gościom podczas wizyt państwowych – czyli mówiąc inaczej zwykłemu śmiertelnikowi pozostaje tylko obejrzenie ładnych bądź co bądź obiektów z zewnątrz.

„Podglądając” pałac sułtana od strony morza widać również, że zatoka, nad którą jest położony jest strzeżona przez kolejne dwa forty:



Zresztą jak już mowa o wszechobecnych fortach, to muszę dodać, że ich wieże są chyba tutaj poważną inspiracją architektoniczną przy projektowaniu budynków urzędów a nawet domów mieszkalnych:






Co ciekawe ich motywy widać nawet w niewielkich domach mieszkalnych, na dachach których umieszczone są zbiorniki na wodę. Nawet one mają kształt i zdobienia baszt – dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu się można się zorientować, że to nie jest żadna wieża tylko zwykła beczka z wodą:-)

A tymczasem powolutku zatoczyłem koło i skierowałem się w stronę statku – zahaczając po drodze o Mutrah Souk i okoliczne sklepiki.

Byłem dzisiaj w Muscacie po raz drugi ale bardzo chętnie tu jeszcze przyjadę – moim zdaniem to jedno z ładniejszych miejsc na Bliskim Wschodzie, które zachowało swój charakter i nie uległo totalnemu przeobrażeniu jak np. Dubaj. Do tego jest nieprawdopodobnie zadbane i czyste.

Niedługo wyruszamy dalej – kolejny postój zaplanowany jest w Khasabie czyli u wejścia do cieśniny Ormuz. Ale o tym napiszę jutro:-)

C.D.N.Niestety mój rejs nieubłaganie zbliża się do końca – właśnie wpływamy do portu w Khasab w Omanie - na półwyspie Musandam u wejścia do zatoki Perskiej. Na naszej trasie pozostały już tylko Abu Dhabi oraz Dubaj…i trzeba wracać do domu :-(

O tym co widziałem w Khasabie napiszę wieczorem albo jutro a tymczasem mam jeszcze jeden mały „tip” dla ewentualnych zainteresowanych rejsami.

Uprzedzam, że wymaga to pewnej gimnastyki i podjęcia ryzyka – ale w zamian może dostarczyć nam pewnego miłego – bo określonego w dolarach lub euro bonusu, który będziemy mogli wykorzystać w trakcie rejsu.

Od pewnego czasu większość operatorów statków wycieczkowych lub ich spółek – matek to firmy notowane na jakichś giełdach. Na przykład właścicielem Costy jest firma Carnival Corporation notowana na giełdzie papierów wartościowych w Nowym Jorku.

Amerykańskim zwyczajem, wiele firm – w tym właśnie Carnival – oferuje osobom posiadającym akcje tej firmy (czyli swoim akcjonariuszom) specjalny program znany pod nazwą „shareholder benefit”. W ramach tego programu każdy akcjonariusz, który przed rozpoczęciem rejsu dopełni pewnej (stosunkowo prostej) procedury otrzyma od firmy specjalny bonus (tzw OBC lub „on board credit”), którym będzie zapis określonej kwoty na koncie pasażera na jego „statkowym” koncie. Kwotę tę będzie mógł on w trakcie rejsu wydać np. na wycieczki albo napoje. Mówiąc inaczej wygląda to tak, jakby ktoś na nasze konto na statku wpłacił pieniądze, które teraz my-jako pasażerowie możemy wykorzystać.

Z reguły są pewne ograniczenia w sposobie wykorzystania tych środków – zazwyczaj nie mogą z nich zostać opłacone automatycznie pobierane napiwki ani wydatki w kasynie. Nie mogą być one również po prostu wypłacone w kasie. Poza tym można z nimi praktycznie zrobić wszystko – kupić wycieczkę, iść do baru lub do spa, zamówić transfer ze statku na lotnisko, kupić coś w statkowym sklepie itd. Ponieważ warunki tego programu co rok są aktualizowane, warto wczytać się w aktualne zasady programu czy nie wprowadzono do nich jakichś niekorzystnych modyfikacji.

