Fly4free.pl

Jeśli ktoś ma mało czasu, wchodzi tylko na punkt widokowy (dość krótkie, ale strome podejście), my mieliśmy do dyspozycji cały dzień, także postanowiliśmy zejść do Wineglass Beach, a potem wrócić przez Hazards Beach. Trasa ta ma 11km, jest zróżnicowana, a widoki piękne. Najpierw dochodzimy do punktu widokowego na Wineglass Bay (nie lubię tak zaczynać od punktu kulminacyjnego, ale czasem trzeba :P). Widok, co tu dużo mówić, jest piękny.






Następnie schodzimy 230m w dół, aż do plaży Wineglass, większość czasu po schodach. Plaża nie umywa się do Whitehaven, dużo na niej patyków, kamieni, piasek jest gruboziarnisty... O Boże, ale my jesteśmy rozpieszczeni! Za długo siedzimy w tym pięknym kraju.






Dalej przesmykiem idziemy na drugą stronę półwyspu – na plażę Hazards. Nazwa pochodzi od pobliskich wzgórz, plaża nie jest szczególnie niebezpieczna, za to całkiem malownicza:











Z bliska za to jest pełna muszli i glonów, zapewne zgoła inaczej wygląda podczas odpływu.






Morski zapach jest bardzo intensywny, nie da się tam posiedzieć. To nic, idziemy dalej :)

Kiedy plaża się kończy trasa wchodzi w rzadki las i tak już wiedzie aż do końca.






Po spacerze byliśmy nieźle zgrzani i marzyliśmy o kąpieli, zatrzymaliśmy się więc w Honeymoon Bay z zamiarem zamoczenia się w oceanie. Niedoczekanie – woda była lodowata! Trochę utrwaliliśmy opaleniznę i pojechaliśmy dalej.

Dwie kolejne noce (ostatnie na Tasmanii) mieliśmy spędzić w Triabunna ze względu na bliskość Maria Island. Była to kolejna mieścina, w której nic nie było i nic się nie działo, także ugotowaliśmy obiad, a następnie kupiliśmy bilety na prom na kolejny dzień (bilety w Informacji Turystycznej na nabrzeżu, bardzo duża dostępność), obejrzeliśmy film i poszliśmy spać;)

12.11

Głównym celem przyjazdu do Triabunna było odwiedzenie Maria Island, o której przeczytałam przygotowując się do naszej wycieczki. Na Maria Island można dostać się promem z Triabunna (bilet powrotny kosztuje 50AUD, minus 5AUD jeśli ktoś ma bilet wstępu do parków narodowych w Tasmanii), wyspa nie jest zamieszkana przez ludzi, za to mieszka na niej sporo zwierząt (głównie kangurów, walabii i wombatów). Na wyspie przez jakiś czas było więzienie, budynki nadal tam są i prowadzony jest tam spartański hostel, jeśli ktoś ma ochotę przespać się w celi ;) Na miejscu można też wypożyczyć rowery, aczkolwiek wyspa jest dość górzysta, a drogi szutrowe. Trzeba też pamiętać, że na wyspie nie ma żadnych sklepów – jedzenie i picie musimy przywieźć ze sobą.

Wypływamy o 9 – prócz nas na promie jest może ze 20 osób, niektórzy jadą z rowerami, inni z bagażami (będą nocować w więzieniu lub pod namiotem). Rejs trwa około 20 minut, a wyspa wita nas pochmurną pogodą i ponurą aurą.






Przez te wszystkie opuszczone budynki Maria Island ma dość specyficzny klimat, ma w sobie coś pociągającego, ale nie chciałabym się tu znaleźć sama nocą... Na szczęście po chwili wiatr przegania chmury, jest szansa na słońce!











W planie mamy obejść jak najwięcej, także od razu ruszamy ścieżką w kierunku Malowanych Klifów (Painted Cliffs). Widoki przepiękne, gdyby tylko było trochę cieplej...






Wyspę zamieszkują kapodzioby (gęsi te po angielsku nazywają się Cape Barren Geese), które są bardzo ładne ze swoimi piórami w groszki i seledynowymi dziobami.






Wybrzeże wyspy ma dość surowy krajobraz – od razu widać, że sporo tu wieje.






