Fly4free.pl

Wracając zostajemy na dłużej na Murrays Beach – i nie żałujemy! Mimo że to kolejna dziś piękna plaża nie mamy dość, wręcz przeciwnie, ciągle nam mało! Jest ciepło, woda jest cudownie przejrzysta, piasek czysty, niczym nieskalany, decydujemy się więc na spacer boso – magia, mimo że pierwsze wrażenie, kiedy chłodna woda obmywa nam stopy jest bezcenne (rzekłabym nawet, że pojawił się dreszczyk, bynajmniej nie emocji). :)




Generalnie Booderee National Park to rajskie miejsce – wstępnie planowaliśmy zostać tam jeden dzień dłużej i oddawać się plażingowi – jednak pogoda nie była w 100% wakacyjna i tą przyjemność przenieśliśmy na klimat bardziej zbliżony do Brisbane.
Jako że jeszcze wiele plaż przed nami to z wielkim rozczarowaniem, ale jednak w końcu decydujemy się zwiedzać dalej i jedziemy do Booderee Botanic Gardens – i albo przez porę roku, albo przez to, że do tej pory Australia rozpuściła nas pięknymi widokami ogrody nie robią na nas wrażenia, a Lake McKenzie wydaje się nam być małym, nudnym zbiorniczkiem wodnym. Tak, zdecydowanie ostatnio było nam za dobrze.




Z ogrodów niedaleko jest do Cave Beach – warto wspomnieć, że poprzednie plaże leżały nad zatoką, natomiast Cave Beach leży nad Oceanem. W drodze na plażę natrafiliśmy na parking rodem z The Flinstons – ledwo udało nam się wyjechać bez żadnych strat. :)




Kolejna atrakcja - wejścia na plażę strzegą kangury, obowiązkowo więc fundujemy im sesję zdjęciową. :)
















Zahaczamy jeszcze o Centrum Informacyjne w nadziei na zakup magnesów na lodówkę z parku – i tu następuje rozczarowanie, bo pamiątek ci u nich bynajmniej nie jest dostatek, a już na pewno nie ma magnesów (dla zainteresowanych - kwestia może banalna, ale o tyle istotna, że mamy zasadę kupowania na pamiątkę z wakacji jedynie magnesów, a Australia pod tym kątem naprawdę nie bryluje – dość powiedzieć, że w Melbourne natknęłam się tylko na jeden sklep z pamiątkami tego typu i – naiwna – nie zrobiłam zapasu sądząc, że znajdę lepsze, ładniejsze. Nie znalazłam, mało tego z Great Ocean Road pamiątki też nie mam. Od tamtej pory, gdy tylko w nowych miejscach miałam okazję nabywałam magnesy, aczkolwiek i tak nie ma ich dużo).
Kolejny punkt wycieczki – Kiama, a szczególnie jej najciekawsza (wg nas) atrakcja, czyli Blowhole. Parkujemy przy latarni morskiej i kierujemy się tam, gdzie widać najwięcej Azjatów. Trafiamy w punkt – z miejsca, w którym stoimy widać szczelinę w skale, przez którą co jakiś czas wystrzeliwują w górę gejzery morskiej wody. Robi to naprawdę ciekawe wrażenie.




Nie omieszkamy też wstąpić na przybrzeżne skały. Naprawdę warto było tu przyjechać. :)












Pora już późno popołudniowa, decydujemy się więc poszukać kampingu. Nasz wybór pada na Reflections Killalea Reserve w miejscowości Shell Cove. Kamping nietypowy, bo na terenie parku, po tym jak mijamy wjazd jedziemy jeszcze kilka dobrych kilometrów do recepcji. Potem już wszystko idzie jak z płatka i za 30 AUD (mogę się mylić o 2 dolary) dostajemy bardzo przyjemne miejsce campingowe, kilka minut od plaży spacerkiem, niedaleko kuchnia i ‘amenities’ (czyli ni mniej ni więcej tylko toalety, prysznice i pralnia). Apropos kuchni – mieliśmy w zapasie gotowe dania i jakież było nasze rozczarowanie, gdy okazało się, że kuchnia nie jest wyposażona w kuchenkę mikrofalową. Chwila konsternacji i … szukamy Colesa lub Woolworths w celu zrobienia zakupów na grilla (oczywiście, jakże mogłoby w kuchni zabraknąć pieców do grilla :)). Po pokonaniu licznej ilości rond (naprawdę, Shell Cove to miasto chyba z rekordową ilością rond) docieramy do sklepu. Okazuje się, że ceny w Woolworths są bardzo zbliżone do Colesa, a dodatkowo wieczorem mają obniżki cen niektórych produktów.
Po powrocie z zakupów fundujemy sobie mały spacerek na Mystics Beach. To miejsce naprawdę sprawia magiczne wrażenie - czułam się, jakbym była na prywatnej plaży. :) Wydawało się, jakby w promieniu kilometra nie było żywej duszy. :) Takie klimaty to my lubimy!








Jako że robi się ciemno wracamy na kamping i szykujemy kolację (burgery z kupionego w Woolworths mięsa wyszły perfekcyjnie).
I tak po miło i owocnie spędzonym dniu możemy w końcu udać się do łóżka.Dzień 12 – 20.11.2018




Budzimy się wypoczęci i ruszamy w stronę Gór Błękitnych. Z każdym kilometrem w stronę Sydney samochodów na drogach robi się więcej i z każdym kilometrem bliżej Sydney cena paliwa idzie w dół (przykładowo w Halls Gap tankowaliśmy za ok 1,49 AUD/litr, a w okolicach Sydney udało nam się zatankować za 1,20 AUD/litr).
Ok. 10.30 meldujemy się na parkingu przy Wentworth Falls. W 10 minut docieramy do wodospadu – niestety szlak, który chcieliśmy przemierzyć, National Pass – od paru miesięcy jest zamknięty z powodu osunięć ziemi.




W związku z tym na szybko wybieramy inny – krótszy, ale również malowniczy: Undercliff Track – biegnący wzdłuż skał z widokiem na wodospad i lasy deszczowe.
































Po ok. 2 godzinnym spacerze wracamy na parking i jedziemy do Katoomby. Zostawiamy samochód na kampingu Katoomba Falls Tourist Park (34 AUD za unpowered site – kamping ok, kuchnia, duża i czysta łazienka z prysznicami , jednak jest jeden minus – gniazdka w kuchni nie działały. Dla nas sprawa bardzo istotna – zawsze do tej pory ładowaliśmy na kampingach w trakcie śniadań i kolacji całą elektrykę (telefony, gopro, zegarek) na następny dzień – teraz pozostały nam tylko gniazdka w łazience – ale ile można tam siedzieć :))
Jednak nie zrażeni jemy obiad – chyba pierwszy raz w porze obiadowej, a nie na koniec dnia i ruszamy piechotą podziwiać Góry Błękitne. Szczerze to nie byliśmy za dobrze przygotowani – wyszliśmy na krótki spacer z telefonem i 20 dolarami w kieszeni, gdyż wszystko co mieliśmy w planach na popołudnie było w promieniu 2 km… jakże się jednak pomyliliśmy.
Dochodzimy do Katoomba Falls.




Następnie wchodzimy na szlak „Prince Henry Cliff walk”.








Szlak ten przez parę bardzo ładnych punktów widokowych prowadzi nas do Echo Point – najbardziej obleganego miejsca w całych Górach Błękitnych. Właśnie z Echo Point jest najlepszy widok na Trzy Siostry – widok znany z każdej pocztówki czy magnesu (apropos magnesów – na Echo Point znaleźliśmy je bez problemu!;))




Następnie idziemy na Trzy Siostry.




Nie wiedząc co nas czeka postanowiamy zejść „Giant Starway” , czyli prawie pionowymi schodami liczącymi – jak się później okazało 861 stopni (pierwszy raz chyba podczas pobytu w Australii byliśmy nieprzygotowani merytorycznie, a decyzja o zejściu w dół była spontaniczna – nie znaliśmy szlaku). Schodziło się przyjemnie, a jakże, ale jakoś zapomniałam o tym, że potem będzie trzeba również wejść. Na dole okazało się, że nie ma magicznej prostej drogi powrotnej do Katoomby, chyba że korzystając z kolejki Scenic World, a nas z paroma dolarami w kieszeni nie byłoby stać nawet na przejazd jednej osoby. Wybraliśmy więc drogę w lewo do Leura Falls. Zaczynało robić się ciemno, szczególnie że byliśmy bardzo nisko, a nad nami znacznie górowały olbrzymie drzewa zacieniając teren. Przez chwilę nawet miałam wrażenie, że spędzimy noc w lesie. :) Gdy zaczęliśmy ostre podejście w górę odetchnęłam (mimo wszystko) z ulgą wiedząc, że w końcu wracamy na szlak Henry’ego.












Ok. 20.00 wróciliśmy do kampera (cała wycieczka zajęła nam ok. 5 godzin).
W porównaniu z Grampianami Góry Błękitne zdecydowanie wygrywają – przynajmniej w naszej subiektywnej opinii. Może nie było w nich wodospadu na miarę MacKenzie Falls, ale jednak sam widok tych gór z licznych „lookoutów” zrobił na nas kolosalne wrażenie, szczególnie niebieska poświata. Poza tym spacer szlakiem Undercliff niezwykle nam się podobał – zdjęcia nawet w połowie nie oddały tego, co mieliśmy przyjemność oglądać. No i w końcu to właśnie w Górach Błękitnych prawie się zgubiliśmy. ;) Zapamiętamy je na długo!Dzień 13 - 21.11.2018






Z samego rana wyruszamy z kampingu. Po drodze nie możemy jednak odpuścić Sublime Point - punkt widokowy ok. godziny 8.00 jest tylko dla nas. Robi niesamowite wrażenie – rozpościera się przed nami ogromna, zapierająca dech w piersiach przestrzeń pokryta niebieską poświatą (w tym miejscu doskonale widać, skąd wzięła się nazwa góry błękitne). I tylko głowy chce nam urwać wiatr. :) Ale i tak ją tracimy – dla pięknego widoku!












Następny punkt programu - Barrenjoey Lighthouse! Google Maps pokazują nam do przejechania ok. 130 km – pikuś! – zważywszy że mamy za sobą (i przed sobą) tych kilometrów znacznie więcej. Ruszamy więc podekscytowani, bo planując naszą wielką podróż zdążyliśmy się zachwycić widokiem rozpościerającym się z latarni – na pewno wszyscy kojarzą dwie plaże rozdzielone wąskim cyplem.
Pierwszą połowę drogi jedzie się fajnie, droga dwupasmowa, ruch umiarkowany, jedynie trzeba uważać na prędkość, gdyż parę razy mija nas oznakowany samochód policyjny „speed control”. I nagle – czar pryska! Od momentu dojechania do przedmieść Sydney nasza średnia prędkość spada chyba do 30 km/h. Cała droga – w jedną stronę - zajęła nam ponad 3h i kosztowała mnóstwo nerwów po drodze (niewiarygodne korki, a my nadal nie jesteśmy przyzwyczajeni do ruchu lewostronnego, więc podwójna koncentracja). Po dojechaniu na latarnię spotkała nas pierwsza i chyba jedyna taka „niespodzianka” w Australii (nie licząc dużych miast) – płatny parking w cenie 10 AUD na godzinę. Dość że płatny, to jeszcze od godziny – szok i niedowierzanie! Ale my nie damy rady???
Z parkingu droga prowadzi najpierw chwilę plażą, a następnie odbija w górę.








Można wybrać szlak szybszy, ale dość stromy jak na morskie tereny, bądź łagodne dłuższe podejście. Latarnia, a szczególnie widok z niej jest świetny - z jednej strony spokojna zatoka, z drugiej otwarty ocean, no i te dwie plaże! Majstersztyk natury. :)
Wyrobiliśmy się ze zwiedzaniem w godzinę – wliczając w to wejście na latarnię (trudniejszą drogą, że tak bez przechwałek nadmienię ;)), podziwianie widoków i jeszcze odwiedzenie obydwu plaż. Brawo my! :)












Jednakże pomimo pięknego widoku roztaczającego się z latarni stwierdzam z perspektywy czasu, że mogliśmy odpuścić tą atrakcję – długi dojazd i powrót tą samą drogą (nie ma innej możliwości) zdecydowanie zepsuł nam całokształt.
Następnie (jak już wspomniałam) musieliśmy się wrócić spory kawałek, aby wyjechać z półwyspu i udaliśmy się na Central Coast. A że wielkimi krokami zbliżała się pora obiadowa postanowiliśmy zatrzymać się po drodze – wybór padł na The Entrance. Wcześniej wyczytałam, że o godzinie 15.00 każdego dnia w Memorial Park w tym mieście odbywa się karmienie pelikanów (i to pelikanów żyjących na wolności!) – no przecież nie mogłam odpuścić takiej atrakcji! ;) Małżonek mój podchodził do tego wydarzenia z entuzjazmem odwrotnie proporcjonalnym do mojego :)(„Toż to komercha jest!”). Ale co mi tam, przecież ptaszyska na australijskiej imprezie to moi wielcy przyjaciele!
Przed karmieniem ptaków ruszyliśmy zwiedzać miasto, ale … hmm, albo byliśmy w mało ciekawe części The Entrance, albo to miasto (poza pelikanami oczywiście) nie ma nic ciekawego do zaoferowania. Takie nasze subiektywne zdanie. Za to deweloperzy upatrzyli sobie to miejsce i nowe bloki wyrastały tam jak grzyby po deszczu.




Ale uwaga – zbliża się 15.00! Zbliżamy się więc i my do Memorial Park, a wraz z nami – chmara ptaszysk! No zegarek to one chyba w … dziobie mają. Na miejscu czekało ich już z 50 i ciągle pojawiały się nowe, część z nich spacerowała nawet między czekającymi na pokaz ludźmi. Karmienie łączyło się z opowieścią o pelikanach (chyba wszystkie miały swoje imię :)). Ptaszyska były zachwycone darmową rybką, małe (i te trochę większe) dzieci były zachwycone ‘przedstawieniem’. Dość powiedzieć, że według mnie – przejazdem warto. :)












Potem udaliśmy się na kamping Canton Beach Holiday Park (30 AUD) i od razu pojechaliśmy na Soldier Beach – plażę nie na darmo nazywaną plażą surferów. I rzeczywiście - plaża stworzona do tego sportu (na tyle, na ile się znamy) – fale ogromne, mocny wiatr. Na samej plaży podczas naszej obecności było z 50 surferów plus dwie szkoły prowadziły zajęcia dla dzieci. Atrakcja dla nas – spacer na bosaka po delikatnym piasku sprawił nam niebywałą przyjemność. :)




I tym optymistycznym akcentem zakończyliśmy kolejny dzień w Australii.Dzień 14 - 22.11.2018






Pobudka na kampingu Canton Beach to była dla nas sama przyjemność – kamping położony jest bezpośrednio nad jeziorem Tuggerah w bardzo spokojnym otoczeniu.




Dzień wcześniej planowaliśmy romantyczną kolację nad tym właśnie jeziorem, ale nie mniej romantycznie spędziliśmy miło czas w kuchni ładując telefony. :)
Dodatkowe plusy kampingu - toalety świeżo po remoncie, a kuchnia w pełni wyposażona , plus trochę ponad 2 km do najbliższego Colesa.
W tym dniu obieramy kurs na Tomaree National Park. Po niecałych 2 godzinach już pokonujemy Tomaree Head Summit walk.




Początkowo szlak biegnie bardzo łagodną drogą, ale gdy widzimy znak prowadzący na bardziej ‘ekstremalną’ ścieżkę – wąską i zarośniętą, oczywiście żądni przygód chętnie z niej korzystamy. I równie szybko jak na nią weszliśmy, tak i z niej zeszliśmy – zaraz po spotkaniu z taaaaakim jaszczurem!!! Gad albo naprawdę był wielki, albo urósł w naszych oczach – dość powiedzieć, że ani myślał zejść nam z drogi! Dlatego z w miarę rozsądnej odległości uwieczniliśmy go na zdjęciach (toteż nie wyszły niestety rewelacyjnie) i grzecznie wróciliśmy na właściwy szlak. :)




Szlak stopniowo pnie się w górę –znajdują się na nim sztuczne ułatwienia: drabinki i schody i uwierzcie, każdy wysiłek był wart tego, by dostać się na szczyt – widok nieziemski.