Kluczowe pytania które się pojawiają to: co należy zrobić, aby otrzymać ten bonus oraz ile on wynosi.

Zaczynając od drugiej kwestii: kwota bonusu zależy od długości rejsu oraz linii, z którą płyniemy. W skrócie prezentuje to poniższa tabela:



Ponieważ Carnival Corporation jest właścicielem nie tylko Costy ale również szeregu innych linii-operatorów statków wycieczkowych, zacząć należy od określenia, do której z 4-ech grup z zestawienia zaliczona jest interesująca nas linia.

North America Brands to linie: Carnival Cruise Line (z wyjątkiem rejsów w Australii), Princess Cruises (z wyjątkiem rejsów w Australii), Holland America, Seaborn, Cunard (wybrane rejsy), Fathom oraz Costa (tylko rejsy po Karaibach),

Continental Europe Brands to linie: Costa (zdecydowana większość rejsów) oraz AIDA

United Kingdom Brands to linie: Cunard (wybrane rejsy), P&O (z wyjątkiem rejsów w Australii), Princess Cruises (UK)

Australia Brands to linie: P&O, Princess Cruises oraz Carnival Cruise Line

Przykładowo mój obecny rejs zalicza się do “Continental Europe Brands” ponieważ jest to rejs Costy poza Karaibami.

Zresztą w razie wątpliwości, do której grupy zalicza się nasz rejs, nie ma się czym przejmować bo procedura jest taka sama – to linia zidentyfikuje grupę i po otrzymaniu od nas wniosku uruchomi odpowiednią ścieżkę.

Z kolei wysokość bonusu uzależniona jest od długości rejsu. Najwyższe wartości są przyznawane za rejsy od 14 dni – przykładowo w przypadku rejsu, na którym aktualnie jestem bonus wynosi 200 EUR. Dzięki powyższej tabeli można szybko sprawdzić jakie kwoty bonusu są przyznawane w poszczególnych grupach za określoną długość rejsu.

Pozostaje pytanie: co trzeba zrobić, aby bonus otrzymać.

Po pierwsze (i to wymaga niestety trochę zachodu) trzeba na nazwisko osoby posiadającej rezerwację kupić na giełdzie nowojorskiej 100 akcji Carnivala a następnie wysłać wniosek o przyznanie shareholder benefit na określony numer faksu dołączając do niego wyciąg z rachunku maklerskiego (niepotrzebne dane – np. inne pozycje na rachunku czy też numer rachunku można zaczernić). Po kilku dniach linia z reguły odsyła potwierdzenie, że bonus naliczyła i w zasadzie na tym się temat kończy – po wejściu na statek i wydrukowaniu salda z rachunku na statku powinien on być już widoczny. Ponieważ shareholder benefit czasami na statkach jest księgowany z opóźnieniem warto zabrać ze sobą wydrukowany wniosek, który wysłaliśmy wraz otrzymanym potwierdzeniem, aby w razie gdyby środków nie było widać na koncie przypomnieć się o tym w recepcji (mi zdarzyło się to raz) – wtedy sprawa jest załatwiana praktycznie „od ręki”.

Oczywiście trzeba mieć świadomość, że zakup 100 akcji Carnivala wymaga posiadania odpowiedniego rachunku maklerskiego, wyłożenia na to odpowiedniej kwoty, zapłaty prowizji maklerskiej a także (albo przede wszystkim) wiąże się z ryzykiem (kurs akcji ciągle się zmienia a na dodatek zmienny jest również kurs USD – bo akcje Carnivala są notowane w dolarach a nie złotówkach). Z tego powodu na pewno konieczne jest bardzo świadome podejście do tematu oraz takie nim zarządzanie, aby bonus na statku nie zamienił się w stratę na rachunku maklerskim. Nie rekomendując nikomu inwestycji finansowych chcę pokazać jedynie pewne możliwości – tym bardziej, że nikt nie wymaga trzymania tych akcji w nieskończoność – po załatwieniu bonusa można je najzwyczajniej sprzedać i odzyskać zainwestowane środki (zawsze oczywiście pozostaje pytanie jaki będzie wynik finansowy na tej operacji).

