Fly4free.pl

Zresztą mniejsza lub większa impreza jest organizowana co wieczór (czasem więcej niż jedna) – różnią się tylko nazwą i klimatem (wenecka, arabska, tysiąca i jednej nocy itd.).

A tymczasem płyniemy dalej do Salalah – pierwszego portu w Omanie. Ponieważ port jest położony „w środku niczego”, do miasta jest ponad 12 km, z portu do miasta nie ma niestety żadnej komunikacji publicznej a ja jestem tu pierwszy raz, zdecydowałem się na wycieczkę ze statku. W końcu skoro to dotarłem to trzeba zobaczyć to miasto:-)

C.D.N.Może kogoś zainteresuje jak wygląda kuchnia na statku wycieczkowym :-)

Akurat tak się złożyło, że w ramach jednego z przywilejów statusowych, na statkach Costy istnieje możliwość obejrzenia statku „od drugiej strony” czyli rewirów niedostępnych normalnie dla pasażerów. Dawniej w ramach tego przywileju można było zobaczyć pomieszczenia załogi, warsztaty, spiżarnie i generalnie szeroko rozumiane zaplecze statku; aktualnie wycieczka ta jest ograniczona zazwyczaj do jednej z kuchni.

Wycieczka była o tyle nietuzinkowa, że po raz pierwszy (przynajmniej jeśli chodzi o moje doświadczenia) prowadzona w języku polskim , w bardzo kameralnym kilkuosobowym gronie :-)

W sumie na naszym statku są 4 kuchnie: największa - obsługująca restauracje główne (o niej będzie mowa poniżej) , kuchnia obsługująca bufet samoobsługowy, kuchnia dla restauracji klubowej (czyli restauracji extra płatnej oraz obsługującej gości z apartamentów) a także kuchnia dla załogi. W kuchni głównej pracuje w sumie ok. 160 osób w podziale na 3 zmiany.


Aby wejść do kuchni najpierw musieliśmy oczywiście założyć odpowiednie „mundurki organizacyjne”: maski na twarz, ochraniacze na obuwie, czepki oraz fartuchy:



Po wejściu do kuchni pierwsze co rzuca się w oczy to setki talerzy czekających w gotowości:



Zamówienia w restauracji głównej są przyjmowane od pasażerów na przenośnych terminalach, skąd są przesyłane bezpośrednio do kuchni i wyświetlane na wszechobecnych w niej monitorach:



Dzięki temu w kuchni na bieżąco wiadomo jakie potrawy w jakich ilościach powinny być przygotowane w odpowiednich okienkach czasowych.

Kuchnia podzielona jej na kilka sekcji.

W pierwszej z nich przygotowywane są przystawki zimne – np. wędliny, sery, ryby, sałatki itp.



Goście mogą z nich korzystać w części bufetowej restauracji podczas np. śniadania czy lunchu (wówczas zamawia się u kelnera tylko „poważniejsze” dania; z pozostałych można korzystać samodzielnie w wydzielonej w restauracji części małego samoobsługowego bufetu):

W pobliżu przygotowywane są składniki dla dań głównych – np. na poniższym zdjęciu sos boloński:



Kolejka sekcja kuchni, w której zdecydowanie najwięcej się dzieje to sekcja dań gorących.




Ponieważ w kuchni pracuje wiele osób nie może być wątpliwości „who is who” . W związku z tym opracowano prosty system oznaczania szarż poszczególnych pracowników uzależniony od koloru kołnierzyka-apaszki: niebieski dla szefa działu, żółta dla pierwszego kucharza a biała dla jego pomocników. Proste :-)

O ile w przypadku przystawek zimnych czas ich wyłożenia w restauracji nie ma takiego znaczenia, o tyle w przypadku dań gorących jest to już kluczowe, aby na stół gości nie dotarły one zimne. Aby tego uniknąć każde danie po przygotowaniu trafia do specjalnej podgrzewanej z dwóch stron strefy, skąd w określonym czasie powinno zostać zabrane przez kelnera na stolik gości. Do informowania o czasie i temperaturze służy specjalny system markerów. To na tym etapie odbywa się również przypisanie poszczególnych dań do stolików, aby kelnerzy wiedzieli gdzie je podać.