Po około godzinie spaceru dochodzimy do klifów – faktycznie bardzo ładnych:






Trafiliśmy akurat na odpływ, także klify można było dokładnie obejrzeć z bliska, jakby ktoś się wybierał na Maria Island to polecam sprawdzić godziny pływów, aby odpowiednio zaplanować zwiedzanie.

Stamtąd zawróciliśmy do przystani, ale inną trasą – przez las. Tam od razu natknęliśmy się na całe mnóstwo wombacich odchodów i jednego sprawcę ;)






Kawałek dalej w zaroślach szalały walabie. Goniły się jak głupie – chyba poczuły wiosnę ;)






Dotarliśmy też do budynku służącego do suszenia chmielu (Oast House). Wszystkie budynki posiadały tablice informacyjne, można było się sporo dowiedzieć o tym do czego, kiedy i komu służyły.






Widoki wciąż były piękne.






Z „miasteczka” wyruszyliśmy w drugą stronę – w stronę klifów ze skamielinami (Fossil Cliffs). Trasa nie była aż tak zjawiskowa jak ta do Malowanych Klifów, ale wybrzeże było piękne, zupełnie inne niż kilka kilometrów na południe. Klify miały swojego strażnika ;)






Widok na klify i wzgórza w oddali był przepiękny – surowy i dziki.






Znaleźliśmy w miarę zaciszne miejsce i przez godzinę czytaliśmy w pobliżu klifów. Niestety, wiatr był bardzo silny, a my ubraliśmy się trochę za cienko, dlatego postanowiliśmy wrócić wcześniejszym promem. Myśleliśmy, że spędzimy na wyspie cały dzień, ale już 5h wystarczyło, żeby sporo zobaczyć i poczuć jej niesamowity klimat. Dalsze atrakcje i tak nie były w zasięgu kilkugodzinnego spaceru, także wsiadając na prom czuliśmy się usatysfakcjonowani :)

Po powrocie do Triabunna zjedliśmy obiad, odpoczęliśmy trochę i stwierdziliśmy, że mamy już dość wakacji i jesteśmy gotowi wracać do Polski :P

13.11

Rano mieliśmy samolot do Melbourne (znowu Virgin), bez problemu dotarliśmy na lotnisko, oddaliśmy samochód i bagaże i zasiedliśmy w maleńkim terminalu. Lot był na czas i trwał około godziny. W Melbourne, podobnie jak w Sydney, pojechaliśmy do centrum transportem składanym (autobus + pociąg) i znowu było to bardzo korzystne finansowo.

Tak jak ostatnie kilka dni na Tasmanii nieźle wymarźliśmy, tak te 2 ostatnie dni w Melbourne zapowiadały się upalnie. 30 stopni i bezchmurne niebo – w sam raz przed powrotem do listopadowej Polski :D

Na tę jedną noc w Melbourne zaklepaliśmy hotel Sophia, około 1km od stacji Southern Cross. Niby tylko 1km, ale nasze bagaże zrobiły się bardzo ciężkie od tych wszystkich pamiątek, a że kółka walizki rozwaliły się już na samym początku, to ciągnięcie jej też wymagało sporo wysiłku. Ech... Do hotelu dotarliśmy o 13:45, ale jeszcze te 15 minut musieliśmy poczekać, aby się zameldować. Hotel był bardzo tani i miał mieszane opinie – na szczęście my żadnych karaluchów nie widzieliśmy :D

Odpoczęliśmy trochę i ruszyliśmy w miasto. Najpierw do Chinatown, żeby coś zjeść (pysznie i tanio!), a następnie nad rzekę Yarra zobaczyć słynne korty tenisowe. Trochę pochodziliśmy po tym terenie, bo chcieliśmy znaleźć jakiś sklep z pamiątkami (pomyśleliśmy, że skoro na Wimbledonie taki jest to i tu powinien być). Niestety, był mini sklep dla tenisistów, ale nie miał w asortymencie nic co by się nadawało na pamiątkę z Rod Laver Arena. Za to z okolic kortów rozciąga się całkiem ładny widok na miasto.






Posiedzieliśmy trochę nad rzeką i popatrzyliśmy na ekipy wioślarskie. Prawie jak nad Tamizą, gdyby tylko nie ten upał, to naprawdę możnaby się poczuć jak w UK ;) Późnym popołudniem wróciliśmy pieszo do hotelu zgarniając mapkę z informacji na jutro.

14.11

Ostatni dzień w Australii. Czy jest nam żal wyjeżdżać? Nie. Czy jesteśmy zadowoleni z pobytu? Bardzo! No ale zanim wyjedziemy mamy jeszcze cały dzień na zwiedzanie Melbourne :)

Pomimo niepochlebnych opinii decydujemy się zjeść śniadanie w hotelu, kosztuje 4AUD i można spokojnie się najeść, trzeba tylko ostrożnie wybierać co się je ;) Następnie wymeldowujemy się z hotelu, a bagaże zostawiamy na recepcji – wrócimy po nie około 18.

Najpierw kierujemy się na Queen Victoria Market, który jest odpowiednikiem Paddy’s Market w Sydney. Krótko mówiąc sprzedaje się tam mnóstwo różności – pamiątki, ubrania, jedzenie. Nas oczywiście obchodzą pamiątki – po wczorajszym przeliczeniu okazuje się, że jeszcze kilku nam brakuje... Na szczęście tu można dostać co tylko dusza zapragnie.

Dalej kierujemy się do darmowego tramwaju. Jest to świetna opcja wstępnego zwiedzania miasta – można zobaczyć co gdzie jest i posłuchać opisów miejsc.






Tak nam się podoba, że jedziemy całą trasę zamiast kilku przystanków. Na szczęście tramwaj jeździ w kółko, więc w końcu docieramy gdzie chcieliśmy :D Odwiedzamy katedrę Świętego Patryka.






Dalej idziemy do Fitzroy Gardens, gdzie naszą uwagę przyciąga Chata Cooka (Cook’s Cottage), jakby żywcem wyciągnięta z brytyjskiego Cotswolds. Okazuje się, że nie byliśmy daleko od prawdy – chata należała do rodziców kapitana Cooka i została przeniesiona tu (cegiełka po cegiełce) z północnoangielskiego Yorkshire. Tak oto zobaczyliśmy najstarszą australijską budowlę. Niezłe jaja.






W planach mieliśmy jeszcze spacer do ogrodów botanicznych, ale ze względu na upał nie zdecydowaliśmy się. Zamiast tego poszliśmy coś zjeść, a następnie zalegliśmy w parku przy Royal Exhibition Building, aby poczytać i złapać ostatnie promienie słońca.






Bez problemu dotarliśmy na lotnisko (znowu transportem składanym) i tym razem nasz lot był o czasie. Co tu dużo mówić – był to strasznie długi lot i po przylocie do Kataru byliśmy bliscy ucałowania ziemi jak papież :P

15.11

W Katarze mieliśmy 8h czekania, tym razem nie wychodziliśmy poza lotnisko. Nauczeni doświadczeniem, że jedzenie jest tu wyjątkowo okropne krążyliśmy w poszukiwaniu knajpy ze zjadliwym jedzeniem. Skończyło się na tym, że śniadanie zjedliśmy we włoskiej kawiarni w jakimś odległym, zupełnie pustym terminalu (całkiem niezłe panini), a lunch w Burger Kingu.

Dalej lot do Berlina, bez przygód. Nie mieliśmy już siły jeść samolotowego jedzenia, także podziękowaliśmy za lunch. Stewardesa była nieźle zdziwiona i kilka razy pytała czy na pewno nie będziemy jeść. W końcu przyniosła nam chipsy i batony, a także zrobiła naprawdę mocne drinki, przez co większość trasy przespaliśmy :P Także teraz dopiero doceniam wysiłki forumowiczów latających dookoła świata, co drugi dzień w samolocie z TYM jedzeniem. Szacunek dla Was, to nie dla mnie. Chociaż może to QA ;)

W Berlinie nocleg blisko dworca autobusowego ZOB, a rano śniadanie i Polskibus do Gdańska. Takim sposobem po 36 dniach wróciliśmy do domu!

To już koniec relacji, przepraszam, że była tak rozciągnięta w czasie. Czytającym dziękuję, a jeśli ktoś ma pytania to chętnie odpowiem. Mogę też wrzucić podsumowanie kosztów, jeśli ktoś jest zainteresowany, ale od razu mówię – koszta były spore :P