W Polsce zakup akcji na giełdzie nowojorskiej możliwy jest w wielu biurach maklerskich na „zwykłych” rachunkach inwestycyjnych – jako przykład mogę podać MBank lub Dom Maklerski BOŚ.

Ja nie ukrywam, że od pewnego czasu korzystam z tej możliwości przed każdym rejsem i w praktyce zawsze 2-3 wycieczki, z których w trakcie rejsu korzystam mam „ufundowane” przez Carnivala właśnie w ten sposób – z mojego punktu widzenia poza dopełnieniem powyższej procedury nic mnie one nie kosztują.

Poza tym, opisany program ma zastosowanie nie tylko do rejsów na statkach Costy ale również na innych popularnych operatorach statków wycieczkowych, których właścicielem jest Carnival – np. Holland America czy Princess.

Carnival nie jest zresztą jedynym operatorem dającym taką możliwość. Podobny program do swoich akcjonariuszy ma również Norwegian Cruise Line (NCL). Zainteresowanym proponowałbym sprawdzić również inne linie, których właścicielami są spółki giełdowe – z dużym prawdopodobieństwem również u nich będzie to działało w podobny sposób.

Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że opisany sposób nie jest może banalnie prosty jednak potencjalne korzyści z niego to coś więcej niż umowny hotelowy „welcome drink” np. w programie lojalnościowym Accora. Każdy musi sobie sam odpowiedzieć czy chce się w coś takiego bawić i ponosić ryzyko – ale najpierw musi w ogóle wiedzieć, że taka możliwość istnieje – i dlatego o tym piszę.

Jak to zwykle bywa: czasem po prostu lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć, że taka możliwość istnieje – co nie znaczy, że każdy musi z niej korzystać :-)

C.D.N.Ostatni port w Omanie – Khasab za nami.

Jest to miejsce zupełnie inne niż poprzednie stopy w Omanie z obecnego rejsu czyli Salalah i Muscat. Khasab jest położony na półwyspie Musandam w odciętej od reszty Omanu enklawie otoczonej przez Zjednoczone Emiraty Arabskie. Warto popatrzyć na mapie na kształt tego półwyspu – jest on nieprawdopodobnie poskręcany, z licznymi fiordami oraz zatokami. Dodatkowo całość jest bardzo górzysta; najwyższy szczyt mierzy ponad 2000 metrów.

Patrząc z innego punktu widzenia jest to strategiczne miejsce pozwalające Omanowi kontrolować de facto cieśninę Ormuz, przez którą przepływa każdego dnia setki statków z ropą i gazem z krajów Zatoki Perskiej. Wynika to stąd, że główny szlak żeglugowy położony jest na wodach Omanu – a nie leżącego po drugiej stronie cieśniny Iranu.

Przed swoje odludne położenie, Khasab jest stosunkowo trudno dostępny od strony lądu i większość wymiany handlowej ze światem zewnętrznym (w tym sporej skali przemytu do Iranu) odbywa się z dziwnego terminala, obok którego zacumował nasz statek:



Na ten dziwny port składają się cztery pomosty, do których co chwilę podpływają/odpływają większe i mniejsze (raczej mniejsze) jednostki, na które ładowane są bardzo często prosto z samochodów dostawczych jakieś pakunki i które z bardzo dużą szybkością odpływają i giną gdzieś w oddali. Teoretycznie odpowiadają one za zaopatrzenie trudno położonych miejsc na półwyspie oraz dostawy z ZEA; nieoficjalnie zajmują się również szmuglem do/z Iranu.

Z górnego pokładu statku, w oddali widać było piaszczysto-kamieniste niczym nie porośnięte pola oraz niewyraźną zabudowę Khasab.



W porcie zacumowaliśmy z samego rana, jest on bardzo kompaktowy i dosłownie po 2-óch minutach po zejściu ze statku znalazłem się za portową bramą. Terminal portowy był zamknięty na cztery spusty ale w sumie nie był do niczego potrzebny. Władze portu zapewniły nam bezpłatne mikrobusy kursujące przez cały dzień między bramą portową a „centrum” Khasabu. Użyłem cudzysłowu ponieważ w praktyce jest to bardzo małe miasteczko, a jego zabudowa poza dosłownie 4-ema przecznicami i bardzo umownym „rynkiem” nie ma raczej charakteru miejskiego.

Do centrum prowadzi porządna droga z chodnikiem, na której niewiele się dzieje. Moją uwagę zwróciły jednak liczne sztucznie nawadniane drzewka i krzewy, które mocno kontrastowały z „łysymi” wzgórzami oraz kamienistymi lub wypalonymi polami wokół oraz ciekawie się prezentujące uliczne lampy z omańską ornamentyką. Jak widać tutaj nawet lampa nie może być zwyczajna :-)



We wspomnianym centrum praktycznie nie ma nic ciekawego do zobaczenia:





Można tam zobaczyć (z zewnątrz) duży meczet (niedostępny dla nie-muzułmanów):



…oraz lokalny „souk” czyli targ – aczkolwiek ten nie wyglądał zbyt okazale i zajmował się handlem głównie zieleniną:



W związku z powyższym ograniczyłem mój pobyt w tej okolicy do umownych 20-u minut i nieco inną drogą niż przyjechaliśmy skierowałem się ponownie w stronę portu, aby zobaczyć to, czego w Omanie jest pod dostatkiem czyli oczywiście okoliczny fort:



Z racji swojego położenia na Musandam pierwotnie założyli tutaj swoją kolonię Portugalczycy, później wielokrotnie był on przedmiotem różnego rodzaju sąsiedzkich niesnasek i wojenek. Fort pełnił funkcje lokalnej bazy wojskowej oraz obronne. Aktualnie jest w nim zlokalizowane muzeum, jednak tym razem ograniczyłem się wyłącznie do obejrzenia ekspozycji zewnętrznej, którą stanowią dwie częściowo odrestaurowane omańskie łodzie rybackie nazywane tutaj „dhow”.



Jak się okazało kilkadziesiąt minut później, było mi dane bliżej zapoznać się z klonem jednej z nich, którym udałem się na wyprawę w jeden z tutejszych fiordów.

No właśnie: Khasab i Musandam są nie bez powodów nazywane „Omańską Norwegią”. Można tutaj zobaczyć liczne fiordy z setkami kilometrami linii brzegowej – przy czym ze względu na góry praktycznie są one dostępne wyłącznie od strony morza.

Po krótkiej wizycie w okolicy fortu przeszedłem spacerem do portu, z którego lokalni agenci organizują kilkugodzinne rejsy w łodziach dhow w głąb fiordu położonego najbliżej Khasab. Port dla łodzi dhow położony jest naprzeciw miejsca w którym cumował nasz statek, jednak w praktyce, aby się tam dostać trzeba pokonać ok. 5 km – przeszkadzają w tym boczne kanały, przez które nie ma żadnych mostów.

Pomysł był dobry – na miejscu okazało się, że dosłownie za minutę wypływa niewielka dhow na 4-godzinny rejs. Stawka, której oczekiwał lokalny szyper (chyba tak, można go nazwać) po negocjacjach stanęła na 25 dolarach – ułamku ceny, za którą taką samą wycieczkę sprzedawano na statku.

Łodzie dhow są większe i mniejsze (niektóre mają nawet po 3 pokłady):





Moja należała do tych mniejszych (niech nikogo nie zmyli zdjęcie naszego statku obok – tę fotkę wykonałem już po opuszczeniu łodzi na koniec naszej wycieczki – zostaliśmy wtedy wysadzeni zaraz obok statku a nie w przystani, w której zaczynał się rejs):



Na łodzi było w sumie kilkanaście osób co dawało bardzo duży komfort. Jej pokład wyłożony był dywanami oraz miękkimi siedzeniami, całość była przykryta lekkim przewiewnym zadaszeniem – jak dla mnie coś rewelacyjnego.



Łódź obsługiwał szyper z dwoma pomocnikami, którzy w trakcie wycieczki zapewniali komentarz do tego co mijamy oraz serwowali wliczone jak się okazało w cenę owoce i napoje.

Jeszcze rzut oka na mapkę Musandam:



A na poniższym zdjęciu można zobaczyć okolice, do których „zapuściliśmy” się w ramach naszej wycieczki. Jej celem była wyspa „Telegraph Island”, na której w przeszłości zlokalizowana była brytyjska baza (różne przekazy mówią, że jej pracownicy przez odizolowanie wpadali po jakimś czasie w obłęd) – ją widać na poniższej mapce:



Po 10-u minutach rejsu wpłynęliśmy do fiordu:



Co jakiś czas w oddali można było zobaczyć pustą i kompletnie bezludną piaszczystą plażę, do której dostęp był możliwy wyłącznie od strony morza:



Bardzo szybko do naszej łodzi dołączyły delfiny (najpierw dwa a później cztery), które przed długi odcinek płynęły obok naszej łodzi:










Jest to ponoć popularne miejsce, w którym można je spotkać, co wynika z ich częstych wędrówek pomiędzy Zatoką Perską a Morzem Arabskim przez cieśninę Ormuz.

Na pokładzie towarzystwo szybko oddało się relaksowi i lenistwu:



Warto dodać, że „wiszące” nad fiordem góry są praktycznie całkiem „gołe” – tylko tu i ówdzie można zobaczyć jakieś anemiczne roślinki:





Z morza co jakiś czas wyrastają skaliste wyspy w dziwnych kształtach – np. wyspa-beczka:



W tej części fiordu, przez którą płynęliśmy można było zobaczyć również dwie wioski rybackie, zamieszkałe przez nielicznych mieszkańców w podeszłym wieku – są one całkowicie niedostępne z zewnątrz. Ze zdobyczy cywilizacji mają jedynie energię elektryczną:





Po niespełna dwóch godzinach rejsu dopłynęliśmy do Telegraph Island. Widać na niej wyłącznie pozostałości po fundamentach bazy oraz schody, które kiedyś do niej prowadziły:





Woda w tym miejscu jest dosłownie szmaragdowa i krystalicznie czysta:



Jak się okazało, w tym miejscu zaplanowany mieliśmy około półgodzinny postój. Załoganci rozłożyli schodki do wody, zainteresowanym przekazali sprzęt do nurkowania i część pasażerów z naszej łódki wylądowała w wodzie:





Obok zresztą było więcej kąpiących się ponieważ oprócz naszej dhow przypłynęło tutaj kilka innych – również z pasażerami ze statku.

Po podniesieniu kotwicy opłynęliśmy wyspę oraz udali w drogę powrotną – ale tym razem płynąc przy przeciwnym brzegu niż wcześniej. Najpierw przepłynęliśmy obok dziwnej skały przyozdobionej licznymi proporczykami i flagami w omańskich kolorach. Skała jest bardzo silnie podmyta (miejscami „na wylot”) i jak się wyjaśnił jeden z załogantów stanowi jakiś punkt nawigacyjny i czasowy posterunek wodny dla omańskiej straży przybrzeżnej – obowiązuje tam zakaz wstępu.



Zresztą po tej stronie, wzdłuż której wracaliśmy skały są praktycznie wszędzie bardzo mocno podmyte a klif dosłownie „podcięty”:



Ciekawe, kiedy to wszystko co jest powyżej podcięcia zawali się do wody…chyba lepiej, żeby wtedy we fiordzie nie było żadnego dhow bo pewnie będzie się z tym wiązało niezłe tsunami…


Patrząc na skały praktycznie w każdym miejscu było widać „charakterystyczny” przekładaniec z wyróżnionymi wieloma ich warstwami, które na dodatek zostały nieprawdopodobnie „powykręcane”:



Jak można było zobaczyć w innych miejscach – skały w tym miejscu wietrzeją i rozpadają się na drobniejsze kawałki również warstwami:







Zapewne byłby to raj dla geologa:-)

A tymczasem my wypłynęliśmy z fiordu:



Nasza łódka podpłynęła prawie pod sam statek w związku z czym zaoszczędziła nam kilkukilometrowej drogi. Swoją drogą powód zlokalizowania portu „niezależnych” dhow zaczynających rejsy w tak dużej odległości od statku okazał się prozaicznie prosty: chodziło o to, aby nie stanowiły konkurencji dla wycieczek sprzedawanych przez statek. Jak widać Costa dogadała się z portem nawet w tej kwestii…

A tymczasem czas naszego postoju w Khasab – i zarazem w Omanie – dobiegł końca.
Płyniemy już do pierwszego portu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich czyli do stolicy kraju w Abu Dhabi.

C.D.N.Tym razem pozdrawiam z Abu Dhabi:-)





Dotarliśmy tutaj rano. Odebrałem paszport i sprawnie zaliczyłem odprawę imigracyjną. Zapewne będzie kolejny stempel (pewności nie mam ponieważ przy mnie go nie przybili ale paszportu nie zwrócili– mamy je dostać z powrotem wieczorem).

Statek cumuje w Porcie Zayed, około 7 km od umownego centrum miasta. Umownego bo miasto jest nieprawdopodobnie rozległe i ciągnie się dosłownie kilometrami, czego miałem dzisiaj okazję doświadczyć w ramach realizacji jednego z moich pomysłów.

Ze statku można zobaczyć kopułę otwartej w listopadzie jednej z najnowszych atrakcji Abu Dhabi: Louvre Museum.



Nazwa nie jest przypadkowa – za dziewięciocyfrową kwotę emirat kupił od paryskiego „oryginału” prawo do jej wykorzystania przez 30 lat. W ostatnim dniach się okazało, że właśnie tutaj trafi wylicytowany również niedawno za nieprawdopodobne 450 mln dolarów jeden z obrazów Leonarda – „Zbawiciel Świata”.

Mój plan na dziś był trochę nietypowy - zachciało mi się pojechać do Masdar City, będącego pewnego rodzaju wyobrażeniem miasta przyszłości – głównie w zakresie rozwiązań technologicznych mających na celu ochronę środowiska. Tak wygląda wjazd do tego miasta:



A ponieważ zebrała się spora kolekcja zdjęć, którą trzeba najpierw przejrzeć a chciałbym dołączyć też coś z poprzedniego pobytu, zapewne dłuższą relację wrzucę dopiero jutro.

C.D.N.Paszport odebrany. Jeśli chodzi o pieczątki to okazało się, że oprócz jordańskich, ostemplowali nas osobno w każdym porcie w Omanie (widać tam lubią stemplowanie ale chyba nie siebie nawzajem bo każdy port stemplował się na innej stronie:-) ). A wczoraj do kompletu doszła pieczątka wjazdowa do Emiratów. Jeśli pieczątek będzie mi przybywało w takim tempie to trzeba będzie pewnie znowu wymienić paszport:-)

Ale wrócę jeszcze na chwilę do Abu Dhabi, które w pierwszej kolejności kojarzy mi się z miejscem, które buduje w tempie porównywalnym chyba tylko z Dubajem. Poza tym ma chyba jakiś problem z własną tożsamością i woli „cudze” nazwy – np. tutejszy uniwersytet musi (a jakże) nazywać się „Sorbona” a najnowsze muzeum „Luwr” – oczywiście w porozumieniu z właścicielami „oryginałów” i uiszczeniu odpowiednio wysokich tantiem za prawa do korzystania z tych nazw.

Wspomniany w poprzednim poscie Port Zayed położony jest relatywnie blisko od centrum miasta i stosunkowo łatwo się tam dostać. Zazwyczaj któreś z centrów handlowych we współpracy z portem zapewnia darmowe shuttle busy kursujące cały dzień w obu kierunkach – tym razem miałem w ten sposób możliwość skorzystać z transferu do WTC Mall:



Okolice WTC to zresztą las wieżowców: