Fly4free.pl

A w ramach odpoczynku od kotów, zagadka (ale łatwa :D



Widzicie sępy? :)

W trakcie safari nie można było wysiadać z samochodu i tu, po raz kolejny, można było zauważyć powód, dla którego trudno mi wyobrazić sobie samodzielne zorganizowanie takiej przejażdżki. Otóż człowiek, niestety, podlega pewnym potrzebom fizjologicznym (a nie miałam jeszcze nocnika od Marcina :D I gdy sytuacja stała się już dosyć, hmm..nagląca :D Lorenzo skontaktował się z pozostałymi kierowcami ze swojej agencji, samochody zjechały się w jedno miejsce, utworzyły okrąg (obejmujący nikłe krzaki :D i wszystkich turystów wypuszczono na wybieg, gdzie mogli, no, zrealizować swoje potrzeby :)





Takie widoki też do rzadkości nie należały. Choć wydaje mi się, że kierowcy pomagali sobie chętniej w obrębie jednej agencji - tym bardziej, że łatwiej im było wysłać prośbę o pomoc przez radio.



No, a teraz już oczy Wam odpoczęły, więc myślę, że możemy wrócić do kotów :D



To starszy, bardzo waleczny samiec. Przepraszam, darzę je ogromną miłością.
Natomiast widząc to :



Człowiek zaczyna się trochę niepokoić, spoglądając na to :



Nie mam pojęcia, czy to jest bezpieczne. Lwy wyglądały na spokojne i zrelaksowane, auta momentalnie gasiły silniki, turyści zachowywali się cicho i nie niepokoili zwierząt. Natomiast na twarzy Lorenzo widać było duże napięcie, bacznie obserwował zachowanie lwów. A ja mam w głowie obraz mojego tłuściutkiego i poczciwego kota, który w ułamku sekundy potrafi się zmienić w urodzonego zabójcę, gdy zobaczy muchę...



Wcześniej chyba nie do końca wierzyłam, że zobaczę tyle zwierząt. Wydawało mi się to zupełnie nieprawdopodobne.



I jeszcze z tak bliska...



Rozczulające te ogonki, prawda? :)

I nasz pierwszy lampart w życiu.



Po próbie zobaczenia go na Sri Lance - szaleńczej pogoni w poszukiwaniu lamparta, zakończonej niepowodzeniem - tu spotkaliśmy go niejako "mimochodem". Po prostu był. Oszalałam ze szczęścia :)



Dlatego trochę przykro mi się zrobiło, gdy odwrócił pysk :) Pierwszy lampart, a jakiś taki niezbyt bystry z wyglądu :D





W Masai Mara po prostu nie da się nie zobaczyć zwierząt. Nie ma takiej możliwości.



Człowiek uświadamia sobie, wiem, trochę banał, ale naprawdę sobie uświadamia, jak wielka jest siła natury.



A pobyt tam, przynajmniej według mnie, jest wart każdych pieniędzy. Nie wiem, jak jest w innych parkach, w Amboseli czy Tsavo. Nie wiem, bo tam nie byłam. Natomiast i tak Masai Mara to dla mnie absolutny i niekwestionowany zwycięzca parków narodowych Kenii.



CDN.@Rafał Marschall, @Kalispell - bardzo dziękuję - w imieniu Marcina i moim :) A lampart faktycznie, taki poimprezowy trochę :D
@cart, po drogach, przynajmniej Lorenzo. Wydaje mi się, że inni kierowcy też. W ogóle mam wrażenie, że jakoś wszyscy dbali o przestrzeganie zasad - nie było takiego śmigania, jak na Sri Lance, w parku raczej cicho i spokojnie, nawet turyści w większości przypadków porozumiewali się szeptem przy zwierzętach :) Cenę też miałeś super. W dodatku z Amboseli...
@flower188, gratuluję podróży z małymi dziećmi, na pewno nie było to łatwe. I, pomimo, że jestem absolutnie zakochana w Masai Mara, to jednak trochę zazdroszczę Amboseli, więc jest 1:1 :) Trzymajmy się tego "innego razu" :) A jak Tsavo? Bo słyszałam różne opinie.



Na obiad pojechaliśmy na brzeg rzeki Mara. Tak, TEJ rzeki. I tak, w TO miejsce :) Niby brzeg jak brzeg, woda trochę zamulona, ale dokładnie tutaj rzekę próbują przekraczać zwierzęta podczas migracji. Dla mnie to podróżniczy Graal, po prostu. To również miejsce odpoczynku wszystkich wycieczek, a turyści są wypuszczani z aut na krótki popas :)



Lorenzo usadził nas na kamieniu, wydał torby z jedzeniem i zabronił się poruszać :) Miało to sens, bo byliśmy dosłownie otoczeni przez zwierzęta. Gdy skończyłam zbierać szczękę z podłogi po obserwacji hipopotamów, zauważyłam, że właściwie niezbyt mam już co jeść - większością obiadu poczęstowały się małpy, korzystając z mojego hipopotamowego zaćmienia :) I prawie popadłam w załamanie z powodu mojej beznadziejności - jak można nie zauważyć, że małpa podbiera ci jedzenie z torby, którą TRZYMASZ w ręku? :/ - ale gdy usłyszałam, że wokół wszyscy przeklinają w każdym z możliwych języków, dotarło do mnie, że nie jestem jedyna :D Pozostało nam więc wygrzebywanie resztek z torby i dalsza obserwacja rzeki. Było pięknie. Zwierzęta, cisza, czasem tylko musieliśmy uchylać się przed papierami po kanapkach, zrzucanymi z drzew przez małpy :) Możecie wierzyć, lub nie, ale jestem przekonana, że celowały w głowy :D



Czerwone plamy na ciałach hipopotamów to oparzenia słoneczne.



W końcu nadszedł moment, gdy trzeba było skorzystać z krzaków. Lorenzo wprawdzie nie był tym zachwycony, ale cóż, z naturą nie wygrasz, więc pozwolił nam oddalić się kawałeczek (ale niewielki :) I wtedy okazało się, że takie zasady bezpieczeństwa naprawdę są konieczne, bo dosłownie parę metrów od auta Marcin niechcący wkroczył na teren dużego samca pawiana. Pawian pokazał mu zęby, Marcin natomiast pokazał mu coś innego (ale nie złośliwie, tak wyszło - po prostu był w trakcie :D Na szczęście po prezentacji swoich najważniejszych atrybutów, panowie rozeszli się w dwie strony.



Ja na szczęście pawiana nie spotkałam (i dobrze. Niezbyt mam mu co pokazać :D, ale znalazłam sobie ślad. To hiena albo gepard, te zwierzęta nie potrafią chować pazurów, więc na ich tropach widać wgłębienia. W przypadku lwa i lamparta byłyby same poduszki (nie, nie jestem taka mądra. Po prostu tak się podekscytowałam, że pobiegłam zaraz pochwalić się Lorenzo i on mnie pouczył :)



Po obiedzie można było się przejść na krótki spacer wzdłuż rzeki, pod opieką pracujących w parku rangerów.



Strażnicy brali ze sobą małe grupki turystów i bacznie obserwowali otoczenie. Przechadzka była za darmo, jednak większość turystów zostawiała napiwki. Kenijczyk z naszego safari (naprawdę, skarbnica wiedzy, jak chodzi o zwyczaje i kulturę Kenii) opowiadał, że rangerzy pracujący w parku, zarabiają około 5000-6000 KES miesięcznie :/ Takie spacery to właściwie ich jedyna możliwość na dodatkowy zarobek, a jak chodzi o wysokość napiwku, to odpowiednie jest 10 USD od grupy.





To jest największy krokodyl, jakiego widziałam w życiu. Spokojnie miał ponad 3 metry długości. Obserwowaliśmy go w milczącym podziwie, stojąc na urwisku. Wyglądał na bardzo najedzonego i pewnie taki był. Wielka migracja zwierząt, okres krokodylowych żniw, odbywa się dwa razy w roku. W czerwcu-lipcu zwierzęta migrują z Serengeti do Masai Mara, natomiast od końca listopada zaczynają wracać. My byliśmy w Kenii pod koniec grudnia, więc co chwilę mijaliśmy takie widoki :





Krokodyle zostawiają upolowane zwierzęta w rzece, żeby mięso trochę skruszało. Pewnie też nie są w stanie zjeść wszystkiego naraz - po rzece poruszały się leniwie, ociężałe i objedzone.



I most łączący Kenię z Tanzanią. Nasz kenijski towarzysz opowiadał, że był na safari w Tanzanii podczas wielkiej migracji. Obserwował ją właśnie blisko tego miejsca. Podobno ziemia aż drżała...Tak, to zdecydowanie jest mój kolejny, podróżniczy cel :)



Stojąc na moście, obserwowaliśmy stado marabutów. Brodziły po wodzie z dużą gracją. Nagle zauważyliśmy, że jeden z nich bardzo dziwnie chodzi - kiwa się na boki, potrąca innych, szczytem zgrabności na pewno nie jest. Początkowo trochę się z niego podśmiewaliśmy, potem zrobiło się nam go żal - może chory jakiś? Dopiero gdy się uważnie przyjrzeliśmy, dotarło do nas, że to po prostu sęp. Pomimo swojej niezdarności, ptak potrafił rozgonić rywali i przejął posiłek.



Sępy potrafią całkowicie zanurzyć się w martwym ciele. Gdy się przyjrzycie zdjęciu, zobaczycie, że z antylopy wystają tylko jego skrzydła. Niesamowite wrażenie. Gdy pierwszy raz zobaczyłam to na filmie "Ptaki śpiewają w Kigali", długo nie mogłam wyjść z szoku.



Przechadzka z rangerem kończyła się na moście, a cały spacer trwał może jakieś pół godziny. Natomiast zdecydowanie - było warto.



Ostatni rzut oka na Marę i ponownie wsiadamy do auta.



Jednak stanowczo wolę oglądać antylopy w takiej postaci.
Pozostała część dnia była równie magiczna. Były i słonie





i długie postoje, bo całe stado zapragnęło przejść właśnie tą samą drogą, co i my :)



Były różne ciekawe ptaki, ale o tym, to Wam za wiele nie powiem, bo z ptaków jestem cienka :) Ostatnio nawet motyla pomyliłam z kolibrem :/ :D ale za to rozróżniam sępa (pod warunkiem, że je albo chodzi po ziemi. Poznaję go po niezgrabności :)



Było mnóstwo różnych antylop.



A na koniec był nawet szakal czaprakowy.



O 18.00 wyjechaliśmy z parku. Szybka kolacja w obozowisku, jakieś piwo...Ostatnia noc z wsłuchiwaniem się w odgłosy zwierząt i wpatrywaniem w ciemność. Zrobiło się jakoś tak bardzo nostalgicznie i tęskno. Złożyliśmy sobie obietnicę, że co jak co, ale tutaj, to na pewno wrócimy... A potem zrobiło się trochę przerażająco, bo uświadomiliśmy sobie, że od jutra Lorenzo przestanie się nami opiekować, mówić, co mamy robić i gdzie iść. I to nas jednak trochę załamało...



CDN.@bozenak, @ruda_laur, @Ryglu - cieszę się, że czytacie. Dziękuję :)
@Ryglu, mam nadzieję, że udało się jakoś rozładować sytuację i nie skończyła się źle (tzn. i tak źle się skończyła, skoro miała wpływ na Wasz dalszy pobyt :( Właśnie jakoś tak odbieram Kenię - oprócz przepięknej twarzy, ma też w pewnym sensie i okrutne oblicze.

Kolejny poranek również zaczął się dosyć wcześnie - o godzinie 7.00 byliśmy umówieni z masajskimi przewodnikami na wycieczkę po buszu.



Spacer trwał około godziny i nie był zbyt wymagający. Natomiast to, co opowiadał i pokazywał przewodnik - dla mnie niezmiernie ciekawe. Dowiedziałam się np., że morning glory, gatunek powoju, który w Azji jest częstym dodatkiem do posiłku (a ja go uwielbiam:), Masajowie wykorzystują zupełnie inaczej - liście przykłada się do czoła, aby ochłodzić się trochę podczas gorączki lub w upale (bardzo praktyczna informacja :) sprawdziliśmy - działało bardzo dobrze. A ponieważ zamierzaliśmy w kenijskim upale spędzić jeszcze dobrych parę dni, natychmiast obfotografowaliśmy roślinę z każdej możliwej strony, żeby się później nie pomylić :) Niestety, na nic się to nie przydało - więcej tego powoju nigdzie nie spotkaliśmy :)



Poznaliśmy też roślinę, której liście odstraszają komary i insekty. Masajowie palą je w chacie, żeby okadzić budynek. Można się też nimi nacierać.



I poznaliśmy mnóstwo innych, bardzo ciekawych, roślin, które również skrzętnie obfotografowaliśmy. W efekcie zostaliśmy z milionem zdjęć różnych liści, które byłyby bardzo przydatne, gdyby nie to, że pomieszałam notatki :/ I teraz nie ma co ryzykować, bo przygotowując doskonałą maseczkę do twarzy (pan bardzo zachwalał), mogłabym sobie zaaplikować np. trujący wywar, służący do nasączania grotu dzidy :/



W końcu podeszliśmy pod jedną z wiosek, otaczających Masai Mara. Wycieczka po buszu była bezpłatna, natomiast za wejście do wioski trzeba było zapłacić 10 USD od osoby - zdecydowaliśmy się wszyscy. Pieniądze miały posłużyć całej społeczności, czasami można podchodzić sceptycznie do takich informacji, jednak, po zwiedzeniu wioski, jestem skłonna w to uwierzyć.



Niekiedy można spotkać się się z opiniami, że wioski Masajów są "komercją", są "nieprawdziwe" i "turystyczne". Po pobycie w Masai Mara niezbyt się jednak można z tą opinią zgodzić. Bo jak? Że niby podchodzą turyści, Masajowie szybko biegną do fikcyjnych chatek, łapią za pierwszą lepszą krowę i ustawiają się w malowniczej pozie? Uszczęśliwieni turyści robią pięćset zdjęć, a gdy tylko wyjdą z wioski, ona natychmiast pustoszeje, bo "aktorzy" wracają...No właśnie, dokąd? Na pewno nie do swoich pięknych mieszkań, bo wokół po prostu jest tylko olbrzymia przestrzeń, sawanna, busz i inne wioski. Nie, oni mieszkają w tych właśnie wioskach, to jest właśnie prawdziwe życie. Gdy turyści kończą wizytę, wyjeżdżają z wioski ze swoimi aparatami i całym zamieszaniem, mieszkańcy wracają do swoich zajęć - wypasania bydła, gotowania, zbierania roślin...



Inną sprawą jest jednak, przynajmniej według mnie, duża niezręczność, która wynika z chęci "podglądania" tego życia. Natomiast jakimś pocieszeniem dla mnie jest fakt, że po prostu niektóre wioski się na to decydują i traktują to jako możliwość zarobku. I zgodzę się z tym, że takie wioski są po prostu trochę bogatsze od innych, może bardziej kolorowe, może więcej dzieci pójdzie do szkoły...To dla mnie bardzo trudny temat i, właściwie, nie potrafię jednoznacznie powiedzieć, co od strony moralnej jest większą wartością...