Niektóre dania przygotowywane są w kotłach będących w stanie zmieścić człowieka:





Zawsze się zastanawiam jak to możliwe, że takie danie nie jest ani rozgotowane ani niedogotowane…

W jeszcze innym miejscu statkowej kuchni przygotowywane są zupy – oczywiście w odpowiedniej wielkości „garnkach” :



Desery oraz słodkości są przygotowywane w ostatniej sekcji statkowej kuchni:



Niezależnie od powyższych sekcji w skład kuchni wchodzi piekarnia zajmująca się na bieżąco wypiekiem chleba, bułek czy bagietek oraz najbardziej niewdzięczna część kuchni czyli tzw. „zmywak”. Wg przekazanych nam informacji wszystkie pozostałości po posiłkach są w specjalnym urządzeniu doprowadzane do postaci proszku, który na lądzie jest przekazywany jako karma dla zwierząt. Z wyglądu było to coś podobnego do przyprawy do dań:-)

Kuchnia fizycznie w dużej części znajduje się pod restauracją i jest z nią połączona schodami ruchomymi, z których korzystają kelnerzy oraz obsługa dostarczając dania.

Jak dla mnie jest to ciekawe miejsce – szczególnie biorąc pod uwagę, że dziennie obsługuje ok. 1300 gości na kolacji oraz nieco mniej na śniadaniu i lunchu (wówczas więcej osób korzysta z bufetu samoobsługowego) z nieprawdopodobnie dopracowanymi i zoptymalizowanymi szczegółami. Ponieważ my mieliśmy okazję zwiedzać kuchnię między śniadaniem a lunchem, nie było szans zobaczyć jej w „godzinach szczytu” ale łatwo można sobie to wyobrazić.
A tymczasem przepłynęliśmy już cieśninę Bab el Mandeb oddzielającą Morze Czerwone od Zatoki Adeńskiej i Oceanu Indyjskiego i płyniemy sobie spokojnie dalej:-) Piratów póki co nie spotkaliśmy:-)

C.D.N.Po czterech dniach na morzu dotarliśmy wreszcie do stałego lądu, którym w naszym przypadku okazało się Salalah – drugie co do wielkości miasto Omanu, położone na południu kraju – w odległości ok. 1000 km od stolicy.

Nie spotkaliśmy po drodze żadnych piratów, morze było spokojne a pogoda w sam raz – słonecznie i 25-30 stopni.

Mówiąc jednak o piratach muszę jednak dodać, że jakieś dodatkowe środki ostrożności były podjęte. Na promenadzie, którą w końcu otwarto dla pasażerów cały czas w trakcie tej części rejsu dyżurowali groźnie wyglądający (ubrani m.in. w kamizelki kuloodporne) strażnicy z lornetkami:



Dodatkowo w kilku miejscach po każdej stronie statku zostały zamontowane „armatki wodne”:



i dodatkowo silne reflektory.

Ale szczęśliwie żadne atrakcje po drodze nas nie spotkały:-)

Sam port w Salalah jest położony w przysłowiowym „pośrodku niczego”. To typowy port przemysłowy, po którym w ogóle nie można się poruszać pieszo. Osoby nie korzystające z wycieczek mogą skorzystać jedynie z shuttle busa, który podwiezie ich do bramy portu – ale to dalej środek niczego – do miasta jest stamtąd w zależności od wersji od 12 do 20 km. Oczywiście czeka tam armia taksówkarzy – zresztą to jedyna możliwa forma dostania się do miasta.

Sam widok ze statku na okolicę jest mało zachęcający – jak to w porcie przemysłowym. Z jednej strony widać kilka kontenerowców:



…z drugiej zaś drogę oraz góry wapienia (jak powiedziała nam później przewodniczka jest stąd eksportowany do Indii, gdzie wykorzystywany jest jako surowiec do produkcji materiałów budowlanych):



Jak wspominałem w jednym z poprzednich postów, w Salali wybrałem się na wycieczkę objazdową po mieście z przewodnikiem.

Przed zejściem ze statku każdy z pasażerów otrzymał przepustkę portową:



…po czym można było zająć miejsce w autobusie i wyruszyć w drogę.

Tym razem przewodnikiem okazała się kobieta – przedstawiając się powiedziała, że jest pierwszą licencjonowaną kobietą-przewodnikiem turystycznym w Salalah. Ubrana w tradycyjną abaję przez całą drogę opowiadała nam o Omanie ze szczególnym uwzględnieniem Dhofar – regionu, którego stolicą jest Salalah. Przy okazji mieliśmy okazję dowiedzieć się sporo nt. tutejszych zwyczajów i historii. M.in. zachwalała przez 10 minut abaję jako niezwykle komfortowy ubiór ale szczerze mówiąc mało kogo chyba przekonała :-)

Droga z portu do miasta biegnie wzdłuż pustynnych terenów, obok kilku dużych zakładów przemysłowych:



Co warto podkreślić Dhofar jest jedynym regionem Omanu, w którym występuje monsun oraz pora deszczowa trwająca 3 miesiące; przez pozostałą część roku praktycznie nie pada w ogóle deszcz. Z tego powodu klimat tego regionu bardzo się różni od klimatu stołecznego Muscatu oraz pustynnego interioru.

Woda z opadów w czasie pory deszczowej gromadzi się w naturalnych skalnych zbiornikach, skąd jest rozprowadzana wybudowanym wiele wieków temu systemem irygacyjnym obejmującym dużą część okolic Salali. Dzięki temu możliwe jest stosunkowo tanie nawadnianie licznych klombów i trawników w mieście – a przede wszystkim uprawa owoców.

Salalah słynie z upraw palm kokosowych, papai oraz bananów, w które zaopatruje resztę kraju. Po drodze mieliśmy okazję mijać liczne uprawy bananów:



Same owoce można kupić na licznych stoiskach położonych wzdłuż dróg oraz w sąsiedztwie upraw:





Woda pochodząca z opadów nie jest wykorzystywana w gospodarstwach domowych (poza pojeniem zwierząt) – służy do tego wyłącznie woda pochodząca z odsalania wody morskiej, którą trzeba kupić. Trudno w to uwierzyć ale wg słów przewodniczki, aktualna jej cena jest równa cenie paliwa do samochodów – tzn. cena jednego litra benzyny i wody jest taka sama.

Pierwszym punktem naszej wycieczki był Wielki Meczet Sułtana Qaboosa w Salali:



Jest to monumentalna budowla wybudowana w ostatnich latach. Pomimo, że robi spore wrażenie uczciwie trzeba jednak powiedzieć, że mocno ustępuje Wielkim Meczetom w Muscacie oraz Abu Dhabi, które miałem okazję zwiedzać, a które są jeszcze przed nami.

Co ciekawe, zasadniczo meczety w Omanie są niedostępne dla nie-muzułmanów. Sułtan wyraził jednak zgodę, aby niektóre z nich (w tym właśnie Wielki Meczet w Salalah) mogły być odwiedzane przez turystów. Co więcej – sułtan wyraził również zgodę, aby do jego wielkiej sali mogły wejść kobiety. Wg słów naszej przewodniczki w Omanie praktycznie taka możliwość istnieje tylko w kilku meczetach i została wprowadzona m.in. po to, aby pokazać światu wielkość Omanu oraz szerzyć Islam.

Przed wejściem do meczetu czekało nas obowiązkowe zdjęcie obuwia, a kobiety kontrola jeśli chodzi o strój (zakryta głowa i ramiona):




W głównej sali meczetu może się jednocześnie modlić prawie 2500 mężczyzn. Jak wspominała przewodniczka rzadko kiedy jest wypełniona w całości ale nawet przy obecności 1000-1500 osób, przed meczetem widać morze butów :-) Z opowieści jej braci (a jak mówiła ma ich dziewięciu – oprócz pięciu sióstr), wynika, że niejednokrotnie znalezienie swojego obuwia po modłach zajmowało godzinę i więcej :-)

Za wejściem do meczetu można było zobaczyć sale do rytualnego obmycia przed wejściem do sali głównej:



Następnie przeszliśmy przez spory dziedziniec:



…w i końcu mogliśmy podziwiać wnętrza meczetu:








Poprzednie wizyty w meczetach we wspomnianym Muscacie i Abu Dhabi zapamiętałem jako miejsca, w których znajdują się przepiękne i gigantyczne zarazem żyrandole. W tym przypadku żyrandol nie robi aż takiego wrażenia – ale być może dlatego, że był wyłączony:



W ramach realizacji celu wyznaczonego przez sułtana, tzn. szerzenia wiary, mieliśmy okazję posłuchać o pięciu filarach Islamu, pielgrzymkach do Mekki oraz o Koranie:



Po zakończeniu wizyty w Wielkim Meczecie sprawnie tym razem odszukaliśmy swoje buty i pojechaliśmy obejrzeć – ale już wyłącznie z zewnątrz inny znany meczet w Salali – Meczet Shanfari :





Akurat tak się złożyło, że obok meczetu odbywało się wesele w tradycyjnym omańskim stylu. W rozstawionym dużym namiocie rozłożone były dywany a na nich – ławy honorowe dla starszyzny rodzinnej oraz stoliki z krzesłami dla pozostałych mężczyzn (co ciekawe – kobiety, w tym panna młoda nie brały udziału w uroczystości – dla nich odbywała się równoległa „babska” impreza w innym miejscu):





Kiedy miejscowi zobaczyli turystów zaczęli nas częstować owocami, kawą oraz lokalnymi słodyczami:



I generalnie trzeba powiedzieć, że to oddaje praktycznie w 100% charakter Omańczyków, z którym się spotkałem również wcześniej: niewymuszona gościnność oraz chęć pomocy.

Kolejnym punktem naszej wycieczki były stanowiska archeologiczne Al-Balid , w miejscu których w przeszłości było zlokalizowane stare miasto oraz forty obronne Salali. Aktualnie można zwiedzać tutaj również muzeum:



Przed wejściem do jednej z kilku ekspozycji muzeum można było zobaczyć również jeden ze skarbów regionu: kadzidłowiec, czyli drzewo, z którego pozyskuje się kadzidło:



W określonej porze roku po nacięciu kory drzewa wypływa z niej biała maź, która po ok. 3-ech tygodniach twardnieje na kamień i wyglądem zaczyna przypominać bursztyn. Podgrzewanie tej substancji powoduje wydzielanie się wonnych zapachów znanych m.in. z kościołów. Kadzidło (oraz pochodząca również stąd mira) służy również do produkcji różnego rodzaju perfum i kosmetyków (a w przeszłości po rozpuszczeniu w wodzie było wykorzystywane również jako naturalny środek przeciwbólowy).

Samo muzeum jest dedykowane historii Omanu w podziale na okres przedislamski, od przyjęcia Islamu do 1970 roku (czyli objęcia rządów przez obecnego sułtana) oraz po 1970 roku. Ekspozycja jest przygotowana bardzo ciekawie – z licznymi makietami, zdjęciami oraz (w osobnej sali) prezentacjami multimedialnymi – zaopatrzona w napisy również w języku angielskim. Dodatkowo w jego skład wchodzi osobna ekspozycja prezentująca morskie tradycje Omanu (linia brzegowa kraju liczy ponad 3100 km a duża część ludności zajmuje się rybołówstwem).

Niestety w salach muzeum obowiązuje kategoryczny zakaz fotografowania, a jedyne zdjęcie które można wykonać to zdjęcie portretu panującego sułtana Qaboosa.



Trzeba przy tym podkreślić, że sułtan cieszy się w Omanie nieprawdopodobną i wydaje się, że niewymuszoną popularnością jako osoba, która istotnie przeobraziła kraj w stosunku do tego jakim on był w momencie przejęcia przez niego władzy z rąk zamkniętego na zmiany ojca. Wg słów przewodniczki sułtan kładzie bardzo duży nacisk na edukację, która jest darmowa do poziomu uniwersyteckiego – a także na inwestycje infrastrukturalne i dedykowane szeroko rozumianej turystyce. Aktualnie ponoć jest poważnie chory a z racji tego, że nie ma dzieci nie jest do końca jasne, kto przejmie po nim schedę.

Praktycznie zresztą wszystkie większe obiekty w Omanie (największe meczety, główne ulice, szpitale, uniwersytet itd.), które wybudowane zostały w ostatnich 20-30 latach noszą imię panującego sułtana.
Mówiąc inaczej: zdjęcie i imię sułtana można naprawdę spotkać na każdym kroku.

Kolejnym punktem wycieczki była wizyta na jednym z miejscowych targów czyli souków.

Odwiedziliśmy Al Husn Souk, który specjalizuje się w handlu kadzidłem, perfumami, kaszmirem oraz tradycyjnymi strojami omańskimi (na zdjęciu poniżej można zobaczyć m.in. tradycyjne męskie nakrycie głowy – tzw. kappa):







Niedaleko od targu rozciągała się z kolei bardzo szeroka, piaszczysta plaża, na której jednak praktycznie nie było nikogo:





Przyczyny tej pustki są dwie – i obie prozaiczne. Po pierwsze decydują względy kulturowe: trudno sobie wyobrazić, że ktoś się rozbierze na plaży. A po drugie plaża w Salalah jest bardzo niebezpieczna, nawet 2-3 metry od brzegu można spotkać klifowe uskoki o głębokości nawet kilkunastu metrów.

Warto wspomnieć o jeszcze jednej atrakcji, której zwiedzanie niestety nie jest możliwe. W Salalah zlokalizowany jest jeden z pałaców sułtana (tutaj zresztą się on urodził), zajmujący bardzo dużą część miasta – wzdłuż zamkniętej części wybrzeża. Sułtan aktualnie przebywa wyłącznie w Muskacie (ostatni raz w Salalah był w 2010 roku) ale kompleks jest cały czas przygotowany na jego przyjęcie. W ramach ciekawostek warto wspomnieć, że w jego skład wchodzi m.in. ok. 300 apartamentów (każdy to w zasadzie osobny pawilon) dla sułtańskiego dworu. Niestety turyści mogą jedynie obejrzeć bramy pałacu. Na poniższych zdjęciach widać jedną z bram bocznych oraz bramę główną – a także ciągnące się mury pałacowego kompleksu:







Oprócz wymienionych atrakcji, w okolicach Salalah można również odwiedzić grób biblijnego proroka Hioba, dzikie wielbłądy, morskie gejzery, lasy wspomnianych już kadzidłowców i pewnie jeszcze wiele, wiele więcej. Ale to pozostanie mi już na następny raz :-)

Przewodniczka opowiadała nam również sporo na temat życia rodzinnego i aranżowania małżeństw w Omanie. Jak wspominała aktualnie młodzi mogą się sami dobierać ale w praktyce wolą polegać na woli rodziców w efekcie czego większość małżeństw nadal jest aranżowana. Wynika to stąd, że w przypadku niepowodzenia małżeństwa aranżowanego, młodzi mogą liczyć na pomoc rodziców; w przypadku kiedy dobrali się oni sami i bez udziału rodziców – muszą sobie radzić sami co w Omanie ponoć nie jest proste.

A w ramach ciekawostek: w Omanie powszechne jest korzystanie z mediów społecznościowych ale nie do pomyślenia jest, że na swoim profilu na Facebooku kobieta umieści twarz: najczęściej jest to kwiatek, dłoń lub kawałek nogi…

Wracając z Salali na statek mijaliśmy liczne niedawno otwarte lub budujące się hotele praktycznie wszystkich znanych światowych sieci co potwierdza, że jest to jeden z popularniejszych kierunków turystycznych Omanu.

Tymczasem nasz pobyt w Salali powoli dobiega końca. Niedługo wypływamy w drogę do stolicy Omanu – Muscatu, do której dotrzemy w poniedziałek rano.

C.D.N.Płyniemy sobie spokojnie po Oceanie Indyjskim a ponieważ tu i ówdzie działa omańska sieć komórkowa, to mogę wysłać kolejnego posta. Tym razem dla zainteresowanych zebrałem jeszcze trochę informacji na temat korzystania z internetu i w ogóle utrzymywania łączności ze światem na statku.

Na lądzie (tzn. gdy statek jest w porcie) sprawa jest stosunkowo prosta – można korzystać (albo nie) z lokalnych operatorów komórkowych – albo używając polskiej karty SIM albo jakiejś obcej. Na terenie szeroko rozumianej Europy (Unia+kilka krajów np. Norwegia – standardowe wykazy dostępne są na stronach operatorów) od lipca 2017 temat też jest prosty – zasadniczo koszty rozmów telefonicznych/internetu przez komórkę są takie same (lub prawie takie same) jak w kraju.

Zupełnie inaczej sytuacja wygląda poza UE „z dodatkami”, a w szczególności poza Europą a także, gdy statek jest na morzu.

Ja, jeśli chodzi o internet, od pewnego czasu korzystam z usług jednego z operatorów ukraińskich (Lifecell albo Kivstar), którzy mają moim zdaniem jedne z lepszych ofert roamingowych na internet z wieloma krajami na całym świecie – w tym na popularnych kierunkach turystycznych. Ceny tych pakietów zaczynają się od umownych 4-5 złotych za 100 MB np. w Izraelu (ale są też czasami dostępne większe i atrakcyjniejsze cenowo pakiety – trzeba się jednak dokładniej wczytać w taryfę).Pakiety 100 MB u tych operatorów można łatwo odnawiać - dzieje się to praktycznie automatycznie. Korzyść z takiej „uniwersalnej karty SIM” jest oczywista: nie trzeba się zastanawiać nad tym, jak w danym kraju korzystać z internetu, szukać wifi albo sklepów z lokalnymi kartami SIM, tracić na to czasu itd. Poza tym do prostego sprawdzenia maili, whatsupa czy przejrzenia kilku stron internetowych nie są potrzebne nie wiadomo jakie transfery - a często się zdarza, że każdy postój jest w innym kraju i czasami kolekcjonowanie kart SIM z każdego odwiedzanego portu (no chyba, że ktoś lubi) nie ma zwyczajnie sensu.

Niestety warunki wspomnianych operatorów nie obejmują wszystkich krajów (np. na naszej trasie nie obejmowały Omanu). Tam można ewentualnie skorzystać z kolei z zakupu lokalnej karty SIM, co w praktyce nie jest zbyt trudne – są one dostępne praktycznie w każdym miejscu w jakimś kiosku. Warto przed wyjazdem zapoznać się z serwisem http://prepaid-data-sim-card.wikia.com , w którym można znaleźć informacje nt. ofert przedpłaconych kart SIM z dostępem do internetu w różnych krajach - z praktycznymi poradami jak je kupić. Przykładowo korzystając z informacji ze wspomnianego serwisu, wczoraj w kiosku z napojami w Salalah kupiłem kartę omańskiego operatora Renna Mobile:



Karta w Omanie musi zostać podobnie jak w Polsce zarejestrowana ale jak się okazało wystarczył do tego mój polski dowód osobisty (paszportu nie miałem bo jest zdeponowany na statku ale zapewne jego kserokopia też by wystarczyła). W trakcie takich „zakupów” może pojawić się – tak jak przy każdych innych zakupach w egzotycznym bądź co bądź kraju problem komunikacyjny - ale tym razem nie było źle:-) Za kartę z 1,5 GB internetu ważnym przez miesiąc zapłaciłem 6 dolarów – przeliczone to zostało po jakimś mało korzystnym kursie (gdybym miał omańskie riale wyszłoby na pewno taniej).

Z ciekawych alternatyw do wspomnianych kart ukraińskich warto wspomnieć o Air Baltic SIM Card (informacje: http://airbalticcard.com/services/rate-internet/ ) – to międzynarodowa karta oferowana przez linie lotnicze Air Baltic (można ją zamówić również z dostawą pocztą), która oferuje ciekawe pakiety internetowe w większości krajów świata – przynajmniej tych, do których najczęściej się jeździ. Z mojego rozpoznania wynika, że może być szczególnie atrakcyjna na Karaibach, gdzie każdy z wyspiarskich krajów ma swoją sięć komórkową bez jednej ujednoliconej oferty.

Niestety w czasie, gdy statek jest na morzu zakres dostępnych możliwości znacząco się zmniejsza. Można oczywiście skorzystać ze statkowego internetu, ale jest on drogi i dość wolny. Ceny na różnych rejsach się różnią – czasem bardzo znacznie. Na moim rejsie wyglądały następująco:



Dobra zmiana na plus jest taka, że dostępne pakiety internetowe są w większości pakietami danych a nie pakietami minut. Te drugie przy wolno działającej sieci potrafią się skończyć szybciej niż uzyskamy oczekiwany efekt (np. przeglądniemy interesujące nas strony). Zmiana jest na plus co nie zmienia faktu, że to dalej jest coś dalekiego od tego, do czego człowiek jest przyzwyczajony na lądzie.

Przy czym ten model taryfikacji (tzn. za MB a nie minuty) nie jest powszechny. Z tego co kojarzę obowiązuje również na niektórych statkach MSC i NCL – ale dominującym modelem niestety jest cały czas model minutowy.

Od pewnego czasu na wszystkich statkach, na których miałem okazję być (nie tylko Costy), w trakcie, gdy statek jest na morzu, uruchamiana jest stacja przekaźnikowa operatora GSM o nazwie „Telenor Maritime”:



Udostępnia on wszystkie popularne usługi (w tym możliwość korzystania z internetu) ale trzeba być przygotowanym na to, że nasz operator komórkowy policzy nas za korzystanie z nich bardzo